Tv-tip: ‘Que horas ela volta?’ is een ode aan alle kindermeisjes met veel humor en inzicht

Een Brazilaans drama met subtiele humor, van de hand van Anna Muylaert, waar een moeder-dochterrelatie onder druk komt te staan.

Fabinho (Michel Joelsas) is een tiener uit een rijke familie in São Paulo. Als surrogaat voor zijn moeder, die druk in de weer is met met haar carrière, heeft hij een nauwe band opgebouwd met Val (Regina Casé), de inwonende huishoudster, afkomstig van het tweeduizend kilometer verder gelegen Pernambuco. Val is naar São Paulo getrokken om haar eigen dochter, Jéssica (Camila Márdila), een beter bestaan te kunnen bieden. Wrang genoeg is die net daardoor van haar vervreemd.

En dan komt Jéssica (Camila Márdila), bijna achttien ondertussen, naar São Paulo, waar ze een toelatingsexamen voor de universiteit wil afleggen. Ze vraagt haar moeder, die ze al jaren niet gehoord heeft, of ze even bij haar mag logeren. Jéssica heeft het moeilijk met de sfeer in de modernistische villa met zwembad waar ze haar moeder aantreft, met name de neerbuigendheid jegens haar en haar moeder. Val gaat zo ook haar eigen rol in vraag stellen.

Net zoals Oscarwinnaar Roma van Alfonso Cuarón is dit een portret van een toegewijde surrogaatmoeder, gebaseerd op de eigen ervaringen van de regisseur: Val is geïnspireerd op filmmaakster Anna Muylaerts ’tweede moeder’, haar oppas toen ze klein was. Maar daar houdt de vergelijking ook op. Muylaert trekt Que horas ela volta? – vrij vertaald: ‘Hoe laat is ze terug?’ – niet open tot een politiek pamflet en zoekt evenmin naar de verloren tijd van haar jeugd. Ze focust louter op de relatie tussen Val en Jéssica en het zelfgenoegzame welvarende gezin bij wie ze verblijven.

‘Het gebrek aan waardering voor het werk van kindermeisjes is ook een manier om vrouwen te blijven onderdrukken’, aldus Muylaert. Maar ze brengt haar verhaal met veel inzicht en zin voor humor, wat haar film een publiekslieveling op festivals maakte en zorgt dat hij nooit afglijdt tot een stereotiep verhaal over machtsverhoudingen en klassenconflicten.

Muylaert kan bovendien veel zeggen zonder woorden. Let er maar op hoe ze met haar gestileerde beelden naar de gebeurtenissen rond het zwembad kijkt of hoe ze het designservies metaforisch gebruikt.