Een portret van een toegewijde maar stuurse plattelandsdokter in Normandië.
Jean-Pierre Werner (François Cluzet) is een toegewijde plattelandsdokter, zo eentje die ook vertrouweling en sociaal assistent is voor zijn patiënten. Zijn kabinet zit op het spreekuur meestal goed vol en daarbuiten rijdt hij met zijn Renault Espace over de kronkelende Normandische wegen naar modderige boerenerven. ’s Avonds bekommert de gescheiden Jean-Pierre zich om zijn administratie. Met de hand, een pc komt er bij hem niet in.
Zijn werk is alles voor hem, dus wanneer er bij hemzelf een hersentumor vastgesteld wordt, is er geen haar op zijn hoofd dat denkt aan stoppen. De artsenorganisatie dringt erop aan dat hij toch een assistent neemt en stuurt hem Nathalie (Marianne Denicourt), een voormalige verpleegster uit de stad die dokter is geworden. Sommige patiënten weigeren om zich door iemand anders te laten onderzoeken en Jean-Pierre gaat bepaald niet aangenaam om met zijn nieuwe collega, behandelt haar zelfs minachtend.
De Franse regisseur Thomas Lilti weet waar hij het over heeft: hij is zelf een gewezen arts – én de zoon van een dokter. En hij blijft graag bij zijn leest: in Hippocrate (2014) en Première année (2018), twee van zijn andere films, focuste hij respectievelijk op een jonge arts in een ziekenhuis en op twee eerstejaarsstudenten geneeskunde.
Médecin de campagne was in 2016 met anderhalf miljoen bezoekers de langst lopende film in de Franse bioscopen. Het is de minzaamste en meest voorspelbare van deze drie films: een met veel inlevingsvermogen en kleurrijke anekdotes vertelde kroniek van de dagelijkse praktijk van een ietwat stuurse dokter in een agrarische uithoek. Maar uiteindelijk stelt Lilti ook niet de verkeerde diagnose: zijn kijk op het uitstervende ras van de plattelandsdokter, een baken voor mensen die geïsoleerd leven en wonen, is warmhartig en oprecht.
Médecin de campagne
Vrijdag 19/6, 21.20, Canvas
