2020 een kutjaar? Wacht tot u 2049 hebt meegemaakt.
Het hypertechnologische LA in die niet zo verre toekomst is gehuld in smog. Boven Las Vegas – in een verlaten casino kunt u er nog naar een optreden van een Elvis-hologram kijken – kleurt de lucht oranje van de radioactiviteit en ondertussen moet een immense muur de stijgende oceanen bedwingen.
Zo ziet die niet zo verre toekomst er in elk geval uit in Blade Runner 2049, een sequel op Ridley Scotts sf-klassieker Blade Runner (die zich afspeelde in het jaar 2019). U herinnert zich ongetwijfeld nog de indrukwekkende monoloog van de stervende replicant Roy Batty (Rutger Hauer) in de gietende regen: ‘Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in rain. Time to die.’
Dertig jaar later vliegen politiepatrouilles nog altijd rond in ‘spinners’, maar ondertussen hebben ze ook drones aan boord die alles in de omgeving scannen. En nog steeds jagen vanuit die spinners blade runners op ‘replicants’, kunstmatig gecreëerde wezens die nauwelijks nog van mensen te onderscheiden zijn maar wel als een soort technologische slaven onderdrukt worden.
In de oorspronkelijke film ging alle aandacht naar blade runner Rick Deckard (Harrison Ford), maar die is al dertig jaar vermist. K (Ryan Gosling), de blade runner in deze sequel, is in tegenstelling tot Deckard zelf óók een replicant. Hij vindt aanwijzingen dat een van zijn kunstmatige lotgenoten erin geslaagd is zich voort te planten, iets wat onmogelijk achtte. Zijn overste draagt hem op om dat nageslacht te zoeken en ‘op rust te stellen’ – ‘retire’ is in de wereld van Blade Runner een eufemisme voor ‘vermoorden’. Het blijkt bovendien dat de verdwenen Deckard een link heeft naar het replicantenkind. Maar hoe feller K zich in de zaak vastbijt, hoe meer hij aan zijn eigen identiteit begint te twijfelen.
Regisseur Denis Villeneuve heeft zich nog niet vaak aan een filmproject vertild: eerder gooide hij al hoge ogen met Incendies, Prisoners en Arrival, en ook deze Blade Runner 2049 bleek vier jaar geleden bepaald geen sof. Cameravirtuoos Roger Deakins won er – na dertien eerdere nominaties – ook eindelijk een Oscar mee. Villeneuve en Deakins blijven trouw aan de grimmige cyberpunkesthetiek van het origineel, inclusief de indrukwekkende backdrops, maar dompelen alles wel meer onder in visuele melancholie.
En Villeneuve incorporeerde in Blade Runner 2049 wat allicht de ingewikkeldste seksscène ooit in een film is: een soort van artificieel trio met een holografische vriendin en haar surrogaatlichaam. Het kostte de Canadees een jaar om de amper vijf minuten durende scène te draaien.
Blade Runner 2049
Zaterdag 9/1, 20.40, VTM 3
