Kat Steppe, onder meer bekend van ‘Goed volk’, trok enkele maanden de hort op in Borgerhout om te laten zien hoe het er daar op straat en achter de gevels aan toe gaat.
Ook al worden ze in de volksmond soms ‘Borgerokko’ genoemd, in de Antwerpse stadswijken Borgerhout en Antwerpen-Noord leven meer nationaliteiten dan Marokkanen en Vlamingen. 170 meer om precies te zijn, en daarmee doen deze minder blitse stadsdelen het beter dan de zogenaamde smeltkroes van de wereld, New York.
Maar hoe gaat het er daar, ver van de vooroordelen, echt toe, op straat en achter de gevels? Kat Steppe, onder meer bekend van het voortreffelijke Goed volk, trok enkele maanden de hort op om die levensverhalen in beeld te brengen. Ze ontmoette tientallen mensen en boetseerde zo een tiendelige docureeks waarin haar typische toets en filmische muziek het modale bestaan een epische zwier geven.
Hebben mensen in die wijken hun lot in eigen handen of is het – zoals de titel zegt – een kwestie van geluk? Mohammed, een verzorgde en stevig gebouwde Afghaan van amper negentien, sloeg als prille tiener op de vlucht. Nadat zijn vader meegenomen werd door de taliban en spoorloos verdween, besliste zijn doodsbange moeder om hem naar betere oorden te sturen. Na maandenlange omzwervingen strandde hij in ons land, nu vijf jaar geleden. Een job vinden, wil maar niet lukken.
Naïma, een trotse dame van Marokkaanse origine, liep dan weer weg van haar stikjaloerse stiefmoeder, was drie jaar lang poetsvrouw, studeerde administratie-boekhouden en vervolgens verpleegkunde. Maar ondanks dat geknok en het succes dat ze zo afdwong, zitten de tranen dicht tegen het oppervlak en kan ze nog niet berusten in haar lastige levensloop.
Daarin is ze de tegenpool van Diane, die enkel lager onderwijs volgde en al veertig jaar barvrouw is: ‘Ik heb eigenlijk alles. Ik ben gelukkig.’
Diane, die volgens twee vaste klanten van café De Valk ‘het land van de glimlach’ is, mag dan mijmeren over tijden van grotere verbondenheid, dromen zijn haar vreemd. Niet zo voor Theo, een kale man met ringbaard van eind de zestig: ‘De enige droom die ik nog heb, is dat het in orde zou komen met mijn ex.’
Hij is een pientere en door alcohol toegetakelde man die het vuil in zijn straat niet langer kon aanzien en het dan maar zelf is beginnen op te ruimen. Een dagelijkse bezigheid, net als zijn bezoek aan Leona, een kranige bejaarde die weet wat bedelen is, zichtbaar geniet van de camera-aandacht en de beenmassages van Theo.
Zij vat het levensmotto van veel van de gewone mensen in Steppes stadsportret bondig samen: ‘Tegenslag is opslag.‘
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier