Het waren écht andere tijden: in 1966 beslisten The Beatles om nooit meer te touren, en niet vanwege een of ander rotvirus. Ze konden zichzelf gewoon niet meer horen spelen, door de primitieve apparatuur waarmee ze zich moesten behelpen, maar vooral door het gekrijs van de uitzinnige fans.
...
Het waren écht andere tijden: in 1966 beslisten The Beatles om nooit meer te touren, en niet vanwege een of ander rotvirus. Ze konden zichzelf gewoon niet meer horen spelen, door de primitieve apparatuur waarmee ze zich moesten behelpen, maar vooral door het gekrijs van de uitzinnige fans. Eight Days a Week (gemaakt in opdracht Beatlesbedrijf Apple Corp) focust op de periode van 1962, toen Ringo Starr de groep vervoegde, tot 1966 - in augustus van dat jaar speelden ze in Candlestick Park in San Francisco hun laatste commerciële liveconcert. De docu duikt de kelders van The Cavern in Liverpool in, bevat schitterend opgepoetste beelden van een optreden in de ABC Cinema in Manchester, reist van Parijs over Stockholm tot Tokio, maar het accent ligt op de drie Noord-Amerikaanse tournees van The Beatles. Bij de tweede daarvan was ook Larry Kane erbij, destijds een piepjonge journalist van radiozender WFUN Miami. Zijn getuigenissen geven een helder inzicht in de almaar groeiende Beatlemania. In Vancouver trachten zevenduizend mensen het podium te bestormen. Na dat fameuze laatste concert in San Francisco moesten de vier afgevoerd worden in een vensterloze vleeswagen, om hen uit het zicht van 25.000 krijsende fans te houden. Je zou voor minder help zingen. De film bevat obligate uitstapjes naar de sets van A Hard Day's Night en Help! toont niet alleen de hype die rond Paul, John, George en Ringo woedde, maar ook de antipathie waar ze op botsten, van bommeldingen over publieke plaatverbrandingen. Met name John Lennons uitspraak dat The Beatles populairder waren dan Jezus, zorgde voor ophef in de VS. (Mark David Chapman, de man die jaren later Lennon zou vermoorden, was ook deels gemotiveerd door Lennons opmerkingen over religie. Bij sommige concerten stond trouwens de Ku Klux Klan te protesteren. The Beatles weigerden trouwens voor een gesegregeerd publiek te spelen, wat ook niet overal in goede aarde viel. De diehard fan zal allicht weinig nieuws te weten komen maar de stroom aan nieuwsbeelden, het ongeziene archiefmateriaal - Howard vroeg fans om zelfgemaakte concertopnamen door te sturen - en de uitvoerige interviews met de nog levende Beatles Paul McCartney en Ringo Starr houden de film fris. En finaal maakt Eight Days a Week ook duidelijk waarom de fabuleuze vier uiteindelijk niet langer meer in die 'freakshow' wilden figureren.
