Een blauwdruk voor dictators en andere tips voor de nieuwe tv-week

Van de Israëlische Mossad tot The Pink Pather: dit is er deze week op uw tv.

HEARTBOUND: DIFFERENT KIND OF LOVE STORY (Woensdag 20/2, 23.00, NPO2 )

Thy, een landelijke regio in het Deense Jutland, is in een kwarteeuw ook een tikje Thais geworden: er wonen tegenwoordig meer dan negenhonderd Thaise vrouwen, vijfentwintig jaar geleden waren dat er nog nul.

Die bijzondere migratiegolf is helemaal toe te schrijven aan één vrouw: Sommai was begin jaren negentig een prostituee in de Thaise hoofdstad van de seksindustrie, Pattaya. In die hoedanigheid ontmoette ze de Deense Niels. Ze werden verliefd, trouwden en zij volgde hem naar Denemarken. En sindsdien tracht Sommai, wanneer ze niet in de lokale visfabriek werkt, arme Thaise vrouwen te redden van de prostitutie door voor hen ook een Deense echtgenoot te zoeken.

Veel van de vrouwen over wie Sommai zich ontfermt, komen uit haar eigen dorp, waar het leven voor hen zo armoedig en hard is dat je begrijpt waarom prostitutie in Pattaya een te verkiezen alternatief is. Sommai geeft hun eigenlijk de mogelijkheid om die stap over te slaan en zich in Europa aan één man te binden. Kae, een nichtje van Sommai, is getrouwd met Kjeld en is erin geslaagd ook haar zoon Mark naar Europa te laten komen. Basit werd in de echt verbonden met Frank, over wie ze lachend aan haar lotgenoten vertelt dat hij groot geschapen is, maar hun huwelijk strandde op financiële kwesties.

Een sprookje is het nieuwe leven in Europa niet altijd. Kae ziet er op haar trouwdag niet al te gelukkig uit en het is duidelijk dat de Thaise vrouwen – begrijpelijk – niet het achterste van hun tong laten zien. Mark, ondertussen een tiener, is eenzaam in dat vreemde land waar hij nu zijn dagen slijt.

Het regisseurskoppel Janus Metz en antropologe Sine Plambech heeft zijn tijd genomen voor Heartbound (2018). Meer dan tien jaar geleden filmden ze Sommai al voor enkele tv-documentaires en recenter volgden ze haar opnieuw twee jaar. Oordelen doen ze niet, noch over de vrouwen, noch over de Deense boeren en arbeiders aan wie ze zich voor de rest van hun leven binden. ‘Hoe langer je leeft, hoe groter de kans dat je verliefd wordt’, klinkt het ergens. Heartbound is inderdaad a diffent kind of love story.

ANDERE TIJDEN SPORT: WILLEM (Zondag 17/2, 23.05, NPO1)

Waarom houden we van deze klootzak? Rond die hamvraag hangen David Kleijwegt en Steven van der Gaag hun documentaire over het Nederlandse voetbalicoon Willem van Hanegem op. Het werd een ode, want de geliefde Feyenoorder, die vorig jaar genezen werd verklaard van prostaatkanker, blaast op 20 februari 75 kaarsjes uit. De makers hebben de man met de legendarische linkervoet naar eigen zeggen nooit ontmoet of gesproken. Ze bouwden hun ode aan De Kromme – een verwijzing naar de kromme passen die hij als geen ander kon geven – op uit niets dan archiefbeelden, vooral uit zijn jonge voetbaljaren tussen de jaren zestig en 1983. Kleijwegt en Van der Gaag beloven niet alleen een uniek tijdsdocument, ze gunnen de kijker ook een inkijk in zijn ondoorgrondelijke, moeilijke karakter. Met een tweede hoofdrol voor Van Hanegems eerste vrouw Truus, de eerste Nederlandse voetbalvrouw die landelijke bekendheid genoot.

THE MOSSAD: IMPERFECT SPIES (Zondag 17/2, 21.00, Canvas)

De werkzaamheden van de Israelische inlichtingendienst Mossad worden meestal buiten de media gehouden. Het is dus des te verrassend dat tientallen voormalige topspionnen ingingen op de vraag van de Israëlische regisseur Duki Dror – die in 2013 naast een Oscar greep met de al even spraakmakende docuThe Gatekeepers, waarin zes kopstukken van de Israëlische binnenlandse veiligheidsdienst Shin Bet aan het woord worden gelaten – voor een interview. Onder hen Rafi Eitan, de agent die nazimisdadiger Adolf Eichmann wist te vangen. Zij praten over hun tactieken, opvattingen en operaties, waaronder de gijzeling op de Olympische Spelen van 1972 in München en andere min of meer goed bewaarde geheimen. Wat volgt is soms je reinste John le Carré, of minstens een fascinerende, tamelijk didactische blik achter de schermen van een bewogen beroep en de morele dilemma’s en uitdagingen die ermee gepaard gaan.

POSE (Nu op Netflix)

Het New York van de jaren 1980 heeft meer dan één gezicht. InBright Lights, Big City(1998) is het een plek waar yuppies hun problemen wegsnuiven in nachtclubs. Volgens het grimmige HBO-dramaShow Me a Herowerden zulke clubs er gesloopt zodat hebberige projectontwikkelaars de kloof tussen arm en rijk konden verbreden. InPosecombineert Ryan Murphy, die eerder achter hits alsGleeenAmerican Horror Storyzat, al die grauwe kanten van The Big Apple om de metropool vanuit een ander perspectief te bekijken: de queercommunity. Dit periodedrama zoomt immers in op het New York dat inParis Is Burningwerd gedocumenteerd en die Madonna met haar Blond Ambition Tour naar de poptempels bracht: de ballroomwereld waar dragqueens en holebi’s de alledaagse discriminatie konden vergeten. Naast uitbundige kostuums en choreografieën heeftPoseook oog voor de stille moordenaar die op deze feestjes rondsloop: aids.

PADDLETON (Vrijdag 22/1, Netflix)

Je eigen dood tegemoetrijden heeft in cinema vaak iets heroïsch. Kijk maar naarThelma & Louise, waarin Susan Sarandon en Geena Davis uittesten of hun Thunderbird de vleugels uitslaat als die de Grand Canyon inrijdt. Niet zo in deze Sundancehit. Hier wordt het dappere voor het droge geruild, het epische voor het sobere en de iconische Ford voor een aftandse Nissan. Alex Lehmanns buddydramady volgt immers Michael (Mark Duplass) en Andy (Ray Romano), twee alleenstaande droogstoppels die samen pizza’s eten, kungfufilms kijken en weleens tegen een balletje slaan. Wanneer bij Michael een terminale kanker wordt vastgesteld, beslist hij om er zelf een einde aan te breien. Probleem: de medicijnen waarmee hij dat wil doen zijn enkel in een afgelegen dorpje te verkrijgen. Tel de komische kwaliteiten van Mark Duplass (schrijver van onder meerRoom 104enTogetherness) en Ray Romano bij een stevige portie pantoffelheroïek en je weet dat dit een memorabel enkeltje richting hiernamaals.

THE STING (Maandag 18/2, 20.40, CAZ)

Met The Old Man & The Gun neemt Robert Redford vanaf volgende week afscheid van het grote scherm. Hoewel Butch Cassidy and The Sundance Kidvan hem in 1969 een Hollywoodster maakte, werden Redfords ingetogen acteerstijl en onderkoelde humor pas vier jaar later écht goed uitgespeeld inThe Sting, ook al geregisseerd door George Roy Hill en met Paul Newman als tegenspeler. In deze op feiten gebaseerde heistfilm zetten twee beroepsoplichters in het Chicago van de jaren dertig een gokzwendel op om zich te wreken op een gangster (Robert Shaw). De chemie tussen Redford en Newman is ook hier haast tastbaar, en bovendien leverde de film Redford zijn enige Oscarnominatie op in de categorie beste acteur. Hij keerde met lege handen terug naar huis, al won de film wel zeven andere Academy Awards, waaronder die voor beste film en regisseur.

FOXCATCHER (Vrijdag 22/2, 22.30, NPO3)

DuPont is een van de grootste chemieconcerns ter wereld. Toch is deze fascinerende biopic van Bennett Miller(Capote)geen rags to riches-verhaal.Foxcatchervolgt erfgenaam John Eleuthère du Pont, een excentrieke filantroop annex ornitholoog en worstelfanaat die twee worstelkampioenen binnenhaalt om met zijn Team Foxcatcher te kunnen schitteren op de Olympische Spelen. Channing Tatum en Mark Ruffalo zijn indrukwekkend als de broers Schultz, de professionele worstelaars die de uitnodiging van de miljonair accepteren. Het open doekje is echter voor de haast onherkenbare Steve Carell. De komiek schittert in zijn eerste echte dramatische rol als de coke snuivende, paranoïde rijkaard.

HET LEVEN VAN HITLER – EEN BLAUWDRUK VOOR DICTATORS (Woensdag 20/2, 20.25, NPO2)

Wie was Adolf Hitler? Een vereenzaamde man die te soft was met vrouwen. Dat is een van de conclusies in deze driedelige documentaire waarin Hermann Pölking de Oostenrijkse dictator van de wieg tot aan het graf volgt. Het verschil met de gemiddelde Hitlerdocu: de maniakale research. Pölking plunderde maar liefst 850 uur aan archiefmateriaal, waarvan hij meer dan honderd uur digitaal restaureerde en dubde om uiteindelijk tot een eindmontage van zo’n acht uur te komen die voor bijna de helft uit nooit eerder vertoond of gepubliceerd materiaal bestaat. Goed voor een biografie die niet op de gebruikelijke talking heads leunt, maar louter op getuigenissen van vriend en vijand uit die tijd. De eerste aflevering zoomt in op een jonge Hitler, die nog voor hij de politiek in gaat enMein Kampfneerpent, problemen heeft in het middelbaar en als adolescent zelfs dakloos wordt.

THE PINK PANTHER STRIKES AGAIN (Woensdag 20/2, 20.40, CAZ)

‘This iz Chief Inspector Clouseau speaking on the feun.’ Ook in het vijfde deel van de Pink Panther-filmserie is Peter Sellers heerlijk hilarisch als Jacques Clouseau, de klungelende inspecteur met het belachelijke Franse accent. In deze dolle sequel ontsnapt politiechef Dreyfus (Herbert Lom), die tot waanzin is gedreven door de fratsen van Clouseau, uit een psychiatrisch ziekenhuis. Vanuit een kasteel in Beieren probeert hij de rest van de wereld ertoe te bewegen zijn gezworen vijand te vermoorden. Regisseur Blake Edwards legt opnieuw het accent opold schoolslapstick, een kolfje naar de hand van een wederom kostelijke Sellers.

BARGOENS (Seizoen 2, dinsdag 19/2, 21.20, Eén)

Atypische vechtersbazen kunnen hun verhaal opnieuw kwijt in Bargoens. De insteek van het tweede seizoen is dezelfde gebleven: mensen die een schier hopeloze strijd leveren en wier verhalen worden geregistreerd door Eric Goens (Het huis, Molenbeek, Niveau 4). Die verhalen hebben in het tweede seizoen niets aan kracht ingeboet, maar de teneur is wel fundamenteel anders, belooft de maker.

Eric Goens: We hebben lessen getrokken uit het vorige seizoen. Door een brute speling van het lot zaten zowat álle gasten toen op een emotioneel dieptepunt en werd het programma wel héél heftig. Herinner je bijvoorbeeld de openingsscène met Peter Ketelslegers en zijn ondraaglijke clusterhoofdpijn. Of Sven, de gedetineerde die in de slotaflevering weer aan lagerwal was geraakt. Hoewel we daar niet bewust voor gekozen hadden, leverden de mensen in het vorige seizoen een strijd die ver van de kijker af stond. Ik heb nog steeds een soort idolatrie voor Alain Hubert, maar hij blijft voor de mensen die rare die op Antarctica zijn ding doet. Dit keer is het dichterbij. Nu plákt het.

De reeks opent met ontroerende beelden van de revaliderende Stig Broeckx, die in mei 2016 in de laatste rit van de Ronde van België zwaar ten val kwam en maandenlang in coma lag. Er leek geen hoop op beterschap, maar hij raakte er toch bovenop.

Goens: Ik geloof niet in mirakels, maar als je vraagt naar een wetenschappelijke verklaring waarom hij uiteindelijk toch is kunnen herstellen: die is er niet. Natuurlijk is het verschrikkelijk wat die gast heeft meegemaakt, maar de passie, de warmte en de joie de vivre waarmee hij tegen zijn lot tekeergaat, is exemplarisch voor de sfeer van de tweede reeks. Als Stig vorig jaar in het programma had gezeten, zouden we hem namelijk in zijn diepste coma hebben meegemaakt.

Herinnert hij zich nog iets van die val?

Goens: Niets. Het is verbijsterend om vast te stellen, maar hij noemt het zelf zijn puberteit: meteen na het ongeval was alles tot na zijn vijftiende levensjaar weg uit zijn geheugen. Toen hij uit zijn coma ontwaakte, herinnerde hij zich zijn vriendin en zijn huis niet, zijn ouderlijk huis dan weer wel. Ik ben geen hersenspecialist, maar dat is toch wel iets raars. Vlak na het ongeval werd aan zijn ouders gevraagd of ze, op basis van medische analyses, niet zouden overwegen om de stekker eruit te trekken. Dat is het wonderbaarlijke: dat hij er vandaag opnieuw staat. Niemand maakt zich illusies dat hij nog profwielrenner zal worden. Hijzelf ook niet. Dat is een valse verwachting die eigenlijk ook onrechtvaardig is. En dat is ook zijn ambitie niet. ‘Ik wil opnieuw een normaal leven’, zegt hij letterlijk. We hebben hem nu bijna een jaar gevolgd. Op geen enkel moment was er een spoor van verdriet, woede of frustratie bij hem te bespeuren. Dat is fucking absurd.