Bernstein of beachboy? Dit is de volgende dagen op uw tv

© .

Van een briljante dirigent en componist tot een getroubleerde Beach Boy, u ziet het allemaal deze week op uw tv.

LOVE & MERCY (Dinsdag 16/10, 20.40, Caz)

Beach Boy Brian Wilson beweerde in de jaren zestig dat God hem in een van zijn acidtrips de toekomst had laten zien. Als dat klopt, was hij ongetwijfeld uit de buurt van Eugene Landy gebleven, de psycholoog die hem vanaf de jaren zeventig ging behandelen, zijn manager werd en uiteindelijk van de rechter uit Wilsons buurt moest blijven. Dat leert u uit de prima Wilson-biopic Love & Mercy (2014).

Wanneer de jonge Brian Wilson (Paul Dano) op het vliegtuig een paniekaanval krijgt, wordt beslist dat hij niet langer met de groep zal toeren en zich zal focussen op studiowerk en nummers componeren voor The Beach Boys. Onder invloed van de stemmen en melodieën in zijn hoofd begint hij maniakaal te sleutelen aan wat zijn avant-gardistische popmeesterwerk Pet Sounds (1966) zal worden, een plaat waarmee hij Rubber Soul van The Beatles naar de kroon wil steken. De critici zijn er vol van, de verkoop volgt niet meteen. Twintig jaar later, na jaren van druggebruik en mentale problemen, wordt Wilson (nu vertolkt door John Cusack) verliefd op Cadillac-verkoopster Melinda Ledbetter (Elizabeth Banks). Die heeft al snel door dat die Landy (Paul Giamatti) maar een rare kwiet is en probeert Wilson uit de klauwen van de psycholoog te rukken.

Je hoeft geen fervente Beach Boys-fan te zijn om Love & Mercy te waarderen. Regisseur Bill Pohlad en scenarist Oren Moverman, die ook de Dylan-biopic I’m Not There schreef, behandelen hun onderwerp met veel liefde en intelligentie. De fans mogen uitkijken naar de scènes die nauwgezet Wilsons opnamemethodes in de studio reconstrueren.

Wilson zelf noemde die studiofragmenten ‘zeer feitelijk’ en was erg opgezet met het resultaat, in die mate dat hij naar eigen zeggen angstig werd van de manier waarop Paul Giamatti Landy vertolkte.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


ALLEEN ELVIS BLIJFT BESTAAN (Zaterdag 13/10, 22.05, Canvas)

Tv-seizoenen komen, netmanagers gaan, alleen Alleen Elvis blijft bestaan blijft bestaan. Thomas Vanderveken ontvangt in het zesde seizoen volk als Mia Doornaert, Jeroen Olyslaegers (waarom die twee niet eens samenzetten?), NMBS-baas Sophie Dutordoir en Vlaams Bouwmeester Leo Van Broeck, die het decor komt fileren. Op de site van Canvas wordt per gast één keuzefragment weggegeven, en bij de eerste genodigde, Frank Vander linden, is dat een stukje van The American Folk Blues Festival, dat op goede een dag via een Duitse tv-show de woonkamer van de nog jonge Mens binnendrong. Die band was een wisselende groep Afro-Amerikaanse muzikanten die vanaf 1962 jaarlijks de oceaan overstak om Europeanen in de blues te onderrichten. Wij hebben een blik op het deelnemersveld geworpen (Willie Dixon, Koko Taylor, Champion Jack Dupree, Son House) en willen nu weten: bestaat er een mogelijkheid om dat ene fragment te rekken tot een hele uitzending, van voetnoten voorzien door de beslagen rockjournalist Vander linden?


LEONARD BERNSTEIN: LARGER THAN LIFE (Donderdag 18/10, 23.05, Canvas)

Niet alles is online terug te vinden, maar toch verbazend veel. Bij het intikken van de termen ‘Leonard’ en ‘Bernstein’ stoot de geïnteresseerde leek bijvoorbeeld al snel op een filmpje waarin de Amerikaanse componist en dirigent (1918-1990) op erudiete en meeslepende wijze een theoretische uiteenzetting over de nobele kunst van het dirigeren ten beste geeft. In de docu Leonard Bernstein: Larger Than Life van Georg Wübbolt schetsen zijn kinderen, fans en leerlingen als Kent Nagano en Christoph Eschenbach dan weer een levendig beeld van de man zelf, die nog het bekendst werd door zijn soundtrack van de musical West Side Story. Maar hij was zoveel meer: een briljante dirigent, een componist die ook opera en balletten schreef en bovenal een leraar die kinderen en jongeren als geen ander warm kon maken voor de wereld van de klassieke muziek. Sommige mensen hebben zoveel talent voor begeestering dat zelfs leren over hun leven je ziel tot daden kan schoppen. Leonard Bernstein was zo iemand. Doe er uw voordeel mee.


THE NIGHT COMES FOR US (Vrijdag 19/10, Netflix)

The Night Comes for Us
The Night Comes for Us

Een ultragewelddadige martial-artsfilm die zich afspeelt in de onderwereld van Jakarta, compleet met een driestuiververhaaltje vol dringend te vereffenen rekeningen en niet één maar twee van de hoofdrolspelers van The Raid? Yep, de Netflix-algoritmes slaan weer toe in The Night Comes for Us, waarvan het scenario ook al model heeft gestaan voor een graphic novel. De plot is even uitgekauwd als onweerstaanbaar – een ex-gangster beschermt een klein meisje en wordt op de hielen gezeten door zowel zijn vroegere bende als een heel schurkenleger – maar vormt toch vooral de aanleiding voor een uitzinnig geweldballet dat liefhebbers van exploitation-cinema twee uur lang de nasleep van de gemeenteraadsverkiezingen zal doen vergeten. Wedden dat Tarantino hem al gezien heeft?


IDA (Zaterdag 13/10, 23.35, Canvas)

‘Het gaat niet om de noten die je speelt, het gaat om de noten die je niet speelt.’ Het citaat is van Miles Davis, maar het past ook bij de elliptische, met stilte doordesemde filmstijl van de Pool Pawel Pawlikowski (wiens jongste film Cold War op 24/10 in de zalen komt). De jonge Anna staat begin jaren zestig op het punt haar geloftes af te leggen in het klooster waarin ze ook is opgegroeid. Van de abdis moet ze echter eerst haar enige overgebleven familielid opzoeken, Rode Wanda, een tante die na WO II, in stalinistische tijden, openbaar aanklager was in Polen. Zij vertelt Anna dat haar naam eigenlijk Ida Lebenstern is en dat haar ouders omkwamen tijdens de Holocaust. Een film die de donkere kant van het Poolse WO II-verleden niet uit de weg gaat en in 2015 bekroond werd met de Oscar voor beste niet-Engelstalige film.


LE MERAVIGLIE (Zaterdag 13/10, 23.40, NPO 2)

Le meraviglie
Le meraviglie

De Italiaanse Alice Rohrwacher werd dit jaar in Cannes vaak vermeld als favoriet voor de Gouden Palm (haar Lazzaro felice won uiteindelijk de prijs voor het beste scenario). Ook haar vorige film, de dromerige familiesaga Le meraviglie (2014), was al een aangename verrassing. Daarin tekent ze de gespannen relatie tussen de twaalfjarige Gelsomina en haar vader Wolfgang (een prima Sam Louwyck), een anarchist in boerenkleren die van de opbrengst van zijn honingboerderij probeert te leven. Een apart poëtisch sprookje over globalisering en radicale vrijheid dat schatplichtig is aan de magisch-realistische cinema van Fellini en de broers Taviani.


RABOT (Zondag 14/10, 22.00, Canvas)

In de Gentse volkswijk Rabot werden begin jaren zeventig drie woontorens gebouwd, samen goed voor 573 sociale appartementen. Omdat alle kansarmoede van een grote stad samenproppen als idee geen winner bleek en ook de gebouwen zelf niet overdreven doordacht in elkaar waren gezet, werd in 2009 beslist om de torens weer af te breken en te vervangen door een nieuwe, bijdetijdse vorm van sociale woningbouw. Op het moment dat de eerste toren voor de sloop werd leeggehaald, ging documaker Christina Vandekerckhove met haar camera langs bij de bewoners. De menselijke ellende die ze op een steenworp van het hippe centrum aantrof, brengt ze fraai gestileerd maar onverbloemd in beeld in Rabot, waarmee ze vorig jaar op het Film Fest Gent de North Sea Port Publieksprijs won. Vereenzaamde bejaarden, psychiatrische patiënten, alcoholisten en andere vastgelopen zielen komen samen in een raamvertelling die van uw tv voor even uw venster op de vierde wereld zal maken.


HOSPITAL: THE WESTMINSTER TERROR ATTACK (Woensdag 17/10, 21.25, Eén)

Hospital: The Westminster Terror Attack
Hospital: The Westminster Terror Attack

Op 22 maart 2017, precies een jaar na de aanslagen in Brussel, wordt Londen opgeschrikt door terroristisch geweld. Op en rond Westminster Bridge vallen vijf doden en tientallen gewonden. De meesten worden afgevoerd naar het nabijgelegen Saint Mary Hospital, waar een cameraploeg van de BBC op dat moment opnames maakt voor de realityreeks Hospital. Wat een gewone draaidag moest worden, wordt zo een ooggetuigenverslag van de onmiddellijke nasleep van een catastrofe. Verschillende slachtoffers vertellen hun verhaal heet van de naald, en daarnaast is deze aflevering van Hospital, waarvoor uw vaste afspraak met Pano even moet wijken, vooral een passend eerbetoon aan de helden in het wit. Ondanks de onmenselijke werkdruk – de brexit weegt op de hele ziekenhuissector, die voor de rest dezelfde sores kent als bij ons – schakelen die in tijden van nood gewoon nog een versnelling hoger.


KISS KISS BANG BANG (Vrijdag 19/10, 23.30, Eén)

In de begingeneriek knipoogt Kiss Kiss Bang Bang (2005) stevig naar de legendarische Saul Bass, die onder meer Hitchcocks North by Northwest van onvergetelijke titelsequenties voorzag. En het winkwinknudgenudgen stopt daarna niet in deze hilarische misdaadkomedie. Of had u iets anders verwacht van Shane Black, scenarist van Lethal Weapon en regisseur van onder meer The Nice Guys? Een kleine oplichter (Robert Downey Jr.) trekt bij wijze van methodactingtraining op met een echte detective (Val Kilmer), maar het loopt uit de hand wanneer dat onwaarschijnlijke duo over een reeks moorden struikelt.


THE HAUNTING OF HILL HOUSE (Vanaf vrijdag 12/10, Netflix)

Netflix heeft weinig voeling met horror, dachten we sinds de tv-adaptaties die de streamingdienst maakte van genreklassiekers als Scream en The Mist, prullen die respectievelijk godsgruwelijk saai en simpelweg ridicuul waren. Net daarom is het een verrassing dat The Haunting of Hill House wél hoge ogen gooit, niet alleen als doodeng spookverhaal maar ook als veelgelaagd en intelligent drama over verlies, rouw en ontwrichte families.

The Haunting of Hill House: doodeng en diepgravend.
The Haunting of Hill House: doodeng en diepgravend.

Showrunner Mike Flanagan ( Geralds Game, Oculus) baseerde zijn reeks op de gelijknamige en meermaals verfilmde pulpklassieker van Shirley Jackson, zij het dan uiterst losjes. Vijf broers en zussen die samen met hun vader een twintigtal jaar geleden in het holst van de nacht hun behekste landhuis moesten ontvluchten, worstelen nog steeds met de gevolgen van de gruwel waaraan ze daar werden blootgesteld.

Steven (Michiel Huisman) is een succesvolle pulpauteur die zich bezighoudt met het paranormale, Shirley (Elizabeth Reader) runt een begrafenisonderneming om het contact met de doden te behouden, en de andere drie gaan gebukt onder verslaving, neuroses en ander fraais. Na een tragisch voorval voelen ze zich geroepen terug te gaan naar de plaats waar de misère begon. Waarna de misère opnieuw begint, natuurlijk.

Flanagan kon van The Haunting of Hill House een hapklaar, formulair spookverhaal gemaakt hebben, maar sloeg een andere weg in. Aanzwellende muziek die onheil aankondigt, is zo goed als afwezig, en hoewel de serie regelmatig excelleert in schrik- en gruweleffecten – onder meer kattenliefhebbers en mensen die het moeilijk hebben met de postmortale behandeling van lichamen kijken beter af en toe door de wimpers – huldigt Flanagan even vaak de ongeschreven regel ‘wat je niet laat zien, is zoveel enger’. Reken daarbij de erg niet-lineaire vertelstructuur en je krijgt een serie die alle conventies van het genre op losse schroeven zet.

Wie door het spookverhaal heen kijkt, ontdekt bovendien een heel mooi geconstrueerd verhaal over hoe families met dood en verlies omspringen – een thema dat in woord en beeld als een rode draad door de reeks loopt. Enige manco’s: de afwezigheid van A- en zelfs B-listacteurs – alleen Carla Gugino en goeie ouwe Timothy Hutton komen enigszins in de buurt – is opvallend, en door de vele flashbacks en personages duurt het even voor The Haunting of Hill House zich volledig onder je hersenpan nestelt. Maar zodra dat zover is, zit je met genoegen en stukgebeten nagels te kijken naar een meeslepende reeks waarin niet alleen de geesten kloppen, maar ook een onstuimig hart.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content