De meest opvallende scènes in de eerste aflevering van de Vtm-reeks ‘Uit de Kast’ waren niet diegene waarin Nick zijn coming out deed, maar die vlak daarvoor.
Het meest opmerkelijke aan een programma als Uit de Kast, is dat het gemaakt wordt. In het België van vandaag, waar de wet op het huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht op een zucht van zijn tiende verjaardag is, zou je immers denken dat mensen niet meer de hulp van de televisie nodig hebben om zich te uiten tegenover de buitenwereld.
Wat uit de eerste aflevering echter duidelijk bleek, is dat de veranderde houding van de maatschappij tegenover homoseksualiteit niet betekent dat jongeren zelf niet meer kunnen worstelen met hun seksuele geaardheid.
Nick had een dubbelleven sinds hij ontdekte dat hij ‘niet alleen op meisjes maar ook op jongens viel’. Hij organiseerde heterofuiven met namen als ‘Dirty Beats’ of ‘Dirty Club’ maar hield op dezelfde locatie ook gay-evenementen, en hij had twee aparte vriendenkringen, met wie hij afwisselend een nachtje ging stappen. Dat Nick zowel op zijn werk als tegenover zijn familie en heteroseksuele vrienden nog niets had verteld, had echter weinig te maken met vrees voor hun reacties maar kwam eerder doordat hij zelf nog niet echt in het reine was.
Hij vermeed in zijn gesprekken met Roos van Acker het woord ‘homoseksueel’, en als hij vertelde dat hij zich aangetrokken voelde tot jongens, voegde hij eraan toe dat ‘de optie meisjes nog steeds blijft bestaan’. ‘Ik droomde meer van huisje, tuintje, kindje, een vrouw’, zei hij over het moment toen hij zich voor het eerst tot een jongen aangetrokken had gevoeld. ‘Het perfecte beeld eigenlijk.’
De meest opvallende scènes in Uit de Kast waren dan ook niet diegene waarin Nick zijn vrienden en familie op de hoogte bracht, maar die vlak daarvoor: het moment waarop hij tussen de afvalcontainers stond van de interieurwinkel waar hij werkte, en aan Van Acker ‘nog vijf minuutjes’ vroeg vooraleer zijn collega’s mochten komen. Of toen hij thuis op de sofa tegenover zijn moeder en zus dichtklapte, zodat de presentatrice het gesprek in de juiste richting moest sturen.
De reacties van diegenen die op de hoogte werden gebracht, waren door de band ook weinig opmerkelijk: sommigen hadden een vermoeden, niemand had een probleem. (Het meest opmerkelijke was eigenlijk dat de makers wel zijn gaan filmen op de bouwwerf waar Nick werkt maar er geen coming-out tegenover zijn collega-bouwvakkers volgde).
De hele aflevering was meer een ‘rite de passage’ voor Nick, hulp ‘bij het aanvaarden voor mezelf’, zoals hij het verwoordde. Toen Roos van Acker drie maanden later opnieuw bij hem langs ging, was van de weifelende houding uit het begin ook weinig meer te bekennen, en ondertussen was hij ‘erop uitgekomen dat het alleen voor jongens is’.
Op sommige coming-out-momenten werd de dramatiek in Uit de Kast onnodig opgevoerd – ‘Bijna was Nick door de mand gevallen!’ – maar over het algemeen was de aflevering smaakvol, en nergens overdreven opdringerig of invasief. Op het einde was dus alvast één zaak zonneklaar: als je dan toch via de televisie je seksuele geaardheid wilt delen met heel Vlaanderen, kies je beter voor dit programma dan voor Komen Eten.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier