Talent heeft dEUS genoeg gehad, maar om echt wereldtop te worden had men iets meer doorzettingsvermogen moeten hebben, zo liet Belpop zien.
Qua levensstijl zijn het wellicht elkaars tegenpolen, maar voor de rest hebben atleten en muzikanten veel met elkaar gemeen. Om echt door te breken tot de wereldtop hebben ze allebei bijvoorbeeld niet alleen heel veel talent nodig, maar ook doorzettingsvermogen en een flinke dosis professionalisme. Of dEUS genoeg talent heeft (gehad) om een wereldgroep te worden, daar heeft wellicht nooit iemand aan getwijfeld, maar aan doorzettingsvermogen heeft het de groep wel af en toe ontbroken, zo zagen we in de eerste aflevering van het vierde seizoen van Belpop.
Net op het moment dat dEUS op het punt stond om door te breken, slaagde de groep er immers op uiterst efficiënte manier in om zichzelf ‘in zijn gat te schieten’, zoals ex-manager Filip Eyckmans het beeldend verwoordde. Door na Worst Case Scenario met het experimentele My Sister = My Clock op de proppen te komen, een plaat die niet zozeer een album maar een ’therapeutische sessie’ was geweest, aldus Tom Barman. Door te weinig energie in dEUS zelf te stoppen en te veel tijd in allerlei nevenprojecten, met als hoogtepunt de weigering van Stef Kamil Carlens om het voorprogramma van PJ Harvey te doen, omdat hij een plaat wou opnemen met Zita Swoon. En door per se de geluidsloze ‘break’ te willen behouden in Little Arethmetics, zodat de song – wellicht de grootste kans op een hit die dEUS ooit heeft gehad – een stuk minder radiovriendelijk werd.
Het mooie aan deze Belpop was dat alle groepsleden vandaag wel beseften dat ze mogelijkheden hadden laten liggen, en dat ze daar – misschien op uitzondering van Rudy Trouvé – ook spijt over hadden. Aan de andere kant liet de documentaire zien dat het wellicht niet echt anders had kunnen lopen, dat dEUS net door al die creatieve spanningen zo uit de band kon springen. ‘Worst Case Scenario is gemaakt door een splinterbom van een groep’, stelde Barman droog vast, ‘en die is daarna ontploft.’
Alle groepsleden kwamen aan bod en mochten ook uitgebreid hun uitleg doen, en vooral het moment waarop Jules De Borger terugblikte op zijn ontslag was pakkend, maar de echte ster uit de reportage was natuurlijk Tom Barman. Mensen die de frontman voordien al arrogant vonden, zullen na deze documentaire wellicht niet op hun oordeel zijn teruggekomen. Zelf hebben we die omschrijving echter altijd vreemd gevonden: Philippe Gilbert die zegt dat het moeilijk zal worden om hem te verslaan in Luik-Bastenaken-Luik, dat vinden we mooi, maar als Barman meent dat hij enkele wereldsongs heeft geschreven (en daarin door mensen als Brian Molko of Guy Garvey wordt bijgetreden) zou hij arrogant zijn?
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van Belpop: dEUS? Laat het weten via onderstaande reactiemodule!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier