‘Glee’ moet het van momenten hebben. Maar wat een momenten.
Glee Seizoen 1 – deel 2 Reeks: *** ~ Extra’s: 0 (20th Century Fox)
Reeks. De Amerikaanse nieuwszender Fox zond enkele weken geleden een reportage uit waarin men zich in alle ernst afvroeg of jongeren homoseksueel zouden kunnen worden door naar Glee te kijken. De redenering was als volgt: de homovriendelijkheid van de reeks is een soort product placement, en net zoals reclame een bepaald merk populairder kan maken, zou een tiener die Kurt een liedje van Lady Gaga hoort zingen, naar ’the dark side’ kunnen overlopen.
De vrees van Fox en ultraconservatief Amerika is natuurlijk te gek om los te lopen, maar men heeft wel op één punt gelijk: weinig series gaan op zo’n ongedwongen manier om met gevoelige thema’s als homoseksualiteit, pesterijen of tienerzwangerschappen als Glee. Je hoeft (in de twintigste aflevering) enkel maar de uitbrander te bekijken die Kurts vader geeft aan Finn als die het woord ‘faggy’ gebruikt om dat in te zien.
In deze box met de laatste negen afleveringen van het eerste seizoen bereidt het Gleekoor New Directions zich voor op de regionals, de grote zangwedstrijd tussen scholen uit de regio. Die verhaallijn is echter weinig meer dan een rode draad waar de muzikale nummers en de stormachtige verwikkelingen in het leven van de jongens en meisjes uit het koor aan vastgekleefd worden. Een echt dwingende kijkervaring waarbij je zo snel mogelijk wilt weten hoe het afloopt, kun je dit tweede deel dan ook niet noemen, maar dat is niet erg.
Glee kun je, vanwege de sporadische meligheid en de soms overdaad aan muzikale nummers, toch beter in kleine dosissen bekijken en deze box bevat alvast enkele bijzonder sterke afleveringen. In The Power of Madonna en Theatricality – die helemaal rond de muziek van respectievelijk Madonna en Lady Gaga draaien – komt de excentrieke en uitbundige kant van de serie tot uiting, terwijl een aflevering als Home, met een schitterende mash-up van A House is not a Home en One Less Bell to Answer van Burt Bacharach, bewijst dat Glee ook moeiteloos kan ontroeren.
Een echte topreeks is Glee niet: daarvoor blijft ze te ongelijk van niveau, iets wat er in het tweede seizoen ook niet op verbetert. Maar als alles op zijn plaats valt, kun je er wel heel veel plezier aan beleven. En neem het van ons aan: u zult er, behalve misschien een ietwat zonnigere kijk op het leven, echt niets aan overhouden. Geen extra’s.
Stefaan Werbrouck
