Waarom ‘The Underground Railroad’ een serie is geworden: ‘Ik wilde het publiek niet verstikken’

BARRY JENKINS op de set van THE UNDERGROUND RAILROAD.
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

‘Onze voorvaderen eren.’ Dat is wat Barry Jenkins wilde doen met zijn adaptatie van The Underground Railroad, en dat ontzag voel je. De meesterstilist achter Moonlight en If Beale Street Could Talk over zijn intens picturale serie over Amerika’s duistere slavernijverleden.

Wat trok je zo aan in dit project?

Barry Jenkins: Het boek van Colson Whitehead bood me de kans om het verhaal van onze voorvaderen in een nieuwe context te gieten door te focussen op de reis van de jonge Cora, die onderweg in het reine moet komen met het gemis aan haar moeder. Haar reis is episch, maar in wezen gaat het om ouderschap. Cora’s verhaal gaf me ook de kans om mijn metier toe te passen op een grotere schaal dan ik gewoon was.

Wat deed je besluiten om er een serie en geen film van te maken?

Jenkins: Een film bekijken in een bioscoop is een immersieve ervaring. Als je thuis voor een tv-scherm zit, kun je op de pauzeknop drukken en even ontsnappen. Sommige beelden en thema’s in de reeks zijn erg intens. Ze zijn geworteld in historische gebeurtenissen. Binnen een filmformat kunnen ze zo intens zijn dat ze de ‘zachtere’ beelden, zoals ik die noem, overweldigen. Ik wilde Cora alle ruimte geven om de verschillende personages te ontmoeten en dus vond ik een tien uur durende serie geschikter dan een film om haar verhaal eer aan te doen.

Er zitten ook surrealistische toetsen in, zoals de scènes met een echte trein die ondergronds van staat naar staat spoort. Waarom heb je er dat magisch realisme aan toegevoegd?

Jenkins: Wat je ook maakt, in kunst zit altijd iets van je kindertijd dat je voedt en dat je als volwassene blijft achtervolgen. Ik herinner me dat, toen ik voor het eerst de term ‘underground railroad’ hoorde, ik meteen een trein voor me zag die door onderaardse tunnels reed. Voor mij was het echt. Als kind heb je geen filters die fictie van feiten onderscheiden. Toen ik Colsons boek las, bekroop dat onbezoedelde gevoel me opnieuw, en dat wilde ik vatten. Alle surrealistische elementen vloeien voort uit dat soort aards symbolisme. Ik herinner me dat mijn oma een pot met muntjes onder haar bed bewaarde. Die rituelen en details, die rechtstreeks van onze voorvaderen komen, hielpen me om Cora’s verhaal tot leven te brengen, door ze een nieuwe betekenis te geven.

Toen ik Thuso Mbedu op de set die sporen zag aanraken, dacht ik: dit is wat ik voelde als kind.

Hoe voelde het om die trein plots echt door een tunnel te zien rijden?

Jenkins: We zijn de opnames begonnen met die trein en die tunnels. Ik werkte vanuit mijn jeugdherinnering dus zei ik tegen mijn production designer: ‘Dit mag niet nep zijn. Ik wil echte sporen, echte treinen, echte tunnels. Geen bluescreen of CGI.’ Uiteindelijk vonden we een privéspoorweg en daar we hebben we tunnels boven gebouwd. Deze serie gaat voor een groot deel over het verbeelden van hoe het voor onze voorvaderen moet zijn geweest. Dat is lastig omdat er veel historische bronnen verloren zijn gegaan en omdat je het verleden nu eenmaal opnieuw creëert vanuit het heden. Toen Thuso (Mbedu, de Zuid-Afrikaanse actrice die Cora vertolkt, nvdr.) voor het eerst die set opwandelde, zei ik tegen haar: ‘Ga op de grond zitten en raak die sporen aan, ram erop, omdat het even vreemd is als een alien die aanbelt en je een pepperonipizza geeft.’ Toen ik haar op haar knieën zag zitten, dacht ik: dit is het. Dit is wat ik voelde als kind. Dit is wat onze voorvaderen moeten hebben gevoeld.

Wat was het moeilijkste aan het boek naar beeld vertalen en aan het weergeven van de gedachten en emoties van de personages?

Jenkins: Het moeilijkste waren de inwendige monologen, maar dat geldt voor alle boekadaptaties. Tenzij je een voice-over gebruikt, maar dat wilde ik niet. Weet je: alles is casting. Het zijn de acteurs die de inwendige gedachten meebrengen op de set. Het was een lang proces om dit project gemaakt te krijgen. We hebben een optie op Colsons boek genomen toen de Oscarcampagne voor Moonlight nog volop aan de gang was, en daarna kwam If Beale Street Could Talk ertussen. Het project heeft een hele tijd kunnen gisten in mijn hoofd. Toen ik eraan begon, wist ik waar ik naartoe wilde en hoe ik het verhaal kon laten opbloeien binnen dit medium. De opnames hebben 116 dagen geduurd, terwijl mijn langste shoot tot dan toe 34 dagen was. Het was fantastisch om te zien hoe de acteurs die er telkens bij kwamen het verhaal mee creëerden en stuurden. Ik had al die scripts geschreven en sets gecreëerd, maar het waren zij die mijn adaptatie adapteerden en er zo nog een extra laag aan toevoegden. Er zit zoveel in de reeks waar ik zelf geen krediet voor kan opeisen.

De reeks komt op een moment waarop racisme en slavernij opnieuw hete hangijzers zijn, zeker in de VS. Hoe zal dat aankomen bij het publiek, denk je?

Jenkins: Ik zou de serie niet gemaakt hebben indien ik dacht dat het publiek er niet klaar voor was. Voor mij was het essentieel om trouw te blijven aan de historische achtergrond, en om een moreel kompas te hebben tijdens het maken. Het was alsof de voorvaderen mee op de set stonden. Zoals ik al zei: er is een reden waarom het een serie en geen film is. Ik wilde het publiek niet verstikken. Als je tussendoor even je benen wil strekken: doe gerust. Er zijn ook maar twee episodes die zich afspelen op een plantage. De overige acht uur gaan over een vrouw die zich probeert te verzoenen met het feit dat ze haar moeder mist, dus ik denk dat het publiek de serie wel zal kunnen omarmen. En indien niet, dan is dat ook prima voor mij. Het mooie aan beelden loslaten op de wereld is dat ze daar zullen zijn wanneer het publiek ze wil vinden. Ik denk dat we respectvol zijn geweest tegenover onszelf, het boek, de voorvaderen én het publiek.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content