Waarom mensen ‘Emily in Paris’ zo hard haten

De meest polariserende Netflix-hit van 2020 is terug met een nieuw seizoen en nog meer liefdesperikelen, Franse clichés en onrealistische carrièresprongen. De wereld lijkt weer een doel te hebben: zich collectief ergeren aan Emily in Paris.

Emily is irritant

De Emily in kwestie is Emily Cooper, een Amerikaanse twintiger die halsoverkop naar Parijs verhuist om er, ondanks het feit dat ze geen Frans spreekt en ondergekwalificeerd is, aan de slag te gaan als social media editor bij een prestigieus marketingbedrijf. Ze is een geprivilegieerde millennial die altijd optimistisch door het leven gaat, zich door niets of niemand laat tegenhouden en gelooft dat alles mogelijk is zolang je er maar hard genoeg voor werkt. Het wordt nooit helemaal duidelijk of Emily in Paris een parodie is of dat we Emily daadwerkelijk sympathiek moeten vinden. Dat laatste is namelijk nogal moeilijk. Emily bedoelt het misschien goed, maar brengt zichzelf en vooral haar omgeving continu in de problemen. Ze verwacht dat haar Franse collega’s plots in het Engels vergaderen, ze heeft seks met het lief van een van haar beste vriendinnen én met de 17-jarige broer van diezelfde vriendin. En toch zijn er nauwelijks consequenties en wordt ze overal met open armen ontvangen. Om maar te zeggen: Emily is het grootste zondagskind ter wereld. Mensen worden daar heel erg boos van. Toegegeven: het tweede seizoen lijkt zich daar iets meer bewust van te zijn. Emily’s nieuwe love interest Alfie ziet haar aanvankelijk als een rijkeluiskind en stelt zich vragen bij haar job. Tot hij, net zoals de rest van Frankrijk, smelt voor haar charmes, uiteraard.

De Instagram van Emily is irritant

Emily is nog maar net in Parijs en ze wordt al per ongeluk influencer dankzij selfies met koffiekoeken en toeristische attracties. In enkele afleveringen tijd gaat ze van 48 naar 20.000 volgers. Zonder aanwijsbare reden. Integendeel: Emily is niet eens goed in sociale media. Ze heeft geen plan, doet geen moeite om originele foto’s te maken, gebruikt nog volop hashtags en deelt foto’s van kinderen zonder eerst de toestemming van hun ouders te vragen. Echte influencers vonden dat heel grappig.

De carrière van Emily is irritant

Dat Emily niet weet hoe ze sociale media moet gebruiken, is behoorlijk lastig voor een social media editor. Maar dat is niet het enige probleem. In feite had Emily al lang ontslagen moeten zijn. Ze heeft soms goede ideeën, maar luistert nooit naar de instructies en goede raad van haar bazen. Ze weigert Frans te spreken met klanten. Ze wil zich bewijzen door hard te werken, maar lijkt vooral croissants te eten en aan te pappen met haar buurman. En alles moet altijd gaan zoals zij het wil. In het tweede seizoen kost een van haar impulsieve acties haar bijna een trouwe, belangrijke klant. En toch kan ze zich een fancy appartement op een gezellig pleintje in hartje Parijs veroorloven. Typisch zondagskinderen.

Het beeld van Frankrijk is irritant

Vooral de Fransen zijn niet te spreken over Emily in Paris. Zowat alle clichés passeren de revue. Baguettes. Baretten. Liters wijn. Kettingrokende mannen. Rijke vrouwen met kleine hondjes. Iedereen is er snobistisch, onvriendelijk, lui en polygaam. Elke Fransman is belachelijk heet. Er zijn geen grimmige straten, McDonaldsen en gele hesjes. En al wat niet voldoet aan het romantische imago van Parijs, vindt Emily raar of passé. The Guardian zag er zelfs een metafoor voor het Amerikaanse imperialisme in. Deze keer trekt Emily naar Saint-Tropez, waar de Franse stereotypen eveneens welig tieren. Al lijkt ze iets meer moeite te doen om zich te integreren. Zo probeert ze om tijdens een vakantie niet aan haar werk te denken, wat volgens haar collega’s trouwens illegaal is in Frankrijk, en wordt ze op haar plaats gezet door Alfie. ‘Ik haat Parijs niet’, zegt die na een monoloog van Emily over de magie van de lichtstad. ‘Ik geloof gewoon de hype niet. Parijs is gebouwd op een fantasie en ik kan die toevallig doorprikken’. Misschien was Emily in Paris dan toch al die tijd al een parodie.