Cersei Lannister staat onder vuur na haar handelingen in de laatste aflevering van het zesde seizoen van Game of Thrones. Focus.be neemt het voor haar op in een pleidooi voor deze moeilijke vrouw. Wees gewaarschuwd: spoilers are coming.
DIT ARTIKEL BEVAT SPOILERS
Het beruchte tronenspel is een koninginnenstrijd geworden zonder dat we het in de gaten hadden: na de slotaflevering van het zesde seizoen van de HBO-hitserie, eind juni uitgezonden, is duidelijk dat zo goed als elke plotlijn in Game of Thrones nu geleid wordt door een vrouw. Kijkers juichten hen moeiteloos toe en voor het eerst ging het daarbij niet over hun borsten, maar hun geloofwaardige leiderskwaliteiten. Zoals Tyrion Lannister zelf schoorvoetend bekende aan Daenerys Targaryen: “Heel mijn leven had ik niets om in te geloven. Maar ik geloof in jou.”
De overwinningen van de vrouwelijke personages werden positief onthaald. Op één vrouw na: Cersei Lannister. Zij kan maar op weinig sympathie rekenen. En dat is onterecht. Cersei Lannister heeft heel haar leven alles moeten opofferen omdat ze een vrouw is. Alles wat ze deed, was altijd om haar geliefden te beschermen en ondertussen moest zij toekijken hoe die geliefden – haar broer, haar vader en haar kinderen – alles kregen wat zij wou: respect, macht en liefde. Nu heeft ze niemand meer over en is ze de koningin van de Seven Kingdoms in Westeros.
Mia Farrow-kapsel
Problematisch? Natuurlijk. Niemand beweert dat Cersei Lannister een heilig boontje is. Cersei is moreel rot, manipulatief, elitair, haar handelsmerk is een neerbuigend glimlachje en ze kan alleen maar een klein beetje medelijden opwekken als ze bekogeld wordt met afval tijdens een walk of shame in Mia Farrow-kapsel. Het enige dat haar echt diep gelukkig lijkt te maken is het vernietigen van haar vijanden – ingebeeld of echt.
Problematisch dus. Maar Cersei is niet helemaal slecht. Net zoals alle andere figuren in deze serie. Haar verhaal is in sommige opzichten net zo tragisch dan dat van eender welk ander personage. De onthullingen van deze seizoensfinale suggereren dat het waarschijnlijk niet goed zal eindigen voor haar: ze zit op de Iron Throne en ze is gevreesd, bitter maar vooral diep ongelukkig en helemaal alleen. Zelfs haar broer, Jaime Lannister, kijkt haar vol afschuw aan wanneer ze de troon bestijgt. Niet onlogisch als je beseft dat zijn bloedeigen zus nu precies heeft gedaan waarvoor hij de Mad King heeft vermoord, de oorsprong van zijn bijnaam: Kingslayer.
I choose violence
Cersei’s rise to power staat in schril contrast met de dramatische triomf aan de andere kant van de wereld, waar Dany met een Greyjoy-vloot, een leger Dothraki, goede adviseurs en drie draken ten oorlog trekt. Dany is een doortastende heerser die na een lang leerproces op haar doel afgaat. Cersei is echter het bewijs van de stille manieren waarop vrouwen zich moeten berusten in hun lot: ze worden in hoeken gedreven door achterhaalde genderrollen, waar ze alleen nog maar kunnen grommen of bijten.
“I choose violence“, zei Cersei dit seizoen, de enige keuze die in haar situatie nog restte. You win or you die, en zij was niet van plan om te sterven. De opofferingen die Cersei jaren heeft moeten maken en de bochten waarin ze zich daarvoor moest wringen hebben haar naar dit point of no return gebracht. Een punt dat haar tegenpool, Dany, evengoed had kunnen bereiken in andere omstandigheden, want beide koninginnen zijn licht ontvlambaar, destructief, worstelen met hun aaibaarheid en leggen hun wil op. Maar er ligt letterlijk en figuurlijk een wereld van verschil tussen hun drijfveren en de manier waarop ze dat uitvoeren.
Sexploitation
Ondanks alle tegenstrijdigheden van Game Of Thrones – de serie die “sexploitation” introduceerde, waar het sadisme grotesker wordt bij elk huwelijksfeest en waar dominantie primeert over werkelijk alles – heeft de reeks wel iets waardevols te zeggen over de fysieke en emotionele prijs die vrouwen betalen als ze aan de macht willen komen. Denk maar aan de tergend trage transformatie van Sansa Stark: van zeurende muurbloem naar grijnzende wraakgodin die het gezicht van haar verkrachter laat opeten door zijn eigen roedel hongerige honden. Denk maar aan Brienne of Tarth, die haar gevoelens elke keer opnieuw achter haar harnas moet verstoppen. Denk maar aan de onovertroffen Lady Mormont, die haar jeugd opoffert om ijskoud te regeren.
Game Of Thrones toont hoe vrouwen overleven in een patriarchale wereld vol geweld en misogynie. In het machtsspel van deze reeks – waar zwakte altijd en voor iedereen in de dood resulteert – is overleven het ultieme offer van je kwetsbaarheid. Cersei Lannister nam haar leven in haar eigen handen op de enige manier die ze zich nog kon inbeelden – dat ze zich geen andere manier kon inbeelden, zegt veel over het soort maatschappij waarin ze leeft – en zelfs de herschreven soundtrack van de eerste twintig minuten is volledig gericht op haar berekende handelingen.
Moeilijke vrouwen zijn onmisbaar
Cersei is een moeilijke vrouw. En moeilijke vrouwen op televisie worden niet altijd goed ontvangen als ze zich niet op de juiste manier gedragen. (In Breaking Bad is Skyler White een zeurende trut, en niet het slachtoffer van Walters misdrijven. In Mad Men is Betty Draper een venijnig wicht en een slechte moeder, niet iemand die tegen haar wil in de rol van brave huisvrouw geduwd werd. Beide zijn onmisbaar geweest voor de respectievelijke reeksen.)
Het is (dus) niet omdat een personage niet populair is dat het geen goed geschreven en broodnodig karakter is. Niet elk personage moet sympathiek zijn. Wie wil er trouwens naar een serie kijken waar iedereen altijd feilloos, braaf en juist is? Precies. Cersei Lannister is de gedroomde antiheldin in dit verhaal: verdorven, complex, onmogelijk belangrijk. En de seizoensfinale vormde een prachtig moment in de mythologie van Game of Thrones: winter is hier. Eindelijk. Het begon met Cersei’s zoete wraak. En het zal, waarschijnlijk, eindigen met Dany die iedereen achter zich schaart tegen Cersei – en, onvermijdelijk, tegen de echte dreiging achter de muur.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
