Vanavond start ‘Fiskepark’ van Tomas De Soete : ‘Het was snel duidelijk: Bent Van Looy moest eraan’

De glazen bol waar de Knack-redactie nu al de verkiezingsuitslagen in kan lezen, vermeldt ook dat zanger Bent Van Looy volgende woensdag vermoord zal worden teruggevonden in een visvijver die eigendom is van radio- en tv-figuur Tomas De Soete. Tenminste, dat is het geval in de ‘fake true crime’-reeks Fiskepark, die net als onze nationale politiek rakelings langs de realiteit fietst.

In het subtiel uit de hengsels gelichte universum van Fiskepark is het met Studio Brussel-coryfee Tomas De Soete bergaf gegaan na het afvoeren van Café Corsari, de talkshow op Eén die hij tussen 2012 en 2015 met Freek Braeckman presenteerde. Twintig kilo extra, met lange baard en ten prooi aan midlife- en andere crisissen heeft hij een eigen productiehuis opgericht met de naam Fiskepark Productions. Hoofdzetel van het bedrijf is een visvijver met bijbehorende kantoorcontainer in een natuurgebied in Hamme, waar De Soete ook zijn intrek heeft genomen sinds zijn vriendin, radiopresentatrice Siska Schoeters, hem na een scheve schaats de deur heeft gewezen. Het is in die visvijver dat op een ochtend het ontzielde lichaam wordt teruggevonden van Bent Van Looy, een van de weinige vrienden die De Soete nog overhad. Bent heeft een bijl in het hoofd. De voormalige golden boy De Soete slaat op de vlucht.

Het geslacht De Pauw meets Making a Murderer is een vlag die geenszins de lading van Fiskepark dekt, maar ze geeft u wel een idee. Archiefbeelden, krantenartikelen en homevideos worden afgewisseld met getuigenissen van onder meer Siska Schoeters en Jan Jaap van der Wal, die een versie van zichzelf neerzetten. De Soete heeft het programma bedacht met Filip Lenaerts (Tytgat Chocolat) en Joeri Vlekken, die een scenario uitdokterden waarin feit, fictie en uitvergroting tot jolijt van de kijker in elkaar overvloeien.

De plaats delict is ook in uw dagdagelijkse realiteit eigendom van Tomas De Soete: de radiomaker kocht ze vijf jaar geleden aan om te dienen als mancave, familiaal recreatiedomein en werkplek. Sinds een paar weken wordt het Radio 1-programma Radio Fiskepark er opgenomen, en er worden naar verluidt zelfs journalisten ontvangen. Voor het gebouwtje ligt een kokosmat met het opschrift ‘Fiskepark Productions’, aan de achterkant een honderd jaar oude boot op een door onstuimige waterplanten omgroeide visvijver. Een waterhoen glijdt schijnbaar moeiteloos in en uit beeld, maar de radiomaker weet ongetwijfeld dat het dier onder het wateroppervlak net als ieder van ons verwoed in het rond schopt om vooruit te komen.

‘Ik trek vaak op met Pedro Elias, en die vond de keuze van Bent Van Looy als slachtoffer ook heel terecht.’

Heb je hier al eens wat anders opgevist dan Bent Van Looy?

Tomas De Soete: Ik zou wel willen, maar dan moet er iemand bij zijn die er verstand van heeft. Ik ken daar niks van. Als ik een vis aan de haak zou slaan, zou ik hem met hengel en al moeten teruggooien.

Stadskind?

De Soete: Deels. Met mijn mama woonde ik in Sint-Amandsberg – dat is min of meer Gent – maar bij mijn pa in Lochristi was het echt de boerenbuiten. Ik herinner me een jeugd met een fascinatie voor tractoren, beerkarren en pikdorsers, tussen bloemisten en boeren. Tot ze het ook daar zijn gaan verkavelen.

Onderhoud je het hier zelf?

De Soete: Je ziet toch wel dat ik níét onderhoud? (lacht) Nu, ik heb een excuus: toen we hier vorig jaar Fiskepark opnamen, moest het er verwilderd uitzien. Er is toen wel twee keer een tuinman gekomen, want de opnames waren over een maand of drie gespreid en alles moest dezelfde lengte behouden. ‘De continuïteitstuinman’ noemden we hem.

Volgende week wordt Bent Van Looy hier voor de ogen van Canvas-kijkend Vlaanderen uit het water gevist. Waarom Bent?

De Soete: Het moest een bekend iemand zijn, want dat maakt het toch net iets spannender. Bent is een goeie maat, er zijn tussen ons nog nooit spanningen of zo geweest, maar er is één iets aan hem dat weleens vermoeiend kan zijn: hij kan echt álles. Ik trek vaak op met hem en Pedro Elias, en die vond de keuze van Bent als slachtoffer ook heel terecht. (lacht) Mochten Pedro of ik die outfits van Bent aantrekken, iedereen zou zich een breuk lachen. Maar als je hem ermee ziet, kun je alleen maar denken: ‘Hoe cool zie jij er weer uit, man?’

Vanavond start 'Fiskepark' van Tomas De Soete : 'Het was snel duidelijk: Bent Van Looy moest eraan'

Bloedirritant.

De Soete: (op dreef) Bent is een supergoeie drummer, hij maakt machtige nummers, hij kan piano spelen… Wist je dat hij heel lang geen gitaar en aanverwanten heeft willen spelen? (zet een goeie Van Looy-imitatie neer) ‘Nee, doe ik niet. Ik vind dat niet leuk.’ Tot hij zich onlangs voornam op zijn nieuwe plaat ukelele te spelen. Ik zweer het je: in twee maanden had hij dat instrument niet alleen onder de knie, hij had er ook nog eens een volledige plaat mee opgenomen. Knap lastig, hoor. En dan heb ik het nog niet eens over zijn indrukwekkende spreidstand tussen Culture Club en The Voice. Het was snel duidelijk: Bent moest eraan.

Liet hij zich gemakkelijk ombrengen?

De Soete: Het heeft heel lang geduurd voor ik het hem gevraagd heb. De eerste aflevering was al uitgeschreven, met dialogen en al, toen ik tijdens een etentje voorzichtig het scenario onder zijn neus schoof. Hij keek er welgeteld één minuut naar en zei: ‘Oké, ik doe het.’ Bleek hij ook nog eens heel snel te kunnen lezen!

Het scenario werd geschreven door Filip Lenaerts en Joeri Vlekken, met wie je in 2008 al Weg met De Soete hebt gemaakt. Bent is een oude vriend, Siska je vrouw en Jan Jaap van der Wal ken je van Café Corsari. Functioneer je beter met familie om je heen?

De Soete: Ik omarm dat wel. Zeker voor dingen die ik spannend vind, heb ik graag mensen om me heen bij wie ik me comfortabel voel en die ik hoog inschat. Ik had nog nooit geacteerd, maar als zij geloofden dat ik het kon, kon ik het misschien zelf ook geloven.

Fiskepark begint met archiefbeelden uit Café Corsari. De hoofdrollen worden vervolgens gespeeld door bekende mensen die zichzelf vertolken, waardoor de kijker moet gaan puzzelen: wat is echt, en wat is verzonnen? Mag ik je een paar zaken voorleggen om ze op weg te helpen?

De Soete: Als ik de vrijheid behoud om er al dan niet naar waarheid op te antwoorden.

Een wicca-priesteres heeft jouw zaad gebruikt om zichzelf te insemineren.

De Soete: Dat kan ik rustig ontkennen. Ik zou mijn lief voorzichtig begripvol durven te noemen, maar daar zou ik niet mee wegraken. ‘Maar liefje, de maan stond goed!’ Ik denk dat ze mijn ballen eraf snijdt.

Nog eentje: je hebt na het afvoeren van Café Corsari een dip gekend.

De Soete: Een beetje wel. Ik wil dat nu niet dramatiseren, want er bestaan echt wel grotere drama’s. Bovendien ben ik in die periode voor de vierde keer vader geworden. Ik had trouwens zelf al besloten dat mijn tijd bij Corsari erop zat. Het was dus niet allemaal kommer en kwel, maar het was niet makkelijk omdat ik iets moest doen wat ik nog nooit gedaan had: bij de dingen stilstaan en mezelf evalueren. Achteraf gezien was dat een cadeau, maar op het moment zelf verkrampte ik wel.

Na Corsari werd ik bij de toenmalige baas geroepen. Hij zei: ‘We willen je graag bij Canvas, maar je moet goed nadenken over wat je wilt doen. Neem je tijd, trek naar de Ardennen, blijf thuis, doe wat je wilt, maar denk er diep over na.’ Dat was aan de ene kant prachtig, maar aan de andere kant voelde ik de impliciete boodschap dat het tijd was om mezelf heruit te vinden.

Café Corsari was de eerste keer dat ik tegenwind kreeg. Dan slaat de twijfel toch even toe.’

Je wilde zélf stoppen bij Café Corsari?

De Soete: Ik vond dat het genoeg geweest was. Corsari was heel leerrijk en plezant om te doen, maar ik merk dat nu ook bij… (aarzelt) Het is niet gemakkelijk om in Vlaanderen een talkshow lange tijd boeiend te houden. Daar is het hier te klein voor.

Je kreeg voor het eerst in je carrière te maken met tegenvallende kritieken – die worden in de eerste aflevering van Fiskepark zelfs getoond. Voelde het alsof de vette jaren voorbij waren?

De Soete: Het was de eerste keer dat ik tegenwind kreeg, en ik vond dat niet gemakkelijk. Op de radio kon ik nooit iets verkeerd doen, hoe ver ik soms ook ging. Alles wat ik deed, was eindeloos de max. Maar op een bepaald moment keerde de perceptie en denk je: ‘Hoe komt dat nu? Ik ben toch niet veranderd?’ Dan slaat de twijfel toch even toe.

Studio Brussel is een hele specifieke zender, waarvan ik het DNA door en door kende. De moeilijkste vraag bij Café Corsari was dan ook: ‘Hoe kan ik mijn persoonlijkheid kwijt in een brede talkshow voor Eén?’ Dat is in die drie seizoenen echt een constante zoektocht geweest. Voor Freek Braeckman ook, trouwens. Geen kwaad woord over Freek, maar die combinatie van ons twee, waarin we elk ons eigen profiel moesten vinden, was niet gemakkelijk. Daarom ook dat ik dacht: het is tijd dat ik opnieuw iets ga doen dat dichter bij mezelf ligt.

Dat is Fiskepark geworden, waarmee je na een afwezigheid van bijna vier jaar terugkeert. Vind je het spannend?

De Soete: Enorm. Vergeet niet: zowel bij Studio Brussel als bij Eén was ik het gewend om elke dag mijn rapport te krijgen. Nu heb ik van mijn baas jarenlang aan iets mogen sleutelen tot het helemaal uitgekookt en uitgepuurd was. Het is als een bouillon die twee jaar op de stoof heeft gestaan: dan kan het maar beter ook een lekker soepke zijn.

Fiskepark wordt door Canvas en jullie zelf omschreven als ‘fake true crime’. Was het tijd voor een parodie op het genre?

De Soete: Dat vonden wij dus wel, want het is toch een beetje perverse televisie. Documentaires als Making a Murderer gebruiken alle truken van de foor – cliffhangers, verdachtmakingen… – om een waargebeurd verhaal aan de man te brengen. Ze laten de kijker soms verschillende afleveringen lang geloven dat iemand boter op het hoofd heeft, terwijl ze zelf weten dat hij niks misdaan heeft. Onder het mom van: ‘Laat ze maar puzzelen, ze doen niks liever.’ En ik doe gewoon mee, hè! Het is verslavende tv, maar ze presenteren de miserie van een ander wel als entertainment.

Vanavond start 'Fiskepark' van Tomas De Soete : 'Het was snel duidelijk: Bent Van Looy moest eraan'

Het format zorgt allicht voor beperkingen: doordat jullie een ‘echt’ politieonderzoek volgen, zijn jullie afhankelijk van politie- of bewakingscamera’s om het verhaal te vertellen. Alles waar geen beeld van bestaat, kun je zogezegd niet laten zien.

De Soete: Klopt, de reconstructie komt van getuigen als Jan Jaap en Siska, krantenartikels, archiefbeelden én opnames waarvan telkens de bron wordt vermeld. In de eerste aflevering vlucht ik weg op een brommer, en je volgt de daaropvolgende achtervolging mee op de dashcam van de flikken.

De scène waarin het lijk van Bent hier uit de vijver wordt gevist, was een relatief grote scène, met een ambulance en politie en brandweer. Ik stond er ook bij, enkele buren… En alles is gefilmd door agente Anaya Theunis y Gomez (Sien Smolders, nvdr.), die met haar bodycam tussen dat hele nest door liep. Iedereen bleef de hele tijd in zijn rol, en waar zij naar keek, bepaalde wat de kijker uiteindelijk te zien zal krijgen. De acteurs vonden dat leuk, omdat het niet het klassieke millimeterwerk van tv was: ‘We gaan nú een shotje draaien, draai uw hoofd eens 90 graden en trekt één wenkbrauw op. Oké, merci. En dat gaan we nu 98.000 keer opnieuw doen.’

Sinds zondag 28 april loopt op Radio 1 ook Radio Fiskepark, waarin je het met twee gasten over de waan van de week hebt. Dat programma wordt net als de reeks hier opgenomen.

De Soete: Nadat we een week door de actualiteit overspoeld zijn, lijkt dit me de uitgelezen plek om die wilde gulpen van slecht nieuws nu eens te plaatsen, en ons de vraag te stellen: waar moeten we nu, in het licht van de eeuwigheid, écht wakker van liggen? Waarmee ik niet wil zeggen dat we alles kapot gaan relativeren – zo’n 250 doden in Sri Lanka, daar zijn geen goeie kanten aan. Maar toch: als je met een Marc Reynebeau over de actualiteit van de afgelopen week praat, dan kan hij over zeven van de tien items die je aansnijdt zeggen: ‘Dat is al eens gebeurd. En we hebben het overleefd.’

Klinkt heavy.

De Soete: Het kan geen kwaad als je er wat van opsteekt, maar het is in de eerste plaats ontspannend bedoeld. We hebben vooraf een paar testjes gedaan, en toen is filosofieprofessor Johan Braeckman een keer komen meedoen. Hij bleek een ongelofelijk kliefwonder te zijn.

‘Als iemand wat ik heb gemaakt maar kak vindt, dan ga ik me vragen stellen. Dat zit ook in Fiskepark.’

Heb je hem hout laten hakken?

De Soete: Bijlange niet! Ik had hem geïntroduceerd in een oud Scandinavisch familiespel, Strönk, waarbij het de bedoeling is dat je een scherpe bijl op een houtblok laat vallen, zodat het in twee helften uiteenvalt. ‘Ah, je bedoelt klieven! Je gaat mij hier je rotjobs laten doen!’ ‘Nee professor, dat mag je zo niet zien. Het heet Strönk en het is heel erg hygge!’

Je was altijd van snel-snel en kort op de bal, en nu ga je hier zitten pijproken met oude wijze mannen. Is dat de leeftijd?

De Soete: (lacht) Ik zal geëvolueerd zijn, zeker? En toch kan ik het nog altijd niet laten overal doorheen te sjezen. Toen Sam De Bruyn het eerste spotje had gehoord dat ik voor Radio Fiskepark had gemaakt, liet hij weten: ‘Immer de rustige radiomaker, zo ken ik je!’ Het is toch een tweede natuur.

Heb je dan niet overwogen om het programma bij Studio Brussel te pitchen?

De Soete: Het is niet dat ik er me niet meer thuis zou voelen, maar Studio Brussel is een zender die constant evolueert – móét evolueren. Ik heb er indertijd alles mogen doen, van reportages bij Frituur Victoria van Chantal Pattyn over het ochtend- en avondblok tot een eigen talkshow. Het is een fantastische periode geweest, en die wil ik vooral als een fijne herinnering bewaren. Ik zeg niet dat ik er nooit nog een specialleke zal doen, maar het grote Studio Brussel-verhaal is voor mij geschreven.

Je hebt onlangs wel een hoofdstukje Radio 2 geschreven.

De Soete: Ik heb er mijn vrouw vervangen bij De madammen. Mijn eerste keer liveradio in zeven jaar. Producer Benjamien Schollaert had vooraf gevraagd: ‘Ga je zelf schuiven, Tomas?’ Ik dacht: ‘Goh, ja. Hoe moeilijk kan het zijn? Je hebt schuif 1 en 2 en je mag je micro niet vergeten aan te zetten.’ Maar in die tijd is er toch wel wat veranderd, hoor. Toen ik de eerste keer op antenne moest, was ik wel nerveus. De grootste familie, één miljoen luisteraars. Ik ben daar niet ongevoelig voor, moet ik toegeven.

Tomas De Soete

Wordt op 6 juni 1976 geboren in Gent.

Maakt eind vorige eeuw lofi-rammelrock met zijn band Autopilot, waarmee hij in 2000 de finale van Humo’s Rock Rally haalt.

Start omstreeks die periode bij Studio Brussel als vliegende reporter voor Frituur Victoria en Republica.

Groeit uit tot golden boy van Studio Brussel, waar hij tot 2012 zowat alles presenteert wat los- of vastzit. In 2008 maakt hij voor Canvas het reisprogramma Weg met De Soete.

Is van 2012 tot 2015 samen met Freek Braeckman het gezicht van Café Corsari, een dagelijkse talkshow op Eén.

Heeft vier kinderen, van wie twee met radiopresentatrice Siska Schoeters, zijn huidige vriendin.

Nu je erover begint: een ander thema in Fiskepark is de veelheid aan grote ego’s in het tv-wereldje. Is dat een punt dat gemaakt moest worden?

De Soete: Het was ons toch vooral om dat ego-uitdrijvingsritueel te doen, het wiccaritueel waarbij ik met Bent in die kring ga liggen. Een ego zullen we allemaal wel hebben, zeker? Ik ben altijd het type geweest dat in zijn broek schijt als ik op een podium ga staan en het net daarom zo graag wilde doen. En ik geloof niet in mensen die in de media werken en zeggen: ‘Slechte commentaren, dat doet mij niks.’

De Thomas in de reeks kan er wel heel moeilijk mee om.

De Soete: Ik snap hem wel. Kijk, ik kan niks doen wat ik niet bén. Als ik radio maak, dan kan ik niet even de radiopresentator gaan spelen. Ik moet dat als mezelf doen, want een ander handvat heb ik niet. Dat maakt me écht, maar ook kwetsbaar: als iemand wat ik in al mijn oprechtheid heb gemaakt maar kak vindt, dan ga ik me vragen stellen. Dat zit ook wel in Fiskepark.

Als ik het zo hoor, dan heeft Café Corsari je toch meer beroerd dan je daarnet toegaf?

De Soete: Valt wel mee. Het ene moment ben je superoprecht en vindt men dat geweldig cool, het volgende ben je niet meer cool, terwijl je van jezelf weet dat je niet veranderd bent. Het heeft te maken met hoe de mensen, de critici naar je kijken. Wat kan die perceptie doen omslaan? Dat zijn dingen die weleens voor wat wrevel zorgden, en die hebben we enorm opgeblazen in Fiskepark. Dat komt dus niet uit het niks, maar nog eens: heel veel andere dingen die je zult zien dus wel. (lacht)

In dat verband had ik nog één uitspraak uit de reeks op zijn waarheidsgehalte willen testen. Siska Schoeters zegt op een gegeven moment: ‘Tomas De Soete bespringt alles wat zijn ego kan opvijzelen.’

De Soete: Dat is gelukkig toch al een aantal jaren fictie. Ik heb vier kinderen. Ik heb er de fut niet voor. Bovendien, het ergste wat mij kan overkomen, is nog een kind extra.

Die kleine fuckers. En zeker buitenshuis, dan krijg je er de verplaatsing nog eens bij.

De Soete: Yep, dat maakt het nog ingewikkelder.

Fiskepark

Vanaf woensdag 15/5 om 21.20 uur op Canvas. Vanaf dan zijn alle afleveringen ook meteen beschikbaar op VRTNu.

Radio Fiskepark

Elke zondag van 13 tot 14 uur op Radio 1.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content