‘The Midnight Gospel’, nu al een van de vreemdste en beste series van het jaar

Met de warm aanbevolen animatiereeks The Midnight Gospel presenteert Netflix iets wat ettelijke lichtjaren buiten uw comfortzone ligt: een podcast om naar te kijken, met thema’s als religie, drugs en de dood.

De meest invloedrijke tekenfilmreeks van het millennium tot dusver is Adventure Time (2010-2018), waarin de jongen Finn en zijn beste vriend, de elastische hond Jake, de vreemdste avonturen beleefden in een psychedelisch wonderland vol gemene tovenaars, regenboogkleurige eenhoorns en pratende putten. Nadat The Simpsons, Family Guy en South Park jarenlang vooral het oor verwend hadden, gaf Adventure Time de animatie terug aan het oog, en veel goeie reeksen volgden in dat spoor. Erg verwonderlijk was dat niet: Uncle Grandpa, Steven Universe en Clarence werden allemaal gemaakt door lieden die bij Adventure Time de stiel hadden geleerd. Met de kinderen naar Cartoon Network kijken was de afgelopen jaren net zo gezellig als je eigen paddo’s kweken.

De wereld van Adventure Time was onvatbaar maar ogenblikkelijk herkenbaar, zodat uw kroost die meteen zal herkennen in de nieuwe reeks van haar schepper Pendleton Ward. Alleen is het dit keer niet voor kinderen bedoeld. Het zal ons zelfs een hoop moeite kosten om The Midnight Gospel aan u uitgelegd te krijgen.

Singer-songwriter Bonnie ‘Prince’ Billie heeft in The Midnight Gospel een cameo als zingende bubbel.

Centraal staat de jonge Clancy, die in een wereld woont waar boeren multiverse simulators kweken, krachtige computers waarmee je naar believen tussen verschillende universa heen en weer kunt reizen. Clancy gebruikt zijn eigen tweedehandse exemplaar, dat hem aanspreekt als ‘Meester’, om op allerlei planeten mensen/dieren/dingen te gaan interviewen voor zijn spacecast (een podcast voor ruimtetoeristen) The Gospel Hour. Zo praat hij in de eerste aflevering met de – piepkleine – president van de Verenigde Staten, in een universum waar net een zombie-apocalyps heeft plaatsgevonden. In een andere wordt hij samen met een kruising tussen een hert en een hond, die naar de naam Annie luistert, door een gehaktmolen gedraaid. In onze favoriete aflevering onderneemt hij samen met Pietje de Dood een odyssee door zijn eigen rugzak.

De gesprekken tussen Clancy en zijn gasten komen – in tegenstelling tot hijzelf – niet uit de lucht gevallen, maar zijn gebaseerd op een échte podcast van de Amerikaanse komiek Duncan Trussell. Die herwerkte fragmenten uit The Duncan Trussell Family Hour – die voornamelijk over zaken als meditatie, boeddhisme, de zin van het leven en druggebruik handelt – en liet voor The Midnight Gospel ook de gasten terugkeren met wie hij die gesprekken had gevoerd. Zo krijgt de president uit de eerste aflevering, met wie Clancy het over de voor- en nadelen van de legalisering van drugs heeft terwijl ze zombies van zich afschudden, de stem van Dr. Drew, een in de States bekende verslavingsspecialist. De hert-hond Annie, met wie hij over verslaving, psychische pijn en verlossing praat, is de schrijfster Anne Lamott, en de singer-songwriter Bonnie ‘Prince’ Billie heeft een cameo als zingende bubbel.

Bent u nog mee? Perfect! In de eerste vijf episodes van The Midnight Gospel is er geen noemenswaardige plot. Animatie en dialogen fietsen naast elkaar, en de gesprekpartners lijken zich weinig aan te trekken van het feit dat de werelden om hen heen aan chaos ten onder gaan. Je kunt er desgewenst een commentaar op onze vlucht in de virtuele wereld in zien: we proberen zo veel mogelijk waardevolle ervaringen op te doen, maar dan wel online, voor ons tv-scherm of in de beslotenheid van een bioscoopzaal. Die indruk wordt nog versterkt door de moeilijkheid om alles tegelijk te volgen: of je verliest je in de ongelofelijk gedetailleerde (en geschifte) animatie van Pendleton Ward, of je probeert de gecompliceerde conversatie te doorgronden en vergeet om naar iets anders dan Clancy en zijn gast te kijken.

Dat is zowat het enige minpuntje dat we kunnen bedenken, en het is voor de helft aan de beperkingen van ons eigen brein toe te schrijven. The Midnight Gospel wordt nog beter wanneer er in de laatste drie afleveringen een echt verhaal binnensluipt. Eerst breekt Clancy bij zijn buren binnen om levensnoodzakelijke groene olie voor zijn flippende computer te stelen. Vervolgens heeft hij het met Pietje de Dood niet alleen over de manier waarop Amerikanen met hun doden omgaan, maar ook over de dood van zijn eigen vader. En ten slotte, in een emotionele slotaflevering die Mouse of Silver heet, verandert hij terstond in een baby wanneer zijn moeder voor de deur blijkt te staan. Tijdens de reis die ze daarop maken, zie je hem opgroeien terwijl zij ouder wordt, tot het moment waarop hij haar aan borstkanker verliest. In hun conversatie onderzoeken ze wanneer en waarom de dood zo’n lastig onderwerp is geworden. De stem van Clancy’s moeder is ook die van Duncan Trussells moeder, die door haar zoon werd geïnterviewd voor ze in 2013 aan borstkanker overleed.

‘Hoe ga je om met het verlies van iemand die je graag ziet?’ vraagt Duncan aan zijn moeder. Haar antwoord is even nuchter als onthutsend: ‘Door te huilen.’ The Midnight Gospel is, in ons beste Latijn, een existentialistische animatiereeks die van het cerebrale en esoterische naar het emotionele, diepmenselijke evolueert. Het is een van de vreemdste en tegelijk beste series die u dit jaar zult zien.

The Midnight Special

Nu op Netflix.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content