Siska Schoeters over haar nieuwe programma: ‘Een pedofiel in het tweede seizoen? Waarom niet?’

Alles wat u altijd wilde weten over mensen met dwerggroei maar niet durfde te vragen? Het kwam ongetwijfeld aan bod in de eerste aflevering van Durf te vragen op Eén. De komende weken krijgt Siska Schoeters ook onder meer ex-verslaafden, priesters en mensen die de polyamorie zijn toegedaan over de vloer. ‘Ik denk nooit: lang geleden dat ik nog eens een relletje veroorzaakt heb, ik werp eens een visje uit.’

Elke aflevering van Durf te vragen valt uiteen in twee door elkaar lopende delen. In het studiogedeelte antwoorden een zevental mensen uit een minderheidsgroep op interessante, gewaagde en af en toe onnozele vragen van het Eén-publiek, die door de makers ergens tussen de kust en Hasselt werden bijeengesprokkeld. In de eerste aflevering kwamen mensen met dwerggroei aan het woord. Eerste vraag: ‘Hoe groot bent u?’ Eerste antwoord: ‘1 meter 32 de laatste keer dat ze mij gemeten hebben, maar ik ben intussen gegroeid. 1 meter 35 dus.’

Daarnaast is er een reportageluik waarin Siska Schoeters één of twee mensen beter leert kennen en bewijst dat ze de geknipte vrouw voor dit programma is. Aan een jongen die is opgenomen vanwege een ketamineverslaving, vraagt ze: ‘Jij mocht je parkiet niet meebrengen, en er staat hier een mottige vis. Van wie is die?’ Antwoord: ‘Van mij.’ Net het soort conversatie dat je verwacht van de Studio Brussel-veterane, die sinds haar overstap naar Radio 2 zowat overal lijkt op te duiken. Ze combineerde haar job bij De madammen dit voorjaar onder meer met de onlinetalkshow Schoeters en bellen, een rubriek in Iedereen beroemd en de rol van sidekick in De ideale wereld. Nu daar ook nog eens Durf te vragen bij komt, vraag je je af of ze nog wel genoeg tijd zal overhouden om af en toe de goegemeente op haar paard te krijgen.

Je werkt sinds vorig jaar niet langer in loondienst van de VRT. Werk je harder sinds je een kleine zelfstandige bent?

Siska Schoeters: Ik heb veel gewerkt, maar het is eerder toevallig. Mijn omschakeling naar het zelfstandigenstatuut viel zowat samen met mijn intrede bij De ideale wereld en de overstap naar Radio 2. Als je daarnaast de vraag krijgt om een Ketnet Award uit te reiken of iets met Olly Wannabe (hondspopulaire aap op Ketnet, nvdr.) te doen, terwijl je zoon een megagrote fan is, dan zeg je toch ook geen nee?

In Durf te vragen komen acht groepen aan bod, van mensen met dwerggroei over aanhangers van bdsm tot moslima’s. Voor welke groep had je zelf de meeste vragen?

Schoeters: Bij de priesters kwamen de vragen in elk geval het snelst. Omdat ze de afgelopen jaren zo vaak de actualiteit gehaald hebben, is de link priester-schandaal heel snel gelegd. Combineer dat met je eigen katholieke achtergrond – we hebben allemaal onze communie gedaan – en je schrijft zonder veel na te denken tien, twintig vragen op.

Tegelijk lag het niet voor de hand om met die priesters te praten. Het is er in Durf te vragen om te doen de persoon achter het stereotype te ontdekken, maar doordat hun hele leven in het teken staat van God, hadden de priesters de neiging om eerder vanuit hun geloof dan vanuit hun persoonlijkheid te antwoorden. Al wil ik niet veralgemenen. Ik ben ook langsgeweest bij Antoon, de aalmoezenier van de gevangenis van Brugge, en dat was een heel atypische priester.

Logisch: hij heeft een job.

Schoeters: Bij hem is zijn geloof veeleer een tool om mensen te helpen. Een heel inspirerende man, van wie je dacht: ‘Ik wou dat je mijn oom was.’ En hij heeft het niet één keer over God gehad.

Afhankelijk van de groep verschilt het programma ook sterk in toon. De aflevering met kleine mensen was vaak luchtig, bij de verslaafden ging het redelijk diep.

Schoeters: Als ik in een bdsm-kelder kom, kan ik lachen met de zak speeltjes die mijn gastvrouw bovenhaalt: ‘Allee, wat heb jij hier allemaal in je sacoche zitten?’ Bij de verslaafden ligt dat moeilijker. Ik heb in mijn omgeving mensen met een verslavingsproblematiek gezien, en dat is iets… Je bent een beetje ziek. Tegelijk heb ik het voor mensen die zichzelf goed kennen, en die kom je in die groep vaak tegen. Als je met een verslaving kampt, moet je heel diep vanbinnen gaan kijken: wie ben ik, en hoe komt het dat ik dat spul nodig heb en een ander niet? Je moet dat wíllen doen, je eigen vuile pot opentrekken en zien wat er aan de hand is.

Van elke aflevering blijft je wel iemand in het bijzonder bij. Bij de verslaafden was dat Jan, die al zes jaar clean was maar nog altijd leek te sterven van de schaamte. Bij de kleine mensen sprong Willem er een beetje uit.

Schoeters: Grave gast, hè? Op de vraag ‘Wat kun je beter dan andere mensen?’ antwoordde hij: ‘Verstoppertje spelen.’ (lacht)

En toen jullie wilden weten wat hij zou doen als iemand hem een toverdrank gaf om te groeien, zei hij: ‘Geven aan iemand die het beter kan gebruiken dan ik.’

Schoeters: De redactie heeft voor een goeie mix gezorgd, wat ik heel belangrijk vind. Als je zowel moslima’s met als zonder hoofddoek selecteert, zeg je eigenlijk al: ‘Hallóó Vlaanderen, met jullie commentaar altijd. Je moet als moslima niet per se een hoofddoek dragen van uwe vent, thuisblijven en zeven kinderen krijgen.’

Denk je dat het iets zal uithalen?

Schoeters: Natuurlijk niet! Ik ben daar heel bescheiden in. Als er één iemand is die zegt: ‘Dat leken me wel toffe meisjes’, dan zal ik al dik tevreden zijn. Een tv-programma van acht keer drie kwartier zal de loop der dingen niet veranderen.

Nee, anders zou na twaalf seizoenen De ideale wereld geen enkele politicus zich nog als een idioot gedragen. Doe je ook daarin opnieuw mee?

Schoeters: Ja. Jan Jaap belde toen ik naar Radio 2 overstapte: ‘Je doet toch nog mee bij ons volgend jaar?’ Dat maakte me blij, want ik was toch wel bang om alleen nog als ‘madam’ te worden gezien.

Is het belangrijk om de mainstream van Eén te combineren met het alternatievere werk?

Schoeters: Ja, en ik vind het een groot compliment dat ze me voor allebei vragen. Ik kijk enorm op naar iemand als Bart Peeters, die zowel Het leugenpaleis kan maken als Zomerhit presenteren. De perfecte spreidstand.

Je zou De ideale wereld en Durf te vragen allebei als ‘progressief’ kunnen omschrijven. Is dat een reden om eraan mee te werken?

Schoeters: Bij Durf te vragen is het een combinatie van de inhoud en het productiehuis dat erachter zit (Roses Are Blue van onder anderen Mathias Coppens, nvdr.). Ik kende er al wat mensen van vroeger, maar ik voelde ook meteen: hier wil ik werken. Ze verstaan de kunst om op een respectvolle manier met zulke onderwerpen om te gaan, zonder dat het klef wordt.

Ook Down the Road is door hen gemaakt.

Schoeters: Precies. De mensen bij Roses Are Blue kunnen zichzelf gewoon goed relativeren. In de combinatie met respect en een beetje humor zorgt dat voor herkenbare programma’s, ook al gaan die op het eerste gezicht over mensen die ver van je af staan. Want dat blijkt uiteindelijk altijd niet zo te zijn.

Ziet de VRT het als haar opdracht om dergelijke programma’s uit te zenden, of is Durf te vragen er toch vooral gekomen vanwege het succes van Taboe?

Schoeters: Dat moet je aan hen vragen. Er was één journalist die schreef: ‘ Durf te vragen is Taboe light’, nog voor hij één aflevering gezien had. Dan denk ik: ‘Wacht misschien toch even tot je gekeken hebt.’ Het zijn toch twee verschillende programma’s?

Absoluut. Maar ze liggen wel ruwweg in dezelfde bedding.

Schoeters: Klopt. Er zijn nu eenmaal heel veel vooroordelen, en misschien is het de opdracht van een openbare omroep om de grenzen wat te verzachten.

Veel kiezers zien dat wellicht anders.

Schoeters: Klopt, maar heel veel kiezers ook niet, hè? De tijden zijn nu zo. Er is veel diversiteit, en die zal alleen maar toenemen. Voor alle duidelijkheid: we hebben het nu toch vooral over de aflevering met de moslima’s, hè?

Niet per se. Verslaafden kun je ook op verschillende manieren benaderen, en bdsm zal sommigen ook een doorn in het oog zijn.

Schoeters: Maar met bdsm doe je toch niemand kwaad?

Met de Gay Pride Parade ook niet, en toch wordt daar tegenwoordig weer luidop tegen gefulmineerd.

Schoeters: Nu je het zegt. Ik vergeet altijd dat mensen nog zo denken. Ik zou nochtans beter moeten weten, na alle vragen en opmerkingen die ik over polyamorie heb gehad. Teneur: ‘Mensen die aan polyamorie doen, zijn gewoon veelpoepers.’ Ik ben voor die aflevering bij drie jonge mensen op bezoek geweest – één van hen was woordvoerder of voorzitter van Jong VLD – en die hebben mij heel omstandig uitgelegd waar het voor hen om draaide. Toen ik thuiskwam, zei ik tegen Thomas: ‘Ik snap polyamorie helemaal.’ Ik moet erbij zeggen dat hij eerst een beetje raar keek: ‘Moet jij mij iets vertellen?’ (lacht)

MNM-presentatrice Dorianne Aussems veroorzaakte onlangs enige ophef omdat ze een pedofiel wilde uitnodigen in de studio. Een idee voor een eventueel tweede seizoen?

Schoeters: Waarom niet? Er lopen tegenwoordig ook van die spotjes over pedofilie op tv. We zijn al zover dat we mensen die met die gevoelens zitten proberen te helpen, dat we ze de kans geven er met iemand over te bellen vóór er iets gebeurt. Dat vind ik wel bijzonder.

Was je verrast dat ze van Roses Are Blue bij jou kwamen aankloppen voor een programma dat over durven en vragen gaat?

Schoeters: De perceptie bestaat inderdaad dat ik een franke tik ben, maar ik hou het er liever op dat ik een vrolijke babbel heb. (lacht) Ik ben gewoon nieuwsgierig, en ik praat heel graag met mensen die ik niet ken. Vorige week was er op Zomerhit een trompettist, en dan wil ik alles van die gast weten: hoeveel kost zo’n trompet? Moet je die verzekeren? Laat je je lippen verzekeren?

Heb je dat altijd al gehad?

Schoeters: Het wordt alsmaar erger. Vooral omdat ik bijna altijd verrast ben. Als ik met iemand ga praten, blijkt die meestal helemaal niet te zijn zoals ik me had voorgesteld. Dat werkt trouwens in twee richtingen: soms denk je op voorhand dat iemand de max is, maar denk je achteraf: ‘Ha nee, ik vind u toch niet zo…’ Maar ik heb niet de neiging om dat vervolgens op Facebook te zetten.

Nu je het zegt: ik heb gemerkt dat je ook al een jaar niet getweet hebt. Is dat bewust?

Schoeters:(verrast) Is het echt? Nee, hoor. Het is eerder uitgedoofd. Is dat nog iets, Twitter, zitten daar nog mensen op?

Al sla je me dood.

Schoeters: ‘Twitter ontploft’, hoor je weleens. En dan heb je zeven reacties met dezelfde hashtag. Allemaal dikke zever.

Marcel Vanthilt presenteert deze zomer een quiz op Radio 2. Afgelopen weekend zei hij bij een vraag over K3: ‘Hop, daar gaat mijn eetlust op deze zondagmiddag.’ Mag het tegenwoordig wat stouter bij de grootste familie?

Schoeters:(lacht) Ik denk toch dat het vooral om de figuur Marcel draait: die heeft altijd al alles mogen zeggen. Als hij het níét zou doen, zouden de mensen waarschijnlijk denken dat hij ziek is. Je zult van mij nooit een kwaad woord over K3 of De Romeo’s horen, omdat ik weet dat veel luisteraars hun muziek mooi vinden. Maar er is me bij mijn overstap wel gezegd: we willen dat je blijft wie je bent.

Er waren nogal wat mensen gechoqueerd toen ik naar Radio 2 ging, maar geef toe: zie je mij al op Radio 1? Er zijn er de laatste jaren nogal wat die kant uitgegaan, waardoor de mensen zijn gaan aannemen dat dat de natuurlijke doorstroom is. Terwijl het toch verschilt van persoon tot persoon. Ayco Duyster op Radio 1: dat klopt. Sofie Lemaire, Vincent Byloo: klopt. Siska Schoeters: klopt niet. Voor iedereen die zowel mij als die twee zenders kent, zou dat toch duidelijk moeten zijn?

En omgekeerd: zagen de luisteraars van Radio 2 die franke tik van StuBru graag komen?

Schoeters: Ik had het er vorige week nog met Dana Winner over op Zomerhit. En Dana zei (met vet Limburgs accent): ‘Maar kind, ik ben zo blij dat je bij Radio 2 gekomen bent. In het begin dacht ik: is dat niet een beetje raar? Maar toen ik u voor de eerste keer hoorde, wist ik: jaja, dat klopt helemaal.’ Die Dana Winner, zaaalig!

Bovendien is het een feit dat je over een hele dag genomen op Radio 2 de meeste goede platen hoort.

Schoeters: Ik ben zó blij dat je dat zegt, want ik heb daar van veel journalisten negatieve opmerkingen over gekregen. Als ik dan vroeg of ze al eens hadden geluisterd, kreeg ik het antwoord: ‘Ja, daarnet in de auto.’ Niet langer dan een half uur dus, en niet in de namiddag, niet ’s avonds en niet in het weekend. En dan ben ik wel zo dwars dat ik zeg: ‘Jij hebt je research niet gedaan. Je weet niet eens wat Radio 2 is, terwijl je al drie weken weet dat je me over mijn overstap mag komen interviewen.’ Als ik me aangevallen voel, durf ik weleens te steigeren. ‘Vrolijk agressief’, noemde iemand mij onlangs nog. (lacht)

Laatste vraag: hoe komt het dat jij zoveel relletjes veroorzaakt? Na je uitspraken over de little fuckers – je eigen bloedjes van kinderen – en de borstvoedingsmaffia, zat het er onlangs weer tegen toen je de vrouw van Pieter Aspe in Iedereen beroemd een golddigger noemde.

Schoeters: Goede vraag. Denk je dat het mij vaker overkomt dan andere bekende mensen?

Ik kan verder alleen op Marcel Vanthilt komen.

Schoeters: Zo erg is het toch allemaal niet? Ik heb nog nooit gezegd: ‘Elke zwarte is lui.’ Dát is choquerend, dan mag je een rel maken. Aan de andere kant heb ik het liever zo dan dat de mensen denken: ‘Siska Schoeters? Oké, ja. Whatever.’

Je lokt tenminste reactie uit.

Schoeters: Ja, toch? Ik denk echt nooit: lang geleden dat ik nog eens een relletje veroorzaakt heb, ik werp eens een visje uit. Neem nu de borstvoedingsmaffia, dat was naar aanleiding van een krantenartikel over een vrouw die geen borstvoeding mocht geven op de trappen van een zwembad. Nu moet je weten dat ik borstvoeding de max vind, maar dat doe je toch niet op de trappen van een zwembad? Dan denk ik: maak niet zo’n drama. Geef uw borstvoeding, doe dat overal, maar niet daar.

Hebben we het nu over die trapjes waarlangs je het water instapt?

Schoeters:(op dreef) Ja. Ik las dat in de krant, en ik dacht: ‘Maar ga dan op een stoel zitten, doe het in de cafetaria, maar dus niet op die trappen. Ik ga toch ook niet met een glas melk op die trappen zitten? Dat mag ook niet, dat is net hetzelfde. En dan die opmerking: ‘Je moet overal borstvoeding kunnen geven!’ Ja, maar dat mág ook al overal. Behalve op die trappen.

Mensen hebben gewoon te veel tijd. Zeker als het gaat over die relletjes en zo. Of misschien vinden de journalisten het ook wel plezant: ‘Ha, ze heeft weer iets gezegd!’

Er moet heel wat plaats worden gevuld.

Schoeters: Dat is zo! Bij Studio Brussel dacht ik af en toe: ‘Hebben jullie daar nu een nieuwsitem van gemaakt?’ Dat heb ik bij de kranten ook: ‘Aha, hier hadden ze echt nog een pagina nodig.’ Ik denk ook: de krant, tja. We lezen die, en ze gaat bij het oud papier. On to the next one.‘ En het is ook Vlaanderen, nooit vergeten. Het is hier maar Vlaanderen. Heb je nu voldoende voor weer een relletje?

Yep. En genoeg trappen voor een heel flatgebouw.