Shailene Woodley vertelt opnieuw Big Little Lies: ‘Meryl Streep legde de lat voor iedereen hoger’

Na draken, winters en ijzeren tronen weet HBO ook al waar u de komende weken niet over zult kunnen zwijgen: raken de vijf vrouwen uit Big Little Lies weg met hun grote kleine leugentje uit het eerste seizoen? Volgens Shailene Woodley is er in elk geval nóg beter geacteerd. ‘Dankzij Meryl Streep.’

HBO is uiterst karig met informatie over het tweede seizoen van zijn topreeks Big Little Lies. Wat we wél weten, is dat Meryl Streep de al behoorlijk indrukwekkende cast – Nicole Kidman, Reese Witherspoon, Laura Dern, Zoë Kravitz en Shailene Woodley – met nog wat extra star power pimpt. Naar verluidt hoefde Streep vooraf niet eens een script te zien om te tekenen voor het personage Mary Louise (niet toevallig ook de voornaam waaronder Streep in het bevolkingsregister staat).

Mary Louise is de schoonmoeder van Celeste (Nicole Kidman) maar de kleinkinderen terugzien lijkt niet haar voornaamste drijfveer om een stulpje te betrekken in het snobistische Monterey. Ze is er vooral om uit te spitten wie schuldig is aan de mysterieuze dood van haar zoon Perry (Alexander Skarsgård). Mocht u het eerste seizoen niet gezien hebben: Perry was behalve een toegewijde vader voor zijn twee kinderen vooral een perfide vrouwenmepper. Het moordonderzoek dat het eerste seizoen aan elkaar bond, is niet volledig afgehandeld. Maar de kijker weet, en Mary Louise vermoedt, dat hij niet zomaar van een steile trap is gesukkeld.

‘Over het nieuwe seizoen tast ik net zo hard in het duister als jullie’, verzekert Shailene Woodley ons. ‘Omdat het scenario constant werd omgegooid.’ De Californische actrice speelt de alleenstaande moeder Jane Chapman, de vreemde eend in de Monterey-bijt, die gebukt gaat onder een verleden van seksueel misbruik, waar haar zoontje Ziggy het product van is.

Hoewel ze nog altijd maar 27 is, draait Woodley al meer dan twintig jaar mee. Ze raakte bij het grote publiek vooral bekend met de young-adultfranchise Divergent en het romantische drama The Fault in Our Stars (2014). Vrij snel schudde de brunette haar teenqueenimago van zich af in kleinere producties als White Bird in a Blizzard (2014), Snowden (2016) en Adrift (2018).

Klopt het dat je vóór je het script van Big Little Lies toegestuurd kreeg overwogen hebt te kappen met acteren?

Shailene Woodley: Deels. Ik wilde een pauze inlassen, om even tot mezelf te komen en als jonge twintiger andere dingen uit te proberen. Acteren is eigenlijk toch vooral rolletjes spelen en over jezelf praten in dure hotelkamers.

Waarom ben je toch gezwicht voor de rol van Jane?

Woodley: Jane is niet alleen de jongste, maar ook de meest eigenzinnige van de bende. Wat ik vooral in haar bewonder, is haar zelfbewustzijn, hoe gewrongen en getraumatiseerd ze ook moge zijn. Ze kwam in Monterey in een compleet nieuwe omgeving terecht, ze keek daar vanuit de verte naar het perfecte leven van de anderen. Maar ze bleef zichzelf, de buitenstaander.

Stond je te kijken van het succes van Big Little Lies?

Woodley: En geen klein beetje. Ik weet nog dat ik in het buitenland zat toen de reeks voor het eerst uitgezonden werd. ‘Hopelijk wordt dit iets, want het is van HBO en er doen al die bekende acteurs in mee’, was toen mijn voornaamste bekommernis. Terug in LA ging ik rechtstreeks van de luchthaven naar de kapper, om mijn haar blond te verven voor een andere rol. De derde aflevering moet toen net uitgezonden zijn. Het zoemde in die zaak van de gesprekken over Celeste, over Madeline (het personage van Reese Witherspoon, nvdr.), over Renata (dat van Laura Dern, nvdr.). Rare situatie: blijkbaar bemerkte niemand wie ik was. ‘Zijn die nu allemaal over Big Little Lies bezig?’ vroeg ik. ‘Je moest eens weten: er wordt hier al wekenlang over niets anders gepraat’, antwoordde mijn kapper. Dat was min of meer het moment waarop ik dacht: als dit in kapsalons al over de tongen gaat, dan moet het best geslaagd zijn. (lacht)

Tekst gaat verder onder de foto.

MeToo barstte eind 2017 los, maar achteraf gezien lijkt de collectieve afrekening met mannelijke seksuele agressie al een half jaar eerder voorspeld in Big Little Lies.

Woodley: Zo vooruitziend waren we niet, hoor. Het wordt wel eens vergeten, maar MeToo is niet in Hollywood begonnen (Tarana Burke, een Afro-Amerikaanse activiste uit de Bronx, bracht het onderwerp onder diezelfde noemer al in 2006 onder de aandacht, nvdr.). Hollywood heeft gewoon het vuur aan de lont gestoken. Het eerste seizoen is vóór de val van Harvey Weinstein en die lawine aan seksuele schandalen opgenomen. Daar waren we destijds dus niet mee bezig. Toen we seizoen twee aanvatten, waren we ons daar uiteraard hyperbewust van. Maar veel impact heeft dat niet gehad op het creatieve proces. Nicole Kidman, die als producer samen met Reese Witherspoon een voortrekkersrol had bij het eerste seizoen, heeft het tweede met evenveel aandacht voor sterke vrouwenverhalen en onvoorwaardelijke vrienschappen vormgegeven. Het enige grote verschil is misschien dat de media er nu anders over zullen praten, omdat er met MeToo een cultureel kader is om het over thema’s als partnergeweld en vrouwelijke rivaliteit te hebben.

Het tweede seizoen lijkt minder een whodunit dan een psychologisch drama te worden.

Woodley: De Monterey Five, zoals de vijf hoofdpersonages uit de eerste reeks ondertussen bekendstaan, moeten nu de gevolgen dragen van een leugen (de moord op Perry, die ze verdoezelen als een ‘ongelukje’, nvdr.). Dat geheim komt op losse schroeven te staan. Ze weten dat ze alleen door solidariteit en vriendschap hun welgestelde leven veilig kunnen stellen, ook al hebben ze – buiten Madeline en Celeste – bitter weinig met elkaar gemeen. Een van de boodschappen van het eerste seizoen was: verbondenheid in plaats van vijandigheid. Ik kan het niet helpen om dat met de politiek en met sociale kwesties te associëren: we hoeven niet allemaal dezelfde mening te hebben maar als we eens wat meer ons best zouden doen om elkaar te begrijpen en efficiënter te communiceren, zou de mens een pak verder staan.

***

Op het eerste gezicht was Big Little Lies in zijn eerste seizoen een gladde vrouwensoap, maar die bleek al snel de vloer aan te vegen met Desperate Housewives en aanverwanten. Maar was een tweede seizoen wel zo’n goed idee? HBO zette Big Little Lies aanvankelijk als een miniserie in de markt, gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Liane Moriarty. En Jean-Marc Vallée ( Dallas Buyers Club, Sharp Objects), die het eerste seizoen regisseerde, opperde ooit dat een vervolg al dat moois zou verpesten. Moriarty’s verhaal was verteld, waarom dan toch nog een vervolg?

Wel, onder meer omdat de reeks bij pers en publiek een enorme impact heeft gehad. Dus werd Moriarty benaderd, om te zien of zij nog meer verhaal in haar personages zag. Zij schreef een (tot nader order niet-gepubliceerde) novelle, waarin showrunner David E. Kelley en producenten Witherspoon en Kidman wel degelijk iets zagen. Et voilà. Regisseur Vallée had andere verplichtingen, in zijn plaats komt een vrouw.

Tekst gaat verder onder het kader.

De Britse Andrea Arnold, die furore maakte met indiefilms als Fish Tank (2009) en American Honey (2016), tekende voor de zeven nieuwe afleveringen. Was het anders werken?

Woodley: Nee. Beiden zijn regisseurs die veel belang hechten aan het moment. Ze laten zich leiden door een sfeer eerder dan door wat er op papier staat. Ze filmen allebei 360 degrees: ze vertellen je niet wanneer je off dan wel on screen bent. Op eender welk moment kunnen ze de cameraman vragen om zich om te draaien en de camera op jou te richten. Best confronterend.

Andrea had geen makkelijke taak. Bovendien kwamen Liane Moriarty en David Kelley voortdurend met een nieuwe versie van het script aanzetten. Hele plotwendingen werden halverwege de opnames vervangen. Het was al doende dingen bedenken en uitproberen. Probeer als regisseur dan nog maar de touwtjes in handen te houden. Andrea werkt als een documentairemaakster. Ze heeft een structuur, maar weet daar vakkundig en organisch rond te improviseren. Daardoor ben je je als acteur niet altijd bewust van waar de camera staat. Met wat geluk stond het er in één take op. Bijwijlen leek het alsof ik op een theaterpodium stond.

Een constant wijzigend script, en dat voor een reeks waarvan het eerste seizoen toch in belangrijke mate een whodunit was: klinkt niet geruststellend.

Woodley: Het was niet evident, dat kan ik je wel verzekeren. (lacht) Maar het is niet dat we helemáál in het duister tastten. De schrijvers wisten waar het verhaal naartoe ging. De regisseur wist waar het naartoe ging. Het was gewoon een kwestie om dat zo uit te voeren dat het voor iedereen steek hield. Soms werd het script trouwens gewijzigd omdat deze of gene acteur zich gewoon geen twee weken aan een stuk kon vrijmaken. Zowat iedereen had een overvolle agenda.

Wie zich wel stante pede had vrijgemaakt, was Meryl Streep. Vreemd genoeg is dit pas haar eerste grote rol in een tv-serie.

Woodley: En ze maakt haar reputatie helemaal waar: er is een reden waarom Meryl Streep zo beroemd is. Ze weet hoe het spel gespeeld wordt. Ze cultiveert al haar hele leven lang een nieuwe manier om het acteervak in te vullen. Door haar stonden wij, haar tegenspelers, constant op de tippen van onze tenen, presteerden we een pak beter. Ze legde de lat voor iedereen hoger, opdat we een nog straffere versie van onszelf zouden neerzetten.

Klinkt intimiderend.

Woodley: (lacht) Valt wel mee, hoor. Je bent geneigd haar op een piëdestal te plaatsen, om alles wat ze in haar carrière gepresteerd heeft. Maar die spanning neemt ze meteen weg. Of je nu Nicole Kidman bent, een taxichauffeur of een journalist: ze heeft van iedereen een even hoge dunk. En als puntje bij paaltje komt, is ze alleen maar bezig met haar vak. Ik heb daar véél respect voor.