Paris Hilton: ‘Ik ben geen dom blondje, ik kan er gewoon heel goed eentje spelen’

Jozefien Wouters
Jozefien Wouters Freelancejournaliste

Met de documentaire This Is Paris wil Paris Hilton tonen wie ze echt is. En dat is niet het domme blondje waarvoor u haar al die tijd hebt gehouden.

Vorige week ging This Is Paris in première op het eigen YouTube-kanaal van Paris Hilton. In tegenstelling tot wat u misschien zou verwachten, is die documentaire geen aaneenschakeling van glamoureuze beelden waarin Hilton fancy feestjes afschuimt, met een van haar chihuahua’s rondparadeert of haar collectie trainingspakken van Juicy Couture toont. De tagline van This Is Paris luidt niet zomaar ‘everyone knows her, no one knows her story’. De hotelerfgename, realityster, dj, ondernemer en influencer avant la lettre toont voor het eerst wie ze echt is.

De nieuwe fans van Paris Hilton zijn te jong om zich haar woelige begindagen nog te herinneren en zien daardoor wél wat men destijds niet zag.

Het eerste dat daarbij opvalt: de echte Paris Hilton praat normaal. Haar dagdagelijkse stem blijkt enkele octaven lager dan het babystemmetje waarmee ze twee decennia lang werd geassocieerd en de keren dat ze haar catchphrase ’that’s hot’ kirt zijn op één hand te tellen.

En vooraleer u denkt dat het om een zoveelste marketingstunt gaat: Hilton benadrukt in interviews dat regisseur Alexandra Dean de volledige creatieve controle kreeg en dat ze zelf geen inspraak had.

Nog opvallender dan de documentaire an sich is dat This Is Paris niet eens haar rehabilitatie inluidt. De documentaire is daar eerder een gevolg van. U had het misschien niet door, maar Hilton ís namelijk al gerehabiliteerd. En niet alleen omdat low-waist-jeans toevallig weer hip zijn. Drie jaar geleden publiceerde Marie Claire een genuanceerd portret met de titel Paris Hilton Is the Hardest-Working Woman in the Game. Hippe popartiesten als Charli XCX en Kim Petras willen onironisch met haar samenwerken. Forbes interviewt haar over kunst zonder haar belachelijk te maken. This Is Paris bevestigt alleen maar dat ze gelijk hadden: we hebben ons collectief in Paris Hilton vergist. ‘We zijn als cultuur eindelijk op het punt gekomen dat we Paris Hilton onironisch kunnen vieren’, schreef het magazine Paper vorig jaar.

Paris Hilton leek in de noughties de bimbo der bimbo’s

Hilton was voorbestemd om de zoveelste brave societydochter te worden, het onberispelijke uithangbord van het imperium dat haar familie met haar hotelketen had uitgebouwd. Dat is ze niet geworden. Als tiener begon ze te rebelleren, dook ze in het nachtleven en hulde ze zich in minieme rokjes waarvan het bloed van de conservatieve elite spontaan ging koken. Hilton wilde haar eigen weg volgen, niet het pad dat haar ouders zo netjes voor haar hadden uitgestippeld. En dus tekende ze een contract bij het modellenbureau van Donald Trump en poseerde ze in 2000 voor David LaChapelle in het huis van haar grootouders in een doorschijnend topje terwijl ze haar middelvinger uitstak, een niet mis te verstaan statement.

Maar ze werd pas echt een popcultureel fenomeen drie jaar later, toen haar ex Rick Salomon zonder haar goedkeuring de sekstape One Night in Paris lekte. Hilton was negentien toen de video werd gemaakt, Salomon begin dertig. De mediastorm die volgde, was ongezien. One Night in Paris won enkele belangrijke pornoprijzen, David Letterman vertelde in zijn talkshow smalend dat hij uit de video had opgemaakt dat ze ‘een erg innemende jonge vrouw’ was, de pers noemde Hilton oversekst en vroeg zich af of het niet gewoon een promostunt was die Hilton zelf in scène had gezet en South Park spendeerde een hele aflevering aan Hilton, waarin ze wordt geportretteerd als een leeghoofdige mannenverslindster die op een gegeven moment een ananas in haar vagina stopt. Die aflevering heet Stupid Spoiled Whore Video Playset.

Datzelfde jaar werd The Simple Life voor het eerst uitgezonden, een van de allereerste realityreeksen en een gigantisch succes dat vijf seizoenen lang zou lopen. De eerste aflevering werd door 13 miljoen mensen bekeken. (Ter vergelijking: de populairste aflevering van Keeping Up with the Kardashians haalde net geen vijf miljoen kijkers.) In dat programma mochten Hilton en haar toenmalige BFF Nicole Richie het leven en de jobs van de modale sterveling uitproberen, wat meestal volledig in het honderd liep door de incompetentie van beide dames.

Paris Hilton: 'Ik ben geen dom blondje, ik kan er gewoon heel goed eentje spelen'
© Getty Images for boohoo.com

Uitspraken van Hilton als ‘Wat is Walmart?’, ‘Verkopen ze Marc Jacobs of Chanel in de supermarkt?’ en ‘Wat? Je neemt je vuile was ergens mee naartoe om zélf je kleren te wassen?’ gingen de wereld rond. De socialite groeide uit tot de belichaming van oppervlakkigheid, het Amerikaanse materialisme en de smaakloze nillies. Het Guinness Book of World Records bekroonde haar in 2007 zelfs tot de meest overroepen celebrity. Geen idee hoe je overroepen zijn kunt meten, maar het zegt veel over haar reputatie. Paris Hilton was een bimbo die iedere avond clubs onveilig maakte, de ene na de andere man verslond, honderden dollars spendeerde aan een jogging, overal een chihuahua meesleurde en haar bekendheid louter te danken had aan haar uiterlijk, een sekstape en haar achternaam.

Dat was ze niet. Een nieuwe generatie lijkt dat te snappen

De jongste jaren kwamen er steeds meer barstjes in dat beeld. Hilton gaf in interviews toe dat ze maar al te goed wist wat Walmart was en dat ze voor The Simple Life een personage had gecreëerd dat vervolgens twee decennia was blijven plakken. ‘Ik ben geen dom blondje, ik kan er gewoon heel goed eentje spelen’, zei ze. Dat typetje was ongetwijfeld deels een marketingstunt, maar This Is Paris toont ook hoe het fungeerde als een soort schild om een onverwerkt jeugdtrauma achter te verstoppen. Zo vertelt Hilton voor het eerst over haar periode in Provo Canyon School, een centrum in Utah waar ze als tiener elf maanden verbleef om haar rebelse karakter onder controle te krijgen, maar in plaats daarvan te maken kreeg met verbaal en fysiek geweld. Paris Hilton heeft wel degelijk diepgang, alleen was u zo hard bezig met u aan haar te ergeren dat u het niet zag.

Daarnaast begon ze steeds nadrukkelijker haar eigen meme te omarmen. Het beste voorbeeld is haar YouTube-kanaal, een subliem stukje performancekunst waarin Hilton continu de grens tussen fictie en non-fictie opzoekt. Er is Texting with Paris Hilton, waarin ze berichten van fans voorleest. Er is Cooking with Paris, waarin ze op ongeziene wijze een lasagne klaarmaakt met lederen handschoenen, decadent veel ricotta en een hond in een Chanel-pakje. In één filmpje toont ze drie minuten lang haar Rainbow Mobile. In een ander maakt ze reclame voor haar merchandise, waaronder T-shirts met opschriften als ‘That’s Hot!’, ‘Sliving’ en ‘Dress like Coco, live like Jackie, act like Audrey, party like Paris’. Dat is grappig, alleen moet je de grap wel willen zien. Het magazine i-D noemt haar niet zomaar ’the greatest performance artist of our time’.

Het voornaamste verwijt dat Hilton destijds kreeg, was dat ze ‘famous for being famous’ was. Niet vanwege een bepaald talent, maar simpelweg omdat ze Paris Hilton is. Ze maakte van zichzelf een merk. Ironisch genoeg is dat vandaag net haar sterkte gebleken. Het is geen toeval dat een nieuwe generatie nu met haar dweept. Haar nieuwe fans zijn te jong om zich Hiltons woelige begindagen nog levendig te herinneren en zien daardoor wél wat mensen destijds niet zagen, maar er overduidelijk al die tijd al was. In de noughties wisten mensen haar zelfgefabriceerde imago misschien niet te doorprikken, maar voor jonge mensen die zijn grootgebracht met sociale media, een overvloed aan realityreeksen en de Kardashians van deze wereld is het vanzelfsprekend dat Paris Hilton meer is dan een wandelende meme. Wanneer ze Hilton zien koken met lederen handschoenen aan zien ze geen wereldvreemd rijkeluiskind, maar een vrouw die weet hoe het internet werkt en daarop inspeelt. Paris Hilton is namelijk slimmer dan u denkt. Ze speelde simpelweg de rol waarin ze gecast werd.

De vraag is waarom eerdere generaties dat níét zagen

‘Hilton zag maar al te goed de humor en de kracht in van slagzinnetjes als ‘That’s hot’, maar het Amerikaanse publiek was te dom – en waarschijnlijk te seksistisch – om door te hebben hoe radicaal Paris echt bezig was’, schreef Vice vier jaar geleden al.

Achteraf gezien is het overduidelijk dat Hilton een typetje speelt. Het lijkt wel alsof we het gewoon niet wilden zien. Dat zegt meer over ons dan over haar. De rehabilitatie van Paris Hilton is in zekere zin ook een confrontatie met onszelf. De interviews waarin Hilton in haar gezicht wordt uitgelachen en de ene seksmop na de andere moet aanhoren, zijn vandaag pijnlijk om naar te kijken. Een jonge vrouw bekritiseren om haar korte rokken en haar seksleven heet vandaag slutshaming. One Night in Paris zou vandaag onder revenge porn worden geklasseerd en maatschappelijke discussies op gang brengen. Je kunt niet anders dan vaststellen dat Hiltons verhaal er vandaag heel anders zou uitzien. In die zin komt This Is Paris dan ook op het juiste moment. De documentaire confronteert je met het feit dat het oppervlakkig is om Hilton oppervlakkig te noemen. En het wordt tijd om dat onder ogen te zien.

‘Ik hoop dat mensen na het zien van de film nadenken over hoe snel we vrouwen als Paris Hilton, die en public duidelijk een personage spelen, veroordelen’, zegt regisseur Alexandra Dean. ‘We houden ervan om hen af te breken en hen te veroordelen en denken dat we superieur zijn omdat we weten wie ze zijn. Maar dat weten we helemaal niet.’

This Is Paris

Te zien op het Youtube-kanaal van Paris Hilton.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content