Nora Gharib wil niet langer een gat in de markt zijn: ‘Ik wil gerust met 30 andere Nora’s concurreren’

© Yaqine Hamzaoui
Kristof Dalle Journalist

In Black-out, vanaf zondag op Eén, toont Nora Gharib (Patser, Merci voor de muziek) zich nog eens van een minder rozige kant. Een onderhoud over den draad, échte tv en haar opmerkelijke arbeidsethos. ‘Voor mijn bevalling hield ik de productie van The Masked Singer bijna in real time op de hoogte van hoeveel ontsluiting ik al had.’

Of ze de week erop ‘iets kleins voor tv’ mocht doen, vroeg een nog half verdoofde Nora Gharib haar gynaecoloog een paar uur na haar keizersnede.

Dat mocht. ‘Zolang je het maar wat rustig aan doet. Niets te geks. Of te fysieks.’

Acht dagen later hees Gharib zich in een loodzwaar, snikheet suikerspinnenpak om Good As Hell van Lizzo te berde te brengen in The Masked Singer. ‘Ik was ook zo goed als blind door dat kostuum. Als ik een trapje af moest, was dat gewoon: ogen dicht en twintig centimeter vooruitstappen, op goed geluk.’

Niets te geks, enfin. Laat staan masochistisch.

‘Ik ben nogal koppig’, grinnikt Gharib. ‘Ik neem aan dat ze wel een vervanger hadden, maar ik had gezegd dat ik op dat podium zou staan en dan zou ik ook op dat podium staan. Als ik iets toezeg, neem ik dat bovendien heel serieus. Voor mijn bevalling hield ik de productie zelfs bijna in real time op de hoogte van hoeveel ontsluiting ik al had. (lacht) Zo wisten ze min of meer in welke aflevering ze me konden inplannen.’

Vanaf zondag is Gharib ook op Eén te zien, in de misdaadreeks Black-out als rechterhand van Geert Van Rampelberg. Die mag tijdens een nationale elektriciteitspanne en na de sabotage van een kerncentrale zijn beste Jack Bauer-imitatie bovenhalen om tegen de klok een roedel ecoterroristen op te rollen en de ontvoerde dochter van de premier (Sara De Roo) terug te vinden. Voor de Antwerpse is het haar eerste dramarol na Patser. ‘Ik hoop dat ik het presenteren kan blijven combineren met wat acteeropdrachten. Volgend jaar zit ik bijvoorbeeld ook in Grond, de reeks van Wannes Cappelle, Dries Heyneman en Zouzou Ben Chikha voor Vier en Netflix. En ik wacht uiteraard ongeduldig af tot we eindelijk aan Patsers kunnen beginnen.’

Vroeger dacht ik dat er niemand op mij zat te wachten omdat ik geen Beyoncé was. Maar hey, ooit was Beyoncé ook geen Beyoncé.

Adil en Bilall moeten wel eerst nog even Beverly Hills Cop 4 draaien.

Nora Gharib: En Bad Boys 4. Maar ooit komt die tweede film er. Het scenario ligt klaar.

Heb je het al kunnen lezen?

Gharib: Enkel een veelbelovende openingsscène.

Ik vraag het omdat ik Badia, jouw personage, al eens gebruik als voorbeeld van hoe een vrouwelijk hoofdpersonage dat kickbokst en krachttermen gebruikt nog geen sterke, complexe vrouwenrol is. Zit er meer vlees aan Badia 2.0?

Gharib: Mijn rol had inderdaad wat groter en meer uitgediept kunnen zijn. Ik ben zeker dat Adil en Bilall dat ook beseffen, en dat dat in Patsers gecorrigeerd zal worden. Ik snap bovendien perfect dat ze geen al te grote risico’s wilden nemen met iemand die net kwam piepen en nog nooit geacteerd had.

Je volgde inderdaad nooit een acteeropleiding. Is dat ooit een hinderpaal geweest?

Gharib: Je rolt er gewoon in. En voor Adil en Bilall was dat ook nooit een probleem. ‘Verwacht vooral niet te veel, jongens’, heb ik voor mijn auditie meermaals gewaarschuwd. Ik moest iemand afrippen in een bushokje – schelden, gsm pikken, wat duwen en trekken, alles wat ik in het echte leven nooit zou doen. Maar Bilall stelde me gerust: ‘Heb je al eens gelogen, Nora? En geloven ze jou dan? Dan loopt dat wel los. Acteren is gewoon liegen voor de camera. En dat je geen angst hebt van de camera, dat hebben we in jouw vlogs al gezien.’

We hadden het er ten tijde van Patser al eens over hoe jij een soort monopoliepositie bekleedt. Een oligopoliepositie op zijn minst. Veel is er ondertussen niet veranderd: vrouwen met een Marokkaanse achtergrond vinden nog steeds moeilijk de weg naar de set.

Gharib: Je hebt gelijk, maar blij word ik daar niet van. Geloof me, ik deel heel vaak de oproepen van Hakuna of Oi Mundo, castingbureaus die inzetten op diversiteit. Het is waarschijnlijk comfortabeler om een ‘gat in de markt’ te zijn, maar ik zou het echt niet erg vinden om met dertig andere Nora’s te concurreren. Er is zoveel talent, zelfs in mijn eigen vriendenkring, maar blijkbaar houdt íéts hen toch altijd tegen. ‘Want waarom zouden ze mij kiezen? Nog een Marokkaan?’ Alsof we al met zoveel zijn in de media? Echt doodzonde.

Jelle De Beule zei hier onlangs hoe hij een masterclass acteren had gekregen van Sara De Roo in Black-out. Jij ook van Geert Van Rampelberg?

Gharib: Ik kreeg die masterclass al van Matteo Simoni in Patser, een soort uitgebreide samenvatting van wat hij zelf aan het Conservatorium geleerd had. En ik val vandaag nog altijd op zijn trucjes terug. Den draad bijvoorbeeld.

Den draad?

Gharib: Ik moest een zeer ernstige scène spelen, waarbij de camera dicht op mijn gezicht zou blijven. Maar ik speel soms te klein, omdat dat voor mij nu eenmaal het natuurlijkst aanvoelt. Ik ben niet zo theatraal aangelegd.

Aldus De Roze Suikerspin.

Gharib:(onverstoorbaar) Dus kwam Matteo heel voorzichtig naar me toe en vroeg hij zeer beleefd of hij me een tip mocht geven. Blijkbaar ligt zelfs opbouwende kritiek nogal gevoelig bij acteurs. (lacht) ‘Verbeeld je dat er een draad door je hoofd loopt, van boven naar beneden. En een tweede van links naar rechts. Als je dan het punt visualiseert waar die twee samenkomen terwijl je jouw tekst opzegt, komt alles veel echter over.’ En dat klopt. Ik gebruik den draad nog steeds.

Met Geert Van Rampelberg (vooraan) in de Eén-serie BLACK-OUT.
Met Geert Van Rampelberg (vooraan) in de Eén-serie BLACK-OUT.© Yaqine Hamzaoui

Black-out is een schrale troost, maar naar verluidt wou je altijd al rechercheur worden. Waarom?

Gharib: Ik droom er nog steeds van, om eerlijk te zijn. Geef toe, dat is toch een veel belangrijker beroep dan presenteren? Maar het is anders gelopen. School was blijkbaar niets voor mij, ik moest zakken naar het technisch onderwijs en een universitaire opleiding zoals criminologie leek steeds onlogischer te worden. Was ik een betere student geweest, dan was ik vandaag agent. (haalt de schouders op) Je moet het leven ook min of meer nemen zoals het op je afkomt. Na de middelbare school ging ik dus meteen werken, een paar maanden later schreef ik me in voor K3 zoekt K3 en plots ging het allemaal zo snel.

Showbizz was altijd wel mijn plan B, denk ik. Al was dat een vaag, puberaal plan: ik wou bekend zijn, en de manier waarop maakte me niet zoveel uit. Acteren? Zingen? Dansen? Allemaal goed. Ik heb zelfs nog een nummer geschreven waarmee ik aan Eurosong for Kids wou deelnemen. (lacht) Maar hoe ouder ik werd, hoe cynischer ook. Het leek allemaal niet voor mij weggelegd en ik vond mezelf ook geen megatalent. Dus gaf ik het op.

Dus als je vaststelt dat er iets is dat Marokkaanse meisjes tegenhoudt om te gaan acteren…

Gharib: (snel) Dan is dat omdat ik net zoals hen was. Ik dacht ook dat er niemand op mij zat te wachten. ‘Want ik ben geen Beyoncé.’ Maar hey, ooit was Beyoncé ook geen Beyoncé.

Even terugkeren: je hebt ooit een Eurosong for Kids-nummer geschreven?

Gharib:Jongens & meisjes. (begint te zingen) ‘Het wordt een avond met je lief. Hij verandert in een hartendief. Discotheek na discotheek. Jongens, jongens. Hup, hup, hup.’ (oogrollend) Mja, ik weet ook niet wat ik ervan verwacht had. Zo belachelijk.

Het was geen onaardig K3-B-kantje geweest.

Gharib: Ik ben vooral zeer blij dat ik me nooit ingeschreven heb. Dan was het tot in de eeuwigheid: ‘O nee, die van “jongens, jongens, hup, hup, hup is daar weer”.’ (lacht)

***

Wat verderop roert haar dochter zich. Chams is de doorwrochte dialogen van de Teletubbies blijkbaar even zat. Hoe ze deze en de vorige lockdown beleefd heeft, vraag ik haar terloops, terwijl ze haar dochter op schoot neemt. ‘Er zijn iets minder opdrachten, maar ik ga echt niet klagen.’

Na een tijdelijke breuk met je ouders kwam je op je achttiende ook op een leefloon terecht. Ik neem aan dat zoiets, hoe rottig ook, maakt dat je een tijdelijke financiële tegenslag vandaag beter kunt plaatsen?

Gharib: Dat is zo waar. Ik weet wat het is om nul euro op je rekening te hebben. Sorry, 51 eurocent.

Dat is heel specifiek.

Gharib: Wie nog twee weken moet zien te overleven met 51 cent, vergeet dat bedrag echt niet meer. Ik had mijn huur en mijn schoolrekeningen betaald, en dat was wat er nog overbleef. Gelukkig had ik nog wat eten en drinken in huis, en kon ik in uiterste nood ook bij vrienden terecht. Maar bij de minste tegenslag zat ik zwaar in de problemen. Ik was straatarm, punt. Maar dat wapent je wel. En het leert je dat het met minder ook allemaal gaat, als het moet. Zolang ik mijn huur en mijn auto kan betalen en voor mijn kind kan zorgen, ben ik gelukkig. Bovendien moeten we niet onnozel doen: er zijn iets minder opdrachten, maar bekende koppen verdienen niet slecht. Gestoord veel zelfs. Ik kan er soms nog niet bij dat ik vandaag op één dag meer kan verdienen dan waarmee ik het maandelijks als leefloner moest doen.

Het tweede seizoen van het Eén-programma Merci voor de muziek werd ook keer op keer uitgesteld.

Gharib: Voorlopig hopen we begin volgend jaar te kunnen starten. We zien wel. Merci voor de muziek is een knuffelprogramma. Als we niet kunnen knuffelen wachten we beter nog wat langer.

Klopt het dat jij voor de opnames van het eerste seizoen in training ging aankloppen bij het koninklijk paleis?

Gharib:(grinnikt) De man aan de deur sloeg redelijk groen uit. Zeer Nora wel. Ik dacht dat ik me nog zou kunnen omkleden – ik had een chique outfit bij – maar dat bleek dus niet zo te zijn. Misschien had ik daar even over moeten nadenken. Nu goed, dat is dan weer een mooi verhaal voor de kleinkinderen.

Sinds Merci voor de muziek wil je naar verluidt de serieuze toer op. Waaraan denk je dan?

Gharib: De menselijke toer vooral. Ik snak naar echte tv. Misschien komt het omdat ik ook vlog. Daar kun je ook niets in scène zetten. Enfin, ik doe dat toch nooit. Bij Merci voor de muziek probeer ik ook zo te werken. Eén take moet volstaan. De crew protesteert dan weleens, omdat er de eerste keer iemand niet perfect in beeld stond, maar ik vind dat net zeer charmant. Echte tv dus. Uiteindelijk gaan ze daar na tien minuten heen en weer ook wel in mee. (lacht)

'Wie nog twee weken moet zien te overleven met 51 cent, vergeet dat bedrag nooit meer.'
‘Wie nog twee weken moet zien te overleven met 51 cent, vergeet dat bedrag nooit meer.’© Yaqine Hamzaoui

Je hebt een haat-liefdeverhouding met dat vloggen, maar blijft volharden. Je bent er nu 27: is dat geen mooie leeftijd om gewoon je zin te gaan doen?

Gharib: Het YouTube-algoritme werkt het best als je op vaste momenten video’s post, dus daar zit ik een beetje aan vast. Zelfs als ik geen zin heb. Tegenwoordig durf ik dan al eens een week over te slaan, al is dat blijkbaar niet naar de zin van mijn volgers. Ik vergeet soms dat er mensen naar mij kijken. En ik snap vaak al helemaal niet waarom ze dat doen. Ik vind mijn vlogs soms zo oninteressant en saai. (lacht) Maar blijkbaar vinden volgers mijn oninteressante dagen ook interessant.

Je gaat nu ook videodagboeken van jouw vader maken. Wat hoop je daaruit te halen?

Gharib: Mijn vader heeft nog een groot deel van zijn leven in Marokko gewoond, in tegenstelling tot mijn moeder, die op haar zes maanden al in België aankwam. Mijn vader heeft een totaal ander leven gehad, en ik besefte plots dat ik daar heel weinig van afwist. En wat ik weet, blijft nogal vaak aan de oppervlakte. Onlangs deed hij het wel, en vertelde hij gedetailleerd over de dag dat hij hoorde dat hij als oudste zoon zou moeten gaan werken om het gezin te ondersteunen en zijn droom om advocaat te worden moest opgeven. Ik werd er zo emotioneel van dat ik hem vroeg om te stoppen. ‘Spaar het op. Want ik wil dit allemaal vastleggen.’

‘Kun je die spontane cri du coeur nog even authentiek herhalen voor de camera, papa?’

Gharib: Typisch tv-mensen. (lacht) ‘Stop, hou dat emoverhaal voor de camera!’ Ik wil verder niets doen met die beelden, dat is gewoon voor mijn kinderen en kleinkinderen. Ik wou dat ik zo’n beeldmateriaal had van mijn overgrootvader.

Het ligt zelden voor de hand om het uit de vorige generaties te peuteren. Vooral omdat ze hun eigen trauma’s niet willen doorgeven. Daar moet vooral niet te veel meer over gepraat worden.

Gharib: ‘Jij gaat dat niet begrijpen’, zegt hij dan. Ik weet vaagweg dat hij zotte dingen heeft meegemaakt in Marokko en heeft moeten vechten, ook letterlijk. Hij wil ons dat trauma besparen, maar hoe kan hij dat dan ooit loslaten? Ik ben ook bang dat ik mij, ondanks het racisme en alle ‘nee-maar-van-waar-komt-gij-echts’, zo hard Vlaming voel, dat ik soms dreig te vergeten waar mijn ouders vandaan komen en wat ze allemaal hebben moeten doorstaan. Ik wil mijn voorgeschiedenis kennen. En mezelf inprenten hoe moedig maar hard de beslissing van mijn grootouders was om hun land te verlaten om de volgende generatie een betere toekomst te geven. Net zoals ik het verhaal van hoe ik net niet op straat belandde ooit aan Chams wil vertellen. Als mijn leven blijft lopen zoals het nu loopt, zal ze nooit iets tekortkomen. Maar ze moet wel beseffen hoe dat allemaal gekomen is.

Vest met dank aan @may_conceptstore.

Black-out

Nu te bekijken via Streamz. Vanaf zondag 22/11 ook op Eén en VRT Nu.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content