‘Mythic Quest’ zou wel eens uw nieuwe favoriete sitcom kunnen worden

In het tweede seizoen is Mythic Quest nog beter geworden. En misschien snakt u na een jaar aan de keukentafel gewoon wel naar een portie workplace comedy.

The Office, Het eiland, Parks and Recreation, De collega’s, Spin City, Debiteuren crediteuren, Brooklyn Nine-Nine, Scrubs, Silicon Valley… Als sitcoms niet om een huisgezin of een groepje naar liefde hunkerende vrienden draaien, nemen ze je vaak mee naar de werkvloer. Voor velen is de workplace comedy – of kantoorkomedie – de ultieme vorm van sitcom, en daar is volgens Justin Spitzer, die onder andere aan Scrubs en The Office US meeschreef, een goede reden voor: ‘Familie is familie, en vrienden zijn bij elkaar omdat ze elkaars gezelschap op prijs stellen. In een kantoorkomedie kun je mensen samenbrengen die niet per se met elkaar willen omgaan. Hun onderlinge verschillen brengen conflicten mee, en conflicten zorgen dan weer voor humor.’

Die quote komt uit een stuk over kantoorkomedies dat iets meer dan een jaar geleden in The New York Times verscheen. De schrijfster daarvan had vastgesteld dat ze tijdens de lockdown – net als de halve wereld – opvallend vaak teruggreep naar sitcoms die haar het gevoel gaven toch nog een kantoorleven te hebben. Daarom probeerde ze samen met een aantal schrijvers en showrunners, uiteraard via Zoom, de magie van een goede kantoorkomedie te doorgronden. Een eensgezinde conclusie bereikten ze niet, al keerde het artikel opvallend vaak terug op het thema van ‘fotokopies maken van je eigen gat’. Moet je inderdaad niet binnen het huisgezin doen. Of op café.

Tien dagen na de verschijning van dat stuk kwam Mythic Quest met een speciale quarantaineaflevering die zich helemaal op Zoom ontrolde en de reeks richting sterren katapulteerde. Mythic Quest, waarvan het eerste seizoen een paar maanden eerder op Apple TV+ was verschenen, speelt zich af in de kantoren van een gameontwikkelaar die een van de succesvolste massively multiplayer online role-playing game (mmorpg – dat bestaat echt) op de markt heeft gebracht. Centraal staan de bedenker van die mmorpg en narcistisch alfamannetje Ian Grimm (Rob McElhenney, centraal op de foto) en de neurotische hoofdontwikkelaar Poppy Li (Charlotte Nicdao, rechts van hem). Ze worden omringd door een ruggengraatloze executive producer, een arrogante financieel directeur, een alcoholistische schrijver, twee verliefde gametesters en een leger jaknikkende creatievelingen. Wij gebruiken al die adjectieven niet zonder reden: Mythic Quest maakt maximaal gebruik van de archetypes van de kantoorkomedie, die elk de bij hun ene karaktertrek horende oneliners in de mond gelegd krijgen. Spitzers observatie is er perfect op van toepassing: niemand van de personages zou uit vrije wil tijd met de anderen doorbrengen. Vooral Poppy en Ian laten hun incompatibele ego’s aldoor met optimaal komisch effect clashen, en dat verergert nog als die eerste in het tweede seizoen ook tot creative director gepromoveerd wordt.

Ook een derde kenmerk van de kantoorkomedie, perfect verwoord door schrijver-producer Armando Iannucci ( Veep, Alan Partridge, Avenue 5), kun je blindelings naar Mythic Quest transponeren: het draait alweer om ‘binnenskamers opgesloten mensen die vechten om te overleven onder slecht leiderschap’. Bovendien heeft de reeks vanwege de aard van het bedrijf en het personeel een zekere verwantschap met het uitstekende Silicon Valley, maar toch voelt Mythic Quest fris aan, zeker in dit meer dan uitstekende tweede seizoen. De schrijvers, die hun sporen verdienden bij onder andere It’s Always Sunny in Philadelphia, Community en Modern Family, zorgen voor heel eigentijdse verhalen – bijvoorbeeld in de quarantaineaflevering, of over een mooi ontluikende lesbische relatie die niemand ook maar een moer kan schelen. Ze hebben de clichés van het genre zo goed onder de knie dat ze er ook mee durven te spelen. Met name de relatie tussen de bekvechtende Ian en Poppy, die in andere sitcoms vaak op een romance uitdraait, wordt hier heruitgevonden als bromance. Terwijl executive producer David, die de werkvloer met zijn incompetentie zou moeten terroriseren, door iedereen straal wordt genegeerd.

Met Rob McElhenney (Ian), David Hornsby (David, derde van links) en Ashly Burch (Rachel, uiterst links) duiken drie van de schrijvers ook voor de camera in een hoofdrol op – de eerste heeft de reeks mee bedacht. Misschien bekruipt je daarom het gevoel dat je naar een groepswerk zit te kijken, waar het hele team zijn ziel en creativiteit in heeft gepompt. Maar de grootste verwezenlijking van Mythic Quest is dat de personages ondanks alle stereotypering tot mensen uitgroeien, waar je al na een paar episodes tijd en gevoelens in wilt investeren. Dat is iets wat alleen de écht goede sitcoms klaarspelen. Het is ook de reden waarom deze reeks nog jaren mee kan, zéker als ze in seizoen drie ook fotokopies van hun eigen gat gaan maken.