‘Met een pr-zeiltochtje gaan we de wereld niet redden’

‘Het is hoog tijd dat media en politiek leren te weerstaan aan de emoties en in de plaats druk zetten op een duidelijk juridisch kader’, meent P.B. Gronda, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en de tv-reeks Over water.

Mijn idee omtrent de opvoeding van kinderen was altijd erg simpel: eten geven, liefde geven, zien dat ze geen risico’s nemen die onverantwoord zijn. Geen tattoos van discobands, ook niet ironisch. En vanaf een jaar of twee, drie: beleefde omgangsvormen bijbrengen, en natuurlijk hard fysiek afstraffen als ze niet meteen luisteren.

Het punt dat ik middels een bezwaarlijk bondig te noemen inleiding wil maken is: bij heel veel essentiële zaken in een mensenleven is het volgen van het hart of het buikgevoel vaak de beste manier van werken.

Precies daarom was ik altijd bang bij de opkomst van de jonge klimaatmeisjes in binnen- en buitenland. Omdat je voelt: hype bij een achterban die al twintig jaar niet meer overtuigd hoeft te worden, potentieel negatief effect bij een massa mensen die in het slechtste geval van een neutrale positie zullen verschuiven naar een geïrriteerde en dus afkeurende.

Net zoals de hele problematiek omtrent integratie van Belgen met een achtergrond van immigratie die zelfs van twee of drie generaties geleden kan dateren en van vluchtelingen die vandaag proberen hier een leven op te bouwen, is het bij het klimaatverhaal ook volledig fout om voor het emotionele discours te gaan. Want dan wordt rechts belachelijk streng en links belachelijk laks in hun propaganda en beleid.

Het is precies het emotionele discours dat ertoe leidt dat mensen veel extremer gaan stemmen dan ze au fond zijn, of de icoontjes van de klimaatbeweging uitspuwen.

Waar de staat faalt, is in het updaten en toepassen van een duidelijk juridisch kader, en in de moed en de middelen hebben om dat op zachte of harde manier te laten gelden waar nodig.

Dus nemen populisten en media het over, en dan krijg je mayhem en hysterie.

De meeste mensen voelen namelijk, net als in mijn voorbeeld inzake opvoeding, wat belangrijk is. Iedereen zal het wel wat op de eigen manier doen, maar al zijn we met zo veel miljarden, de meesten komen toch verdomd vaak uit bij dezelfde basisprincipes.

Ik ben ervan overtuigd dat het inzake medemenselijkheid of de zorg voor de omgeving eigenlijk hetzelfde is: weinig mensen zijn zo kil dat ze een lijdende de deur zouden wijzen, weinig mensen verkiezen slechte lucht boven schone lucht.

Alleen wordt die situatie zowel langs links als rechts zo gegijzeld door predikanten of minderjarige diva’s die natuurlijk vroeg of laat door onhoudbare idealen door de mand vallen dat het natuurlijke aanvoelen dat in veel mensen aanwezig is helemaal verstoord wordt.

Het is hoog tijd dat media en politiek leren te weerstaan aan de emoties en in de plaats druk zetten op een duidelijk juridisch kader dat mensen – van welke signatuur, religie of overtuiging ook – van hun rechten en plichten laat genieten en die doet nakomen. Met een pr-zeiltochtje gaan we de wereld niet redden. Met een electoraat dat verder van de emotie en dichter bij de ratio staat wanneer het zijn stem uitbrengt, misschien – misschien – wel.