In het uitstekende tweede seizoen van The Deuce grijpen de vrouwen de macht

David Simon en George Pelecanos, het duo achter The Wire en Treme, situeren het tweede seizoen van hun uitmuntende serie The Deuce zes jaar na het eerste, in 1978. Andere tijden, zo blijkt, waarin de sekswerksters en pornoactrices van 42th Street – ‘The Deuce’ in de volksmond – ontdekken dat er zoiets bestaat als keuzevrijheid en hun pooiers in zwaar weer terechtkomen.

James Franco is wat weggemoffeld in de trailers van het tweede seizoen van The Deuce, de grimmige HBO-serie over straatprostitutie en de opkomende pornoindustrie in het Manhattan van de jaren zeventig. Dat valt op, aangezien Hij Die op een Blauwe Maandag Ietwat Voorbarig de Nieuwe James Dean Werd Genoemd in de serie twee rollen vertolkt (de hardwerkende nachtclubuitbater Vincent Martino en diens tweelingbroer, het ongeleide projectiel Frankie).

Misschien zat HBO wat in zijn maag met alle heisa rond de acteur, die begin dit jaar door een vijftal vrouwen werd beschuldigd van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Nogal sneu voor iemand die als trekker fungeert voor een serie die middels een blik in de achteruitkijkspiegel – en vanuit een wel heel bijzondere invalshoek – een lans breekt voor female empowerment.

Hoewel zijn naam nog steeds als eerste op de aftiteling prijkt, moet Franco ook in de serie zelf een stap terugzetten. Het zijn namelijk de vrouwen uit het eerste seizoen die, zes jaar na de feiten uit de eerste jaargang, stilaan de macht grijpen.

Centraal staat de ex-prostituee Candy (de angelieke Maggie Gyllenhaal), die de overstap van de straathoek naar de pornofilmset heeft gemaakt. Al wil ze meer dan acteren in seksfilms met potsierlijke titels. Ze wil zelf monteren en regisseren en, belangrijker, de vrouwelijke rollen in de adult cinema opwaarderen en het genre een kunstzinnige look geven. Een schier onmogelijke opdracht in een milieu dat door geilaards en tot ‘actrices’ gepromoveerde straatmadelieven wordt gedomineerd. Tot ze een vrouwelijke cineaste ontmoet die haar zegt dat ze geen prostituees meer mag casten, want die zijn ‘dood om de ogen’.

Lori (Emily Meade) heeft iets meer moeite om haar eigen weg te vinden, maar er is beterschap op komst. Haar pooier, de gladde, psychopatische C.C. (Gary Carr), die haar vergezelt naar de pornosets en met het grootste deel van haar gage aan de haal gaat, begint zijn grip op haar steeds meer te verliezen wanneer Lori gesprekken aanknoopt met een artist manager. Een souteneur is nu eenmaal geen agent, en echte agenten mishandelen hun klanten niet – of toch niet fysiek.

Ook voor de andere kleurrijke pooiers die The Deuce bevolken, begint het er stilaan somber uit te zien. ‘You can’t bitchslap a camera’, zegt Candy tegen een pooier die de bui ziet hangen en naar een rol in een pornofilm hengelt. En wanneer de sekswerksters een privéfeestje houden in The Hi-Hat, de succesvolle nachtclub van Vincent Martino, moeten hun ‘daddy’s’ in de kou op de stoep op hen wachten. No pimps allowed. Terwijl er zich in en om de nachtclubs, grindhousebioscopen, peepshows en boudoirs langs The Deuce stilaan een machtsstrijd ontwikkelt, zien zowel de plaatselijke politici als de lokale maffiosi een nieuwe toekomst voor 42th Street.

Net zoals ze in 2003 met The Wire 2 klaarspeelden, overtreffen David Simon en George Pelecanos de hoge verwachtingen met een tweede seizoen dat middels intelligente dialogen en voldoende terughoudendheid in het tonen van seks en geweld de grijze zones tussen goed en kwaad en tussen hoop en misère exploreert.

Ook de tijdssprong is slim: door dit seizoen zes jaar later, na de oorlog in Vietnam, te situeren, is de sfeer in The Deuce 2 een stuk swingender en uitgelatener, en maken we kennis met de opkomst en de groeipijnen van de gaycultuur.

Ook typisch Simon: vrijwel geen van de talrijke en diverse personages loopt er zomaar wat bij. Stuk voor stuk zijn ze onmisbare radertjes in een geolied geheel. Behalve misschien Frankie Martino, die weinig aan de serie toevoegt en in een derde seizoen gerust achterwege mag worden gelaten. Eén James Franco in de plaats van twee, daar zou iedereen gelukkiger van worden, toch?