Huismoeder vol hormonen: 5 redenen waarom u fan zal worden van ‘Mrs. Fletcher’

In Mrs. Fletcher probeert gescheiden moeder Eve de eenzaamheid in te verdrijven met eindeloze kijksessies porno. Vijf redenen waarom u deze bijzonder bijdetijdse reeks zeker eens moet bekijken.

1. Mrs. Fletcher is het liefdeskind van twee Amerikaanse klasbakken

Mrs. Fletcher is gebaseerd op de gelijknamige roman van de Amerikaanse schrijver Tom Perrotta, en die is niet van de minsten: hij pende eerder al de gitzwarte tragikomedie Little Children (verfilmd met Kate Winslet als stoute huisvrouw) en The Leftovers, dat hij met Damon Lindelof bewerkte tot een reeks die zo gedurfd en vernieuwend was dat critici unaniem aan het jubelen gingen – en kijkers massaal afhaakten. Perrotta weet als geen ander wat zich achter de nette façades van de suburbs roert en is daarbij niet bang om een seksueel taboe of twee – in Little Children was dat pedofilie – te doorbreken. Voor de tv-versie van Mrs. Fletcher werkte Perrotta samen met regisseuse en scenariste Nicole Holofcener, een van de meest onderschatte schrijvers in Tinseltown. Holofcener ontving vorig jaar nog een Oscarnominatie voor haar scenario van Can You Ever Forgive Me? en deelt met Perrotta een voorliefde voor hyperrealistische, gemankeerde personages. Tel daarbij op dat Perrotta en Holofcener hun liefdeskindje bij kwaliteitszender HBO mochten verwekken, en de verwachtingen zijn wel heel hoog gespannen.

2. Mrs. Fletcher bevat seks (véél seks)

In zeven afleveringen schetst Mrs. Fletcher de persoonlijke ontwikkeling van Eve, een gescheiden moeder, en Brendan, haar zoon die het high school-leven inruilt voor zijn eerste jaar universiteit. Dat Brendan zijn broek nauwelijks kan aanhouden in zijn nieuwe habitat, hoeft niet te verbazen. Maar ook bij Eve gieren de hormonen weer volop door het lijf, nu zoonlief het huis uit is. Of zoals ze het zelf zegt: ‘I don’t want to be a good girl anymore.’ Aanvankelijk voelt ze zich benauwd en eenzaam in haar lege nest, tot ze een nieuwe hobby ontdekt: pornosites afschuimen, en dan vooral die waar milfs de plak zwaaien. Passeren voorts de revue: één triootje, veel puberaal gehijg en een blote tiet of zes. En dan zwijgen we nog over die ene geile bejaarde die het haakuurtje in het plaatselijke tehuis komt verstoren. Een mooie bonus is dat de seks in Mrs. Fletcher verfrissed realistisch in beeld wordt gebracht. Niets perfecte belichting en dito lichamen, wel veel gestuntel en onzekerheid, zoals u dat eerder al in Girls en Sex Education zag.

3. Mrs. Fletcher heeft de vinger stevig aan de MeToo-pols

Al dat gerampetamp in Mrs. Fletcher heeft wel degelijk een doel: de serie gebruikt de bedexploten van moeder en zoonlief om enkele prangende kwesties omtrent seks aan te kaarten. Zo blijkt de pornoverslaving van Eve bij nader inzien vooral een opstapje om zichzelf terug te vinden, om weer in touch te raken met de vrouw die jarenlang weggemoffeld zat onder haar duffe imago van ‘gescheiden vrouw van middelbare leeftijd’. Minstens zo interessant is de seksuele ontwikkeling van haar zoon. In high school was Brendan de typische, populaire jock die zijn status misbruikte om meisjes in bed te praten en minder sportieve types het leven zuur te maken. Aan de universiteit lijkt die hufterige aanpak hem voor het eerst niet meer vooruit te helpen. Brendan is de perfecte belichaming van het soort student dat de hoofdrol speelde in de recente MeToo-schandalen aan de universiteiten van de Ivy League. Het brandschone imago van die academische topinstituten kreeg een flinke deuk toen bleek dat grensoverschrijdend gedrag er schering en inslag was onder de studenten, met als bekendste voorbeeld de aanklachtenreeks tegen Brett Kavanaugh, die daarna wel vrolijk tot opperrechter werd benoemd door Trump en de zijnen. In Mrs. Fletcher zien we een universiteit die probeert om te gaan met die MeToo-perikelen, bijvoorbeeld door goedbedoelde (maar hoogst ongemakkelijke) consent-lessen te organiseren voor haar studenten.

4. …maar staat nooit met dat vingertje te zwaaien

Bij momenten voelt Mrs. Fletcher wel érg politiek correct aan – hebben we het al over transgenderpersonage Margo gehad? – maar ondanks al die hete hangijzers staan de makers op geen enkel moment met het vingertje te zwaaien. Uiteindelijk blijkt elk personage ook maar gewoon een product van de heersende maatschappelijke verwachtingen. Dat geldt voor alleenstaande moeder Eve, die door haar vriendinnen giechelig wordt aangemoedigd om zo snel mogelijk een nieuwe vent te zoeken. Maar ook voor de (op het eerste gezicht) onuitstaanbare Brendan. Net als zijn high-school buddies is Brendan opgegroeid met het idee dat je vrouwen – natúúrlijk – moet respecteren. Maar dat het stiekem ook oké is om toch gewoon je goesting te krijgen. Brendan probeert wel een echte relatie met een medestudente op te bouwen, maar struikelt daarbij keer op keer over zijn eigen pik. Ongemakkelijk om te zien, maar als toonbeeld van hoe seksisme nog altijd in onze maatschappij verankerd zit even veelzeggend als de karikaturale vrouwenhaters uit The Handmaid’s Tale.

5. Ondanks alle slimmigheid mikt Mrs. Fletcher vooral op uw hart

Mrs. Fletcher staat bol van de diepzinnige wijsheden, maar is toch vooral zo’n serie die met eindeloos veel mededogen en warmte naar haar personages kijkt. Onze kop eraf als u Eve na twee afleveringen nog niet in het hart gesloten hebt. Eve wordt ontwapenend goed neergezet door Kathryn Hahn, tot voor kort vooral bekend om haar komische bijrollen in Anchorman en Bad Moms. In de serie Transparent (waarvoor ze een Emmy-nominatie kreeg) toonde Hahn voor het eerst dat ze pas écht excelleert op de subtiele scheidslijn tussen komedie en drama. In Mrs. Fletcher geeft ze dan ook overtuigend gestalte aan een vrouw die van uitgebluste ex-echtgenote en (bijna-)ex-moeder tot een bewuste, onafhankelijke vrouw vervelt. De beige kaars die Eve van een vriendin krijgt met het woord ‘Breathe’ erop, gebruikt ze later doodleuk om haar sigaret aan te steken. Later zien we Eve dansen, dronken worden en zelfs aanpappen met een kerel die gemakkelijk haar zoon had kunnen zijn. En toch houdt Hahn je, met haar fragiele, subtiele vertolking, al die tijd stevig tegen zich aan gedrukt. Het helpt ook dat de makers Eves zoektocht naar haar ‘echte zelf’ met de nodige humor injecteren. Maar Mrs. Fletcher is toch vooral een ontroerend en waarheidsgetrouw portret van een vrouw die – eindelijk – voor zichzelf beslist om de ballast in haar leven overboord te gooien.