Hoe Disney+ met ‘The Mandalorian’ de toon zet voor familievriendelijke content

The Mandalorian, het vlaggenschip van Disney+, is kindvriendelijker dan we verwacht hadden. En dat zegt veel over hoe de streamingdienst, die komende week in ons land gelanceerd wordt, zichzelf ziet.

Bij het grote publiek is Jon Favreau vooral bekend als Pete uit Friends, het miljonairsliefje van Monica met een matig talent voor kooivechten. Minder bekend is dat hij sindsdien is uitgegroeid tot de go-to-guy voor Disney op grote momenten. Als regisseur van Iron Man en Iron Man 2 rolde hij het Marvel Cinematic Universe uit, de meest lucratieve filmfranchise aller tijden. Met The Jungle Book en The Lion King had hij een grote hand in die andere miljardenkoe van Disney: live-actionremakes van tekenfilms.

Geen wonder dus dat Disney opnieuw bij hem kwam aankloppen voor de grote volgende stap van het bedrijf: The Mandalorian. Niet alleen de eerste échte tv-reeks uit de Star Wars-stal en met 120 miljoen dollar een van de duurste reeksen ooit, maar vooral ook het vlaggenschip van Disney+, de nieuwe streamingdienst die Disney naar de tv-wereld moet brengen. Disney weet waar Jon Favreau op zulke momenten voor staat: ervaring met grote budgetten, vakmanschap met respect voor traditie en een garantie op succes.

De korte versie is dan ook dat The Mandalorian alles is wat je van een Star Wars-serie verwacht. De production value is indrukwekkend. De stoffige landschappen zien er, met dank aan een nieuwe, uit de gamewereld overgewaaide projectietechniek, filmisch duur uit. De lasergevechten hoeven niet onder te doen voor die van de recentste Star Wars-trilogie. De personages zijn cool. De ruimteschepen zijn cool. De robots zijn cool. De bizarre bijrol van Werner Herzog, die als slechterik met een dik Duits accent woorden als ‘parsec’ uitspreekt, is cult in wording. En dan is er de even meme- als aaibare Baby Yoda, die na de Amerikaanse release met alle aandacht ging lopen en nu al tot de redder van de Star Wars-franchise is uitgeroepen.

Het moet gezegd: Baby Yoda ís schattig.

The Mandalorian bevat ook de perfecte dosis Star Wars. Als in: net genoeg Star Wars om de fans te lokken en net te weinig Star Wars om de leken weg te jagen. Het verhaal, over een interstellaire, naamloze premiejager die zich over een schattig wezentje ontfermt, speelt zich af vijf jaar nadat de Empire is gevallen in Return of the Jedi en enkele decennia voor de gebeurtenissen in The Force Awakens, een vacuüm in de geschiedschrijving van Star Wars. Het hoofdpersonage is een erfgenaam van Boba Fett, een collega-premiejager van de planeet Mandalore en een cultpersonage uit The Empire Strikes Back dat verder weinig achtergrond kreeg. The Mandalorian borduurt voort op het Star Wars-universum maar verwacht niet dat je de negen films in de juiste, chronologische volgorde kan opnoemen.

Ruimtewestern

Waarmee we niet willen zeggen dat de reeks geen persoonlijkheid heeft. Favreau, die naar eigen zeggen is opgegroeid met de franchise, gaat in het eerste seizoen nadrukkelijk terug naar de begindagen van Star Wars. De eerste aflevering begint met een scène in een cantina die zich voltrekt als een bargevecht in eender welke film met John Wayne of Clint Eastwood. De aflevering eindigt met een shoot-out in een woestijndorp met een gerobotiseerde gunslinger die meermaals knipoogt naar The Wild Bunch. Tussendoor leren we The Mandalorian kennen als een Man With No Name – And No Face. Zijn gezicht en identiteit blijven verborgen achter de helm, praten doet hij nauwelijks. Het is duidelijk hoe Favreau The Mandalorian ziet: als een western in de ruimte. (Kenners merken nu ongetwijfeld op dat George Lucas een John Ford-fascinatie had en de oorspronkelijke Boba Fett geïnspireerd was op Clint Eastwood.)

In latere afleveringen gaat Favreau zelfs helemaal retro. Halverwege het seizoen serveert de reeks een aantal afzonderlijke episodes van een bescheiden halfuur en heb je even het gevoel naar middagtelevisie van weleer te kijken, met spandex kostuums, geschminkte gezichten en analoge special effects. Een opmerkelijke keuze, maar wel een intrigerende: dure tv hoeft vandaag blijkbaar niet langer bloedserieus te zijn. (Kenners merken nu ongetwijfeld op dat de oude tv-reeksen van Flash Gordon Lucas’ andere grote inspiratiebron waren toen hij Star Wars bedacht.)

Opdracht geslaagd dus voor Favreau en Disney. Alleen zit je na een viertal afleveringen als kijker wel met één vraag: is dit eigenlijk wel voor volwassenen bedoeld?

Want dat is waar The Mandalorian wél verrast. Toen Disney dik een jaar geleden de eerste promobeelden van The Mandalorian loste , was het moeilijk om níét aan Game of Thrones te denken. The Mandalorian zag er met zijn glimmende harnas en helm eerder uit alsof hij uit Westeros weggelopen was dan uit a galaxy far far away. Alsof The Mountain zijn eigen spin-off had gekregen. Het gezicht achter het masker was dan ook nog eens dat van Pedro Pascal, die als Oberyn Martell in Game of Thrones pijnlijk gezichtsverlies leed. (Letterlijk.) Even leek het alsof The Mandalorian in de leegte wou springen die Game of Thrones net had achtergelaten.

Wel, die reeks is The Mandalorian dus niet geworden. Op het gebied van narratieve ambities zet ze duidelijk een stap terug. Favreau had al eens laten vallen dat George Lucas hem had geadviseerd om de serie te maken met kinderen als doelpubliek. Hij heeft wel degelijk geluisterd. Het zit in het cartooneske geweld: in de piew-piew-lasergevechten worden de slechteriken van een afstand neergeschoten en vallen ze neer zonder gekerm. Het zit in de personages. Of liever: het gebrek aan personages. Zelfs de karakterontwikkeling van The Mandalorian vat je samen in tien woorden. Maar het zit vooral in de flinterdunne plot: het is lang geleden dat we een grote tv-reeks zo rechtlijnig en zo simpel hebben zien vertellen.

Op gamermaat

Met die plot is trouwens iets vreemds aan de hand. Zowat alle plot points in de eerste afleveringen lijken uit een game geplukt. De eerste keer dat The Mandalorian zijn harnas laat bijwerken, schreeuwt de scène ‘Armor Upgrade’. Wanneer hij in een montagefilmpje leert hoe hij op een Blurrg moet rijden, verwacht je spontaan dat er ‘New Skill Unlocked’ op het scherm zal verschijnen. Een deur beschermen tegen een horde aanstormende vijanden of vanaf een rijdend voertuig aanvallers afhouden: het zijn allemaal klassieke scènes uit de gamewereld. Het scenario van The Mandalorian is op maat van een gamende tiener.

Toen Netflix zich in 2013 in de markt probeerde te zetten, deed het dat met Orange Is the New Black en House of Cards. De eerste was een feministische reeks die in haar openingsminuten geen schrik had van vrouwelijk naakt. De tweede was een cynisch politiek drama waarin Kevin Spacey nog voor de openingscredits een hond vermoordde. Dat zette een toon. Dat Disney+ zich vandaag profileert met Baby Yoda, schattige pluizigheid met eindeloze merchandisemogelijkheden, zegt veel over hoe de streamingdienst zichzelf ziet.

Disney+ is geen nieuwe Netflix, iets wat ook opvalt als je hun catalogus onder de loep neemt. Die moet het voorlopig vooral van zijn oude tekenfilms, animatiereeksen, Star Wars en Marvel hebben. De edgy, donkere reeksen laat het aan Netflix, Amazon Prime en HBO Max. Volgend jaar zou Disney ook bij ons Hulu lanceren, een streamingdienst die met onder meer The Handmaid’s Tale op een volwassener publiek mikt. De grote concurrentie heeft de streamingwereld veranderd. Met een bewust lage 6,99 euro per maand wil Disney+ niet uw enige streamer zijn. Het wil uw streamer voor familievriendelijke content zijn.

In die zin is The Mandalorian de perfecte trekker voor Disney+. De reeks is oké, zonder meer. Leuk voor de fans en om met de familie te kijken. Maar als de eerdere Marvel-, Star Wars– en live-actionsuccessen Disney één ding geleerd hebben, is het dat ‘Oké, zonder meer. Leuk voor de fans en om met de familie te kijken’ volstaat om een imperium op te bouwen.

EN PLUS

Een greep uit het aanbod van Disney+.

The Falcon and The Winter Soldier

Een spin-off rond de superhelden Falcon en Winter Soldier. Had deze zomer de eerste nieuwe Marvelreeks op Disney+ moeten zijn, maar zag door corona haar release uitgesteld worden naar later dit jaar. In elk geval is het waar Disney de focus van zijn eigen tv-producties legt: series uit het Marvel- en Star Wars-universum – en voorlopig over de nevenpersonages in die universums. Loki en WandaVision zitten al in de pijplijn voor Marvel, Star Wars plant de komende jaren reeksen over Cassian Andor, een piloot uit Rogue One, en Obi-Wan Kenobi.

Togo

Een veelzeggende subcategorie in het Disney+-aanbod: familiefilms met dieren. In Timmy Failure: Mistakes Were Made trekt een elfjarige op avontuur met een ijsbeer. In Togo, losjes gebaseerd op feiten uit 1925, moet een sledehond levensnoodzakelijke difteriemedicijnen doorheen Alaska transporteren. Willem Dafoe mag dan wel meedoen, de echte ster is de Siberische husky.

High School Musical: The Musical: The Series

Een mockumentary over de East High School, de fictieve school waar High School Musical werd gedraaid, die even meta is als zijn titel doet vermoeden. De trekker van het tienerluik op Disney+, waar we ook Stargirl, een superheldendrama voor de tiener die er niet bij hoort, en Diary of a Future President aantreffen. ‘Hier als een volwassene naar kijken voelt als de pyjamaparty van je kinderen crashen: raar, fout en saai’, aldus The Independent. Laten we zeggen dat niet alles op Disney+ voor u bedoeld is.

The World According to Jeff Goldblum

Het is u misschien ontgaan, maar rond de acteur uit The Fly en Jurassic Park is de jongste jaren een soort popculturele cultus ontstaan in postironische internetmiddens. Dé exponent daarvan is The World According to Jeff Goldblum, een ietwat bizarre docureeks die het vooral van ’s mans charme moet hebben. In de eerste aflevering buigt hij zich over de sneakerwereld. Daaruit onthouden we vooral dat Goldblum een zwak heeft voor zebraprints met zilver. Uiteraard.

Forky Asks a Question

Een charmante reeks met korte afleveringen waarin Forky, de plastic vork uit Toy Story 4, een reeks levensvragen stelt, variërend van ‘Wat is liefde?’ tot ‘Wat is kaas?’. Met de back catalogue van Disney en Pixar heeft Disney+ overigens bijna honderd jaar tekenfilmgeschiedenis in het aanbod: misschien wel het sterkste verkoopargument voor de streamer. Of toch voor ouders met jonge kinderen.

The Simpsons

Wat Friends en The Office US waren voor Netflix, moet The Simpsons voor Disney+ worden: niet nieuw, niet trending, maar wel heel, heel veel bekeken. (Meteen ook een van de redenen waarom Disney vorig jaar Fox kocht.) Mocht u op Twitter nog eens willen rellen: Stark Raving Dad, de aflevering waarin Michael Jackson een psychiatrische patiënt van een stem voorzag, zult u er allicht niet vinden. Bij de Amerikaanse lancering van Disney+ was de episode in de nasleep van Leaving Neverland uit het aanbod geschrapt.