Een nieuwe pluim op de hoed van de onvermoeibare Ish Ait Hamou: op 1 december opent het Kortfilmfestival Leuven met de wereldpremière van zijn regiedebuut Klem.
In acht nemende dat alle begin moeilijk is: hoe groot is de tevredenheid?
Ish Ait Hamou: Euh, groot. (lacht) Ik heb altijd al een film willen maken. Klem is gebaseerd op mijn novelle Als je iemand verliest die je niet kan verliezen. Het is geen toeval dat dat boek maar twee locaties heeft en heel sterk om de personages draait: ik hield toen al in mijn achterhoofd dat ik dit verhaal misschien ook op een audiovisuele manier wilde vertellen.
Je bent zowel kundig in dans, literatuur, theater, televisiewerk als nu ook film. Happiger kan men op het culturele plan haast niet zijn.
Ait Hamou: Ik ben een grote consument van álle cultuurvormen, ja. Als je mij vraagt wat er mij laatst heeft omvergeblazen, dan moet ik Kidding vermelden, een tv-serie met Jim Carrey. Net als voor de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind, waarin hij als acteur een ander facet van zichzelf toonde, werkte Carrey daarvoor samen met regisseur Michel Gondry, een visuele kanjer van wie ik een grote fan ben. Kidding is sterk als drama én comedy, maar dus niet op de gebruikelijke Carrey-manier. Hij speelt Mr. Pickles, een populaire kindertelevisiepresentator wiens gezin door een groot ongeluk wordt getroffen. Terwijl alles om hem heen lijkt in te storten, probeert hij verder te gaan met zijn leven. Heel verfrissende en creatieve televisie, anders dan wat je gewoon bent. Ook heel goed gemaakt vond ik 22 July, de Netflixfilm over de aanslagen van Anders Breivik op het Noorse eiland Utøya.
Die monsterlijke daad ligt nog maar zeven jaar achter ons. Akelig dicht misschien om er al een film over te maken?
Ait Hamou: Het is inderdaad best moeilijk naar die hele reconstructie te kijken als je toen het nieuws erover hebt gevolgd. Maar weet je, meestal is er een bepaalde afstand tussen mezelf en wat er zich op het scherm afspeelt. Je ziet de acteurs en beseft dat je naar een film aan het kijken bent. 22 July doorbreekt die muur. Ik voelde me echt niet goed het eerste halfuur. De makers hebben overal de goeie keuzes gemaakt: in de cast, de montage, wat ze wel en niet laten zien. Komt de film te vroeg? Ik heb het gevoel dat we tegenwoordig tragische gebeurtenissen in enkele dagen alweer zijn vergeten. In dat opzicht is het beklijvend om eraan herinnerd te worden wat die slachtoffers hebben moeten doorstaan, en hun familieleden daarna.
Je danst zelf niet meer, maar het zou mooi zijn mocht je hier nog eens een dansvoorstelling in de kijker zetten.
Ait Hamou: Zeker: U.F.O. van het Brusselse gezelschap We Are Not People is een mooie combinatie van dans en muziek van Rina Mushonga, een artieste met roots in Zimbabwe. Het stuk snijdt belangrijke thema’s aan over identiteit: de zoektocht ernaar, wie je wel of niet mag en kunt zijn. Ik vind het altijd fijn als dans wordt gebruikt om duidelijke verhaallijnen te vertellen, en je als kijker de visie en de mening van de makers krijgt.
