Ooit zwijmelde ze bij de concerto’s van Dvorák, vandaag schrijft Black Box Revelation odes aan haar zuigplekken. Het is Eva De Roo, die deze week weer achter de knoppen kruipt. ‘Studio Brussel moet vandaag vooral geen Hallo Hautekiet maken, wij hebben Gunther D.’
‘Ik ben veel te braaf.’
(Eva De Roo, Knack Focus, 29 juli 2015)
‘Boiler Room! Make some noise voor uw ma!’
(Eva De Roo, Pukkelpop, 15 augustus 2018)
Eva De Roo is gegroeid in haar rol. Verveld eigenlijk. Wie dat niet gelooft, moet maar even ‘stroompanne Pukkelpop’ en ‘Eva De Roo’ googelen. Tijdens de show van DJ Skyve en mc Eva De Roo viel de elektriciteit in de Boiler Room 7,5 minuten uit – iets met lekkende urinoirs en ongelukkig geplaatste kabels. 7,5 minuten is lang. Een eeuwigheid zelfs, als je 14.000 op beats beluste jongeren in hun trip moet proberen te houden. Drie jaar geleden, toen de radiostem zichzelf nog omschreef als ‘braaf’, ‘angstig’ en ‘een evidente persoonlijkheid’ was ze vermoedelijk in de coulissen gaan schuilen tot de pissijnsores opgelost waren, geeft ze ook zelf toe. ‘Ik merk in alles dat ik nu veel steviger in mijn schoenen sta. Op dat moment dacht ik gewoon: Eva, jij kunt dit wel even aan elkaar zingen! Gewoon doen.’
Zingen is allicht een te genereuze omschrijving – collega Stijn Van de Voorde had het eerder over ‘de Dua Lipa van de Lage Landen’ – maar een Boiler Room meetrekken in Het is een nacht van Guus Meeuwis en Allemaal van Wim Soutaer is een kunst op zich. Er zijn al voor minder rellen uitgebroken. ‘Ik heb me door die muziekkeuze sindsdien ook al een hoop existentiële vragen gesteld. Les lacs du Connemara, Eva? Echt? Wie zijt gij?’
Afgelopen weekend zat je alweer op Kamping Kitsch, zag ik. Het houdt niet op.
Eva De Roo: Ik was daar niet.
Wat was die laatste Instagrampost dan?
De Roo: Mijn normale trainingsvest.
Ik heb niks gezegd.
De Roo: Soms ben ik een beetje schraal. Ik heb daar echt geen themafestival voor nodig.
1.0Ik wilde echt niet zó lang op café blijven plakken… #ontbijtgaanhalen 🥐🍇eva_deroohttps://www.instagram.com/eva_deroo17737949651853711204292260482_1773794965Instagramhttps://www.instagram.comrich658
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
***
We nippen groene thee op een terras aan het Brusselse Fontainasplein. De Roo, die tien jaar geleden Reet al inruilde voor de hoofdstad, is aan komen fietsen met het fraaie, rode koersvehikel dat ze prompt cadeau kreeg van een luisteraar toen haar vorige gestolen werd. Haar bleke trenchcoat – ‘Net gewassen’ – hangt aan de zijkant vol met kettingsmeer. Twee dingen die haar aardig samenvatten, op de een of andere manier. De Roo is een zondagskind, met zowel talent als geluk aan haar kant, maar bij wijlen ook behoorlijk loemp. ‘Wie mijn story’s een beetje volgt, weet ondertussen wel wat voor een ongeorganiseerd, halfbakken geschminkte sukkel ik kan zijn.’
Nu de festivalzomer erop zit, cureert De Roo opnieuw de avondspits van Studio Brussel. In haar eentje, zoals ze dat al doet sinds mei. Toen communiceerden de hoofdkazen weinig elegant dat haar copresentator Vincent Byloo vanaf het najaar geen plaats meer in het zendschema zou hebben. Hij hield de eer aan zichzelf en vertrok meteen. ‘Vincents abrupte afscheid heeft veel teweeggebracht, maar uiteindelijk moeten we wel verder.’
Ben je je abrupt bewust geworden van je eigen houdbaarheidsdatum?
De Roo: Het besef dat het ooit mijn beurt zal zijn, zit er nu wel stevig in. De komende jaren wil ik dus vooral zo veel mogelijk mijn zin doen. Ik ben zelfs teruggekeerd op de idee-fixe dat ik nooit televisie zou maken. Ik wilde vooral niet bekend worden, maar aangezien dat sinds De slimste mens toch foutu is, kan ik er net zo goed helemaal voor gaan. (lacht) Niet dat ik al heb nagedacht over een plan B. Ik probeer vooral zeer hard in het nu te leven en denk maar zelden na over de toekomst, want daar krijg je alleen maar stress van. Het liefst blijf ik de rest van mijn leven natuurlijk met muziek bezig. Of met oude mensen. Ik zou een zeer goede rusthuisanimator zijn.
‘Door mijn muziekkeuze op Pukkelpop tijdens die stroompanne heb ik me ook al een hoop existentiële vragen gesteld. Les lacs du Connemara, Eva? Echt? Wie zijt gij?’
‘Bejaarden’ en ‘muziek’: staat genoteerd.
De Roo: Misschien had ik toch verder moeten bouwen op mijn stage bij Klara. (lacht) Da’s een grap, voor alle duidelijkheid.
Hoe kwam het meisje dat stage deed bij Klara uiteindelijk bij Studio Brussel terecht?
De Roo: Klara of Studio Brussel, het had destijds beide kanten op kunnen gaan. Ik wist in die tijd ook nog niet echt hoe ik in elkaar zat. Ik was het kind dat tussen haar zesde en eenentwintigste elke dag een halfuur viool speelde en zwijmelde bij concerto’s van Dvorák, maar tegelijk ook het scoutsmeisje dat op de lokale fuif tot de laatste op de dansvloer stond. Tot mijn eenentwintigste zat ik ook in een soort keurslijf: ik was de flinkste van de middelbare school en daarna had ik supergedisciplineerd mijn studie vertaler-tolk afgewerkt. Pas later, in de chaos en vrijheid van het Ritcs heb ik mezelf ontdekt.
Voor wat het waard is: het lijkt erop dat je de juiste keuze gemaakt hebt. Sacrale stiltes laten vallen en opborrelende grappen meteen weer inslikken lijken minder jouw ding.
De Roo: Toen bleek dat ik bij Studio Brussel mocht beginnen, zei Chantal Pattyn: ‘Ik hoop maar dat het niet is om er het verkeer te doen.’ (lachje) Het eerste jaar heb ik alleen maar files en ongevallen voorgelezen. Maar ik vermoed dat ze ondertussen ook wel inziet dat ik hier op mijn plek zit.
Eva De Roo
Geboren in 1988 in Reet.
Woont in Brussel met haar vriend, Jan Paternoster van Black Box Revelation.
Studeert voor vertaler-tolk en volgt later opleiding radio aan het Ritcs.
Dwingt haar plek af bij Studio Brussel via The Wild Bunch / Studio Dada.
Haalt in 2016 de finale-aflevering van De slimste mens.
Verzorgt het avondspitsblok van Studio Brussel.
Ranselt tijdens De Warmste Week al drie jaar de munten uit uw zakken voor het goede doel.
Maakt sfeer als mc bij dj Skyve op boerenbals en in Boiler Rooms.
Speel je soms nog viool?
De Roo: Ik ben er helemaal mee gestopt toen ik doorhad dat ik ook op café kon gaan zitten. Niet dat ik ooit spijt heb gehad van die jaren. Als je in een dorp zoals Reet woont, waar iedereen elkaar kent en de rolluiken om tien uur naar beneden gaan, grijp je gewoon alles aan dat je wereld wat groter kan maken. Bovendien kan ik dankzij mijn klassieke scholing vandaag met pakweg Dave Clarke over Tsjajkovski leuteren. Ondertussen is hij zelfs een Facebookvriend. Al sluit ik niet helemaal uit dat hij andere motieven heeft.
Nog één bedenking bij het vertrek van je copresentator. Vincent Byloo was een van de laatsten bij de zender die je af en toe nog op sarcasme of droefgeestigheid kon betrappen. Moet Studio Brussel anno 2018 vooral knettervrolijk zijn?
De Roo: Die vrolijkheid wordt ons wel vaker verweten. En ik zeg niet dat er geen grond van waarheid in zit, maar de actualiteit is al zo zwaarmoedig en droef dat ik weinig behoefte voel om daar nog een grote schep bovenop te doen. De tijden zijn ook veranderd. Net zoals jongeren geen opgeheven vingertjes meer pikken – ‘dit is slécht, dit moét je goed vinden’ -, hebben ze ook geen trek in gedrein, of geëmmer over de actualiteit. Studio Brussel moet vandaag vooral geen Hallo Hautekiet maken, wij hebben Gunther D nu. (lacht)
Het is ook niet omdat we er geen hele programma’s aan ophangen dan wij het niet hebben over genderkwesties, mobiliteit of alles waar Kendrick Lamar voor staat. Wij proberen net zo goed zware thema’s aan te raken, maar liefst wel met wat humor. Iets waar Vincent en ik elkaar trouwens ook in vonden. Ik ben eigenlijk veel cynischer dan je van mij zou verwachten. Al zal ik wel nooit de radiomaakster worden die Bazart uitlacht omdat ze T-shirts tot onder hun knieën dragen.
Of twee overhemden over elkaar.
De Roo:(lacht) De Dries Van Noten-look.
Of die kaki broek van tien kilo ongebakken bladerdeeg op Pukkelpop, zoals Xander De Rycke opmerkte.
De Roo: Xander mag zo’n grap gerust in mijn studio komen maken, en ik zal er zeer smakelijk om lachen. Maar ik zal zelf nooit proberen te scoren op de kap van een ander… Wat zit jij nu te grijnzen?
Je zegt wel vaker dat je een cynisch randje hebt. Maar ik moet het eerste voorbeeld nog altijd zien, horen of lezen.
De Roo: Echt? (graaft) Aha! Mijn jongste broer is mentaal gehandicapt en daar maak ik heel graag vuile, foute moppen over. Zoiets?
Die had ik precies toch niet zien aankomen.
De Roo: Ik merk dat toevallige omstanders daar ook van schrikken. Maar dat is gewoon een code tussen ons. Binnen de familie mag dat. (lacht) Maar misschien ben ik inderdaad niet zo cynisch: ik kan de wereld gewoon niet aan zonder er een positieve draai aan te geven.
Wanneer ben je bijvoorbeeld nog eens uit je sloffen geschoten?
De Roo: Ik word nooit kwaad. Ik weet niet eens hoe ik ruzie moet maken. Het dichtste dat mijn lief (Jan Paternoster, zanger-gitarist van Black Box Revelation, nvdr.) en ik al bij een ruzie gekomen zijn, is die keer dat hij opmerkte dat ik twee illegale Black Box-nummers op mijn iPod had staan. Twee van zijn mindere vond hij dan nog. (lacht) Ik ben een conflictvermijder: alles voor de lieve vrede. Maar het is een werkpuntje.
Niemand is 24/7 positief. Heb jij ergens een waterput waarin je frustraties gaat wegschreeuwen? Een gyproc muur waar je al eens een vuist doorheen ramt?
De Roo: Ik kan heel goed wenen. Toen ik in de laatste Warmste Week in één blok drie extreem tragische verhalen te horen had gekregen, leek mijn hele lijf in droefheid gedompeld. Na mijn blok belde ik Jan, en toen ik zijn stem hoorde, ben ik in een soort dierlijk, hortend gehuil uitgebarsten. Zo hartverscheurend dat Linde uit haar middagdutje schrok en in paniek kwam aangelopen. Af en toe breken de sluizen compleet, en dan komt echt alles eruit.
En af en toe ga ik ook eens lopen.
Wie niet?
De Roo: Nee nee, gewoon in Brussel. Als ik aan het wandelen ben, en plots zin krijg om te gaan lopen, in mijn normale kleren, dan doe ik dat ook. Mensen vinden dat blijkbaar vreemd, maar in mijn hoofd dartel ik door de stad als een hinde. (lacht) Ten zeerste aan te raden, je gaat zelden een groter gevoel van vrijheid meemaken.
Je werd er dertig dit jaar. Heeft dat naar jouw aanvoelen ook maar iets veranderd?
De Roo: Ik heb een wild feest gegeven en toen ik ’s ochtends wakker werd, was ik nog steeds dezelfde. Brak, maar dezelfde. Jan vindt het idee dat hij op zijn 29e met een dertiger samen is blijkbaar ongelooflijk sexy, maar mij deed het weinig.
Michèle Cuvelier, de 26-jarige stem van Zender, ziet zichzelf ondertussen als de middelste generatie bij Stubru, las ik. Tussen de prille twintigers als Bouba Kalala en…
‘Ik ben veel cynischer dan je van mij zou verwachten. Al zal ik wel nooit de radiomaakster worden die Bazart uitlacht omdat ze T-shirts tot onder hun knieën dragen.’
De Roo: De anciens als ik? Ik werk hoop en al vijf jaar voor Stubru. En Kirsten Lemaire, Stijn Van de Voorde en Christophe Lambrecht zijn op papier de anciens, maar telkens ik met Kirsten tot vier uur op een festival sta te dansen, denk ik vooral: zo wil ik ook veertig worden.
Je hebt je idealen nooit onder stoelen of banken gestoken. Eva de twintiger was ecologisch als de neten: vliegreizen vermijdend, wagenloos, vegetarisch en vocaal. Hoe zit dat met Eva de dertiger?
De Roo: De dag na mijn verjaardag ben ik al mijn grote idealen ergens gaan sluikstorten. (lachje) Ik was er echt constant mee bezig en werd er alleen maar ongelukkiger van. Vandaag spring ik er pragmatischer mee om. Ik eet nog steeds vegetarisch, en let op waar mijn kleren vandaan komen, maar ik rijd ondertussen wel met een Cambio-wagen rond, en ik vloog het afgelopen jaar zowel naar New York als naar Ibiza. Europese steden probeer ik nog altijd met de trein te doen, maar had ik die Studio Ibiza-opdracht geweigerd uit milieuoverwegingen, dan zat er toch gewoon een collega in dat vliegtuigstoeltje. Zo kan ik die trip aan mezelf verantwoorden.
En New York?
De Roo: Ik was er bijna veertien dagen, niet voor één weekendje. Weet je wat het vooral is? Ik denk tegenwoordig steeds vaker: morgen kun je sterven, Eva.
Opnieuw donkerder dan verwacht, maar goed.
De Roo: Ik weet ook niet hoe het komt, maar ik ben meer yolo geworden. Ik wilde echt niet de trien worden die haar eigen leven onmogelijk maakte met onbuigbare idealen en vermanende vingertjes.
***
‘Radiopresentatoren zijn gewoon mensen die geen seks hebben gehad op de middelbare school: fuck them. (…) You got to make thém feel great, you got to make it personal. It’s a combination of sucking dick and licking ass.’
‘En van wie kwam dat advies?’
‘Jack Ponti van Merovee Records, het toenmalige Amerikaanse label van Black Box Revelation. Zo heeft jouw lief het me althans ooit uitgelegd.’
‘De dag na mijn dertigste verjaardag ben ik al mijn grote idealen ergens gaan sluikstorten. Ik werd er alleen maar ongelukkiger van.’
‘Jan heeft dat precies wel héél letterlijk genomen.’
De Roo komt even niet meer bij. ‘Niet dat het hen veel extra airplay oplevert: ik let erop dat ik hen maar één keer per maand draai, zodat niemand mij van vriendjespolitiek kan verdenken. Tenzij ik natuurlijk een nieuwe sacoche wil kopen van de Sabam-inkomsten.’
De twee werden vorig jaar een koppel, na een fietstocht voor Kom Op tegen Kanker – niks zo erotiserend als lycra en de morbide sfeer van een kankerbenefiet. ‘We hebben dat weekend voor het eerst gekust, dus opende ik mijn show met I Think I Like You. Dom van mij. Zijn moeder had het meteen door.’
Black Box Revelation brengt dit najaar een nieuwe plaat uit. Sier jij Sylvie Kreusch- en Warhaus-gewijs de cover?
De Roo: Nee. Een gemiste kans, toch? (lachje) Maar we lopen ook niet echt te koop met onze relatie. Al mag je wel noteren dat ik mijn zinnen gezet heb op de Story Award voor beste BV-koppel. Vorig jaar stonden we op 14. Veertien! Schandalig.
De ‘chouke, chouke’ in Tattooed Smiles, hun jongste single, zou naar verluidt wel op jou slaan.
De Roo:(knikt) Tattooed smiles is een heel mooi eufemisme voor zuigplekken.
Het brandmerk van de bezitterige puber?
De Roo: Hij heeft dat nummer geschreven toen we nog knetterverliefd waren. Die fase van complete overgave, waarin je al geen lucht meer krijgt als je er nog maar aan denkt dat de ander je ooit in de steek zou kunnen laten. In die periode wordt iedereen opnieuw een verliefde puber, toch? En ik vind zuigplekken echt geweldig, zolang het maar niet in mijn nek is. Het zijn een beetje de strepen van een militair, een soort ereteken. ‘Ja, ik kan goed seksen. Et alors?’
Is dat het eerste nummer dat een man ooit aan jou heeft opgedragen?
De Roo: Er heeft ooit nog weleens iemand een lied geschreven om in mijn broek te raken, maar dit is het eerste nummer dat ook op de radio gedraaid zal worden. (mijmerend) Het is wel fijn dat ik nu een lief heb dat ook met muziek bezig is, dat mij ook al eens een nieuwe artiest kan aanreiken.
Een rocker wel. Jij was een skatergirl, tot je dance en techno ontdekte. Hoe hevig zijn de discussies in de wagen?
De Roo: Correctie: ik was eerst een punker, tot ik naar techno en reggae ging luisteren, maar vandaag heb ik alles opengegooid. We zijn allebei ook gewoon heel gemakkelijke en eclectische mensen, en in het slechtste geval vinden we elkaar altijd terug in onze gedeelde liefde voor de Rolling Stones.
Jouw fascinatie voor Serge Gainsbourg en Jane Birkin, en hun hele levenswijze, keert vaker terug in interviews…
De Roo: Probeer je nu een link te leggen?
Te ver gezocht?
De Roo: Jan en Gainsbourg delen een extreme passie voor muziek, een karakterkop en een oerbos van borsthaar. Maar Jan is echt niet de getormenteerde artiest die midden in de nacht nummers zit te schrijven terwijl hij zich de pleuris zuipt. Dat zou niet werken.
Ik zag hem eerder als de man die jouw brave kantjes wat kon opruwen. De man die ooit een Italiaanse backstage in brand stak, in zijn onderbroek uit de Viper Room gewaggeld kwam, of dEUS van hun ijskast beroofde. Om maar een paar dingen te noemen.
De Roo:(lacht) Jan en Dries hebben gewoon een vuil kantje als ze samen zijn. In de woorden van zijn broer: ‘Af en toe moet je een backstage trashen, anders doe je er niet meer toe.’ Maar Gainsbourg was een destructieve gek: fascinerend vanop een afstand, maar onmogelijk om mee samen te zijn. Ik zou constant denken: wat moet ik nu zelf in brand steken om die destructiviteit uit te balanceren?
***
‘Ik heb wat gevonden!’
Hoe sympathiek en inschikkelijk Eva De Roo echt is, vraagt u? Zo sympathiek en inschikkelijk dat ze terwijl ik binnen de rekening vereffen in de krochten van haar geest is blijven graven naar die ene keer dat ze niet sympathiek en inschikkelijk uit de hoek kwam.
‘Na twee zware Rock Werchter-dagen vloog ik met zeven uur vertraging naar Ibiza. Ik zat amper neer of ik viel al in slaap. Toen ik wakker werd, zag ik dat de twee veel te rijke, veel te hippe pubermeisjes naast mij foto’s hadden gemaakt terwijl ik zeer onflatterend en kwijlend had liggen slapen. Een van hen was die al op Instagram aan het posten: ‘Die hier naast mij is bekend, naar ’t schijnt.’ Toen heb ik me echt kwaad gemaakt.
“Excuseer, maar heb jij net een foto van mij genomen?”
“Ja. En dan?”
”Dat, dat is echt niet beleefd, hè!” … Wat? Bitchier dan dat wordt het echt niet. Sorry.’
Eva De Roo
Elke weekdag van 16 tot 18 uur op Studio Brussel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
