De tienerescort uit Bo speelt in Generatie B een werkloze wrapster in een door een generatieconflict verscheurd Brussel. ‘Paradoxaal genoeg weigeren babyboomers ons ernstig te nemen als we hun shit proberen recht te trekken.’
‘Brasschaathaar is weer hot? Echt? Gadver.’
Ella-June Henrard (23) zit voor ons in Café Zondag in Maastricht, waar ze tot voor kort in relatieve afzondering aan de toneelacademie studeerde. Het nieuws van de door Bazart ingezette comeback van het nektapijt, in combinatie met achteruitgekamde lokken, heeft haar in deze uithoek van Nederland nog niet bereikt. Ze trekt een vies gezicht. Peddelen in nostalgie is nochtans een dankbaar begin voor elk gesprek, en een van de weinige dingen die we van haar weten is dat ze vroeger in Brasschaat woonde, en ‘iets met haar’ heeft. Henrard trekt een nog vreemder gezicht, en zakt helemaal onderuit. ‘We zijn daar toen enkel gaan wonen omdat er een goede steinerschool was. Ik had geen fijne relatie met Brasschaat. Mijn vrienden hadden ook stuk voor stuk kasten van huizen met een lift – een lift! – terwijl wij in een simpel appartement woonden. En ze werden aan de schoolpoort door BMW Coupés opgehaald – het Brasschaathaar wapperend in de wind – terwijl mijn vader dat gewoon met de tandem deed, en zonder eerst een roze truitje losjes over zijn schouders te draperen.’
Het zal niet de laatste keer zijn dat we ons beeld van Henrard moeten bijstellen. Het grootste deel van de informatie die we over haar hebben is dan ook vijf jaar oud, toen ze in Bo van Hans Herbots, naar Het engelenhuis van Dirk Bracke, hoge ogen wierp als tienerescort.
‘Maar die “hele mooie pony” heb je toch nog?’
(zucht) ‘Ik voldeed blijkbaar wel aan alle andere Brasschaatclichés.’
***
Vandaag is Henrard in de Canvas- serie Generatie B te zien als Lisa, een twintiger die haar tijd verdeelt over een generatierevolutie, uitbundig drankmisbruik en een behoorlijk foute schnabbel als ex-wrapster voor verlekkerde vaders. En binnenkort ook als Rebecca in It’s Showtime van Bart De Pauw, al moeten niet-abonnees van Telenet Prime nog wachten tot dit najaar. ‘De opnames van die twee reeksen liepen ook door elkaar. Ik heb drie maanden van de ene naar de andere set gespurt. En ik moest erover waken dat ik Lisa en Becky goed uit elkaar hield. Ze zijn allebei wat naïef, maar Becky is heel lieflijk terwijl Lisa behoorlijk ordinair kan zijn. Dat personage was een cadeautje. Joost Vandecasteele en Pieter Van Hees hebben ons de vlijmscherpe dialogen op een presenteerblaadje aangereikt, daar was echt geen werk meer aan.’
Hoe fel was jij, voor Generatie B, met het sluimerende generatieconflict bezig?
ELLA-JUNE HENRARD: Eerlijk? Door die rol ben ik erover gaan nadenken, maar vroeger stond ik daar echt niet bij stil. Ik ben geen barricadespringer en in het theater zie ik bijzonder weinig van dat generatieconflict. Ik moet de babyboomers net dankbaar zijn, want ik zie zelden leeftijdsgenoten in die theaterstoelen zitten. (lachje) En de jeugdwerkloosheid speelt er ook iets minder: het zijn net oudere actrices die soms moeilijk aan de bak raken. Ik heb er wel een algemene verontwaardiging aan overgehouden. Wij zijn de eerste generatie die het met minder zal moeten doen, en de generatie die het waarschijnlijk zal moeten oplossen. Maar paradoxaal genoeg weigeren babyboomers ons serieus te nemen als we hun shit proberen recht te zetten.
Een voorbeeld, graag.
HENRARD: Ik maak soms een slippertje, maar ik probeer de koe af te zweren. Geen melk, geen kaas, geen vlees. Dat minder vlees eten zoveel voordelen heeft voor het milieu, krijg je dus niet uitgelegd aan vijftigplussers. Die lachen eens meewarig en bestellen gewoon nog een chateaubriand, toch? Kijk dan toch eens naar Cowspiracy of Before the Flood van Leonardo DiCaprio! Ik word daar fysiek onwel van.
Ik ben opgevoed met de boodschap dat ik niet te lang mag douchen omdat dat slecht is voor het milieu. Dat valt echter in het niets in vergelijking met de hoeveelheid water die verbruikt wordt om een lapje biefstuk op je bord te krijgen. Ik heb nul bekeringsdrang, maar ik verwacht meer van mijn generatie dan van de babyboomers: wij hebben geen excuus, wij weten beter. En nee, mijn grootvader hoeft morgen niet over te schakelen op quorn en seitan nadat die tachtig jaar lang te horen heeft gekregen dat je van vlees heel sterk en gezond wordt. En toch is het al te gek dat ik bijna moet fluisteren als ik een cappuccino met sojamelk bestel, omdat je dan als een malle hipster versleten wordt. Het is blijkbaar gênant om de wereld níét naar de knoppen te willen helpen. (zet haar wrapsterstemmetje op, tilt het hoofd schuin, de blik op ‘kek’) Als we allemaal een klein steentje bijdragen, jongens en meisjes, komen we algauw weer een stapje dichter bij een betere wereld.
De opnames van Generatie B moeten een vreemde trip geweest zijn.
HENRARD: Als je denkt dat de reeks soms ‘een beetje vreemd’ aandoet: wij zaten er middenin. (lacht) De casting, nu drie jaar geleden, is er een om te onthouden. Ik ben geen verlegen type, maar ik kijk wel op naar Joost en Pieter. Al was het ijs snel gebroken. Tijdens de casting speelde Joost de rol van Jonas (Jeroen Van der Ven) en hij vloog er meteen nogal hevig in. Herinner je je die scène aan het einde van de eerste aflevering, waarin hij poedelnaakt voor zijn vriendin Brulletje gaat staan? Wel, die dus. ‘Tiens, die Joost doet zijn T-shirt uit. En eh, zal die zich nu helemaal uitkleden?’ Speciaal. Ik heb toen toch even gedacht: Joost, ik vind u heel spannend, maar ook een beetje eng. Ik wist wél meteen hoe hoog de lat lag. Toen ik op een van mijn eerste draaidagen die zeer foute, licht erotische kindershow met Scratchy Bear moest opnemen, trok ik er me nog maar weinig van aan. ‘Geven Ella, gewoon geven.’
Het naakt wordt niet geschuwd. Het mannelijke naakt toch niet.
HENRARD: Fijn dat ze het eens omgedraaid hebben. Meestal zijn het de actrices die niet snel genoeg uit de kleren kunnen gaan. Na tien minuten in de eerste aflevering zit je al op de fluit van Jeroen Perceval te kijken. (lacht) Het is goed dat we op Canvas geprogrammeerd staan, want als het ooit herhaald wordt op één zullen ze toch nog heel wat aubergines op strategische plekken moeten monteren.
Actrices van in de twintig kunnen hun jaren vlotjes vullen met dergelijke rollen: twee lijnen tekst en een hoop functioneel naakt.
HENRARD: Ik hoor inderdaad collega’s die gewoon gevraagd worden om ‘het geile wijf’ te komen spelen. Mag het iets meer zijn, ja? Ik ben daar gelukkig van gespaard gebleven. Grotendeels toch. Als theateractrice moet ik daar ook niet té moeilijk over doen, akkoord, maar ik ben toch niet echt happig op vleselijke rollen. Zelfs in Bo bleef alles heel suggestief. Een seksscène was vaak niets meer dan ik die op een bed lag terwijl een assistent buiten beeld aan mijn benen aan het schudden en trekken was voor het effect.
Nadat jij in Bo als zestienjarige een tienerescort had gespeeld, werd je tot vervelens toe de nieuwe Brigitte Bardot genoemd. Daar leek je helemaal niet van gediend. In die mate dat ik je nog wel een statement zag maken: haar afscheren, twintig kilo aankomen, tatoeages…
HENRARD: Een Britney Spearske? Nog liever Bardot dan Britney. Het vreemde was dat dat beeld niet strookte met hoe ik mezelf zag, en met hoe anderen me zien zodra ze me kennen. Mijn vrienden zullen je hetzelfde zeggen: Ella? Nogal mannelijk. Ik draag ook zelden make-up: dat is ook een statement, eentje waarvoor ik mijn haar niet hoef af te scheren. Ik kan me heel hard opwinden wanneer ik niet ernstig genomen word omdat ik jong, blond en vrouw ben. Ik doe mijn best om dat beeld toch wat bij te stellen.
Je bent momenteel het gezicht van een wijdverspreide reclamecampagne voor het Gallo-Romeins museum in Tongeren, getiteld Timeless Beauty. Was dat dan wel de beste zet?
HENRARD:(schuift ongemakkelijk op haar stoel) Het korte antwoord is dat ik mijn rechten op die beelden heb afgestaan en dus niet veel in de melk te brokken heb.
En het lange antwoord?
HENRARD: Die foto’s zijn nog gemaakt door Marc Lagrange, die in 2015 overleed, als kunstproject. Hij was een goede vriend wiens dood me behoorlijk hard geraakt heeft. Toen het Gallo-Romeins museum die foto’s wilde gebruiken, kon ik daar dus niet veel aan doen. Bovendien dacht ik dat die campagne vrij beperkt zou blijven. Niet dus. Plots zag ik mijn kop in Antwerpen en de rest van het land hangen, stond ik op folders, notitieboekjes, spiegeltjes en kon ik niet eens geld gaan afhalen bij KBC zonder mezelf tegen te komen. Ik doe er vier jaar alles aan om enigszins van dat imago af te raken en nu dit. Ik mag nog honderd keer herhalen dat ik niet langer het mooie snoetje wil spelen, geen kat zal dat allicht nog geloven. Ik ben helemaal geen, zucht, tijdloze schone, en wil het ook niet zijn.
Gelukkig zit ik voorlopig in een soort van luxepositie, en kan ik de clichématige rollen wat mijden. Ik hoef niets aan te nemen tegen mijn zin, want ik hoef geen gezin te onderhouden of een hypotheek af te betalen.
Ergens sakkert nu een babyboomer dat die jongeren niet meer weten wat werken is, enkel maar hun zin willen doen en herinneringen verkiezen boven huizen kopen. ‘Generation Wuss’, zoals schrijver Bret Easton Ellis ze vaak noemt.
HENRARD: Dat mijn ouders zeiden ‘Doe vooral iets waar je gelukkig van wordt’, en ze meteen akkoord waren met mijn dramaopleiding vind ik echt niet zo slecht. (denkt na) En shit, ik heb net wel een appartement gekocht, aan de achterkant van de Zoo van Antwerpen.
Je was dat even vergeten?
HENRARD: Het is nog wennen. Waarschijnlijk was dat me even ontglipt omdat het nogal sterk tegen mezelf ingaat. Ik vond mezelf inderdaad zo’n vrijgevochten kind van mijn generatie: ik moet reizen, de wereld zien en me vooral niet vastklampen aan wat bakstenen, zelfs niet aan bakstenen met zicht op giraffen. Maar bij wijze van bezigheidstherapie en marteling ga ik af en toe appartementen bekijken, om dan telkens vast te stellen dat ik die in geen honderd jaar kan betalen. Dit appartement wel, al is er nog héél veel werk aan en zullen mijn vader en ik flink wat moeten klussen. Het houdt steek om geen kruiphol te huren voor vijfhonderd euro maar meteen zelf iets af te betalen. Ik kon gelukkig vrij makkelijk een sociale lening versieren: misschien omdat de rest van mijn generatie toch geen huis meer wil? (lacht)
Het klinkt alsof je jezelf wilt verantwoorden.
HENRARD: Ik ben 23, ik hoor me nog niet te binden aan plekken, en eigenlijk ook niet aan mensen. Ik ben het al jaren gewend om uit mijn trolley te leven: mijn halve leven zit ik op de trein en ik ben nooit langer dan een paar dagen op dezelfde plek. Het voelt alsof ik een paar stappen heb overgeslagen. En ik heb wel schrik om volwassen te worden, met alle verantwoordelijkheden die daarbij komen kijken.
Voor je aan de toneelacademie begon, studeerde je ook orthopedagogie, en je volgde een cursus doventolk in avondschool. Is dat de schrik om keuzes te maken, die nogal eigen schijnt aan twintigers?
HENRARD: Dat was geen twijfel. Ik heb gewoon een zwak voor personen met een mentale beperking. Vorig jaar heb ik zelf een voorstelling gemaakt met mensen met een beperking, en afgelopen weekend zat ik nog te huilen tijdens een gelijkaardige voorstelling van Theater Stap! Ik weet niet waarom me dat elke keer zo ontroert. Ik vermoed dat het met puurheid te maken heeft: ik heb lang moeten studeren om hun eerlijkheid en theatraliteit enigszins te benaderen. Je kijkt zo, baf, in hun emoties. Als ik even mag dromen, dan richt ik over een paar jaar een eigen gezelschap op voor mensen met een beperking. Die studie orthopedagogie was ook heel belangrijk voor mijn ontwikkeling – voor mijn persoonlijke rei-heis. (rolt met de ogen) Het is nu eenmaal moeilijk om ’s avonds op een fotoshoot naast je schoenen te lopen als je net een hele dag hulpbehoevenden gevoed en verzorgd hebt.
Om op je vraag te antwoorden: ik kan heel slecht om met keuzemogelijkheden, ja. Want kiezen is verliezen. Of het nu gaat over een bepaalde stiel leren, een project kiezen of muesli selecteren in de supermarkt. Met spelt? Met stevia? Of toch beter granola? Een quarterlifecrisis is zo’n opgeklopt eerstewereldprobleem, maar dat zal het dan wel zijn, zeker? Ik wil zo hard exclusief zijn.
Exclusief, zeg je?
HENRARD: Mij onderscheiden van de rest.
In deze geglobaliseerde, hypergeconnecteerde wereld is het vrijwel onmogelijk om je nog een uniek sneeuwvlokje te voelen.
HENRARD: Social media werken dat natuurlijk enorm in de hand. Ik zie daar voortdurend mensen die met hetzelfde bezig zijn als ik, en dat zoveel beter doen. Ik ben daar – nog – niet immuun voor, maar ik probeer er minstens een positieve draai aan te geven. Je hoeft niet per se een kramp in je nek te krijgen van al dat opkijken. Het kan ook motiverend werken: dáár ligt de lat, Ella.
Ik word wel behoorlijk ongemakkelijk van Instagram en Facebook. Hashtags zijn Chinees voor mij, ik snap nog steeds niet helemaal wat ik precies moet posten en waarom iemand me tout court zou willen volgen.
Je bent nochtans een timeless beauty. #sorrynotsorry.
HENRARD:(onverstoorbaar) Ik kan er blijkbaar niet onderuit. In Nederland speelt het aantal volgers op Instagram zelfs al een rol bij de casting. Collega’s van me zijn daar dan ook heel intensief mee bezig. Ik heb zelfs mijn Facebook gewist: ik had de uren opgeteld die ik op de trein verspilde met doelloos scrollen en uitgerekend hoeveel boeken ik in die tijd had kunnen lezen. Alleen bleek niemand me nog te vinden, dus heb ik maar een nieuw profiel aangemaakt.
Ben je hier veranderd, in Maastricht?
HENRARD: Ik heb hier leren acteren.
Dat klinkt vrij aannemelijk.
HENRARD: Ik heb hier ook zelf voorstellingen leren maken. En dat is zeer geruststellend. Ik weet nu dat ik niet per se thuis op werk hoef te wachten, maar ook zelf voorstellingen in elkaar kan steken. Drie jaar geleden leerde ik gewoon mijn teksten, en klaar. Vandaag zit er meer diepgang in. Ik ben wel blij dat ik Maastricht eindelijk achter me kan laten. De stad en de opleiding staan nogal haaks op elkaar: de doorsnee- inwoner is vrij rechts, en er is blijkbaar ooit bij wet geordonneerd dat alle vrouwen hier een kort, pittig kapsel moeten hebben. Dat soort stad. Dus plooi je je terug op die opleiding en krijgt het al snel iets sektarisch. Op de toneelacademie laten ze heel weinig studenten toe, je krijgt er les van negen uur ’s morgens tot halftien ’s avonds en je gaat vrijwel uitsluitend met medestudenten drinken, in het café naast de school. Áls ik mee uitging, want het liefst blokte ik nog mijn teksten op kot. Eigenlijk ben ik gewoon een grote nerd.
GENERATIE B
Elke woensdag om 21.45, Canvas.
door Kristof Dalle – foto’s: Athos Burez
‘Ik ben liever Brigitte Bardot dan Britney Spears. ‘
‘Ik ben 23. Ik hoor me nog niet te binden aan plekken, en eigenlijk ook niet aan mensen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
