Disney+ komt uit de kast met Love, Victor (zij het voorzichtig)

In Love, Victor probeert de vlotte tiener Victor Salazar zijn geaardheid verborgen te houden voor zijn vrienden, familie en zichzelf. Het is een eerder brave highschoolreeks, die anno 2021 om een of andere reden nog altijd heel moedig is. Zeker voor streamingzender Disney+, die hiermee zijn nieuwe luik Star bij ons introduceert.

Greg Berlanti’s highschoolkomedie Love, Simon was een van de meest baanbrekende films van 2018. Niet omdat hij komaf maakte met de vaste elementen van het genre, want de jocks, cheerleaders, nerds, brave grappen, romantiek en hippe soundtrack waren zonder uitzondering aanwezig. Wel omdat hij in één klein detail van de rest van het pak afweek: de geaardheid van het hoofdpersonage. De verfilming van de populaire youngadultroman Simon vs. The Homo Sapiens Agenda was de eerste grote studiofilm met een homoseksuele tiener in de hoofdrol.

‘Iemand vertelde ons dat terwijl we aan het schrijven waren. Ik was geshockeerd. Plots voelde het bijna als een verplichting om die film te maken’, zegt scenariste Elizabeth Berger. De Simon die zij en coscenarist Isaac Aptaker naar het scherm brachten, was geen getormenteerde cowboy. Hij was een leuke tiener met vinylplaten van The Kinks en een eigen auto, waarmee hij elke ochtend zijn knappe vrienden oppikte onderweg naar school. Zijn ouders waren nog samen en zo progressief dat ze een apart paar sneakers hadden voor betogingen. Toen hij publiekelijk uit de kast kwam met een kus op het reuzenrad, begon iedereen op de kermis te applaudisseren. De echte revolutie van Love, Simon was bijgevolg dat er helemaal niks revolutionairs aan was.

Duizenden jonge mensen voelden zich anno 2018 eindelijk gerepresenteerd dankzij Simon, maar zijn normaliteit lokte ook reacties uit van kijkers die vonden dat zijn omgeving wel heel erg begripvol was. Daarom bedachten Berger en Aptaker de tv-serie Love, Victor, die zich in dezelfde school afspeelt en opnieuw draait rond een tiener die met zijn coming-out worstelt. Het is een sequel die zich tegen het bronmateriaal afzet. Enerzijds door het hoofdpersonage deze keer níét in een progressief, begripvol gezin te plaatsen. Anderzijds door hem rechtstreeks met Simon in dialoog te laten gaan via een reeks dm’s.

Volgens sommige critici gaat het voor Victor nog altijd te gemakkelijk: hij is knap, speelt basketbal, maakt snel vrienden…

Isaac Aptaker: Er liggen toch heel wat meer obstakels op zijn weg. Hij komt uit een heel conservatieve en katholieke familie. Het gezin is net verhuisd, het wil niet altijd vlotten tussen zijn ouders, en doorheen al die problemen noemt zijn moeder hem constant haar ‘rots in de branding’. Victor is net in een nieuwe wereld gegooid, in het midden van zijn tweede jaar. Hij voelt heel erg de druk om ‘normaal’ en betrouwbaar te zijn, maar tegelijk zit hij met dat geheim dat aan hem knaagt. En ja, hij is knap en een leuke jongen, maar dat is ook net wat we willen zeggen: het is voor niemand gemakkelijk.

Een verschil met Love, Simon en de meeste highschoolkomedies is dat Love, Victor zoveel aandacht besteedt aan het leven buiten de school. De coming-out van Victor is slechts een van vele problemen waarmee wordt geworsteld.

Aptaker: Het grote voordeel van tv is dat je je verhaal niet in honderd minuten verteld moet krijgen. Je krijgt een heel seizoen, en in ons geval zelfs al minstens twéé seizoenen (de reeks is intussen verlengd, nvdr.). Het was al snel duidelijk dat we die tijd zouden gebruiken om dat hele web rond Victor te weven, en ook de volwassen personages volledig uit te werken. Het doel was om een show te maken waar je als gezin samen naar kijkt, en in het beste geval achteraf een gesprek over aangaat.

Iedereen is heel welopgevoed en netjes. Zelfs de obligate bully is uiteindelijk niet zo’n geweldig grote eikel. Een wereld van verschil met een reeks als Euphoria, terwijl je toch deels dezelfde onderwerpen aansnijdt.

Elizabeth Berger: Precies. We zijn ook fan van die donkere, groezelige shows, het is heel belangrijk dat ze er zijn. Maar het is niet wat wij proberen te doen. Isaac en ik schrijven ook voor This Is Us (in de States heel populaire, ietwat stichtende dramareeks van Dan Fogelman, nvdr.) en door die serie en Love, Simon ben ik aan dit soort werk verslaafd geraakt. Ik wil dingen maken die conversaties uitlokken, mensen hoop geven en ze naar bed sturen met een goed gevoel.

Vandaar ook dat een van de laatste afleveringen zich afspeelt in New York City, waar je Victor een glimp op een andere wereld biedt?

Berger: Precies. Dat was een heel belangrijke aflevering voor ons. Voor Victor naar Atlanta verhuisde, woonde hij in een klein plaatsje in Texas waar hij zelfs geen andere homo’s kénde. Het was geweldig om hem dan in die wonderlijke kleurrijke wereld te laten verdwalen. Het was ook precies wat we aan de jonge kijkers wilden tonen: naarmate je ouder wordt, zal je wereld ook groter worden, en kom je steeds vaker mensen tegen die netals jij zijn. En dat hoeft niet eens over je geaardheid te gaan.

Wiens idee was het om Victors coming-out tegenover zijn ouders uit te stellen tot de allerlaatste seconden van het eerste seizoen?

Aptaker: We hebben voor Love, Victor nooit een pilootaflevering gedraaid, zoals meestal het geval is. Doordat we meteen een seizoen van tien afleveringen hebben verkocht, moesten we ook min of meer weten hoe ons verhaal er van begin tot einde uit zou zien. En het leek ons logisch dat dit seizoen, waarin Victor moet leren aanvaarden wie hij is, zou eindigen met het moment waarop hij aan zijn familie vertelt dat hij homo is. Zijn vrienden weten het al, maar pas als hij het aan zijn familie vertelt, weet je dat hij er echt vrede mee heeft. Het perfecte einde! (lacht)

En een gigantische cliffhanger. Hoofdrolspeler Michael Cimino zei in een interview dat de latinogemeenschap heel weinig op het kleine scherm te zien is. Is dat een reden waarom je Victor die achtergrond hebt gegeven?

Berger: We wilden een radicaal andere familie dan die van Simon, die heel progressief was, dus was die katholieke, conservatieve latino-achtergrond een heel dankbare stijlbreuk. Tegelijk was het inderdaad spannend om de kijker een blik te gunnen op een wereld die hij niet zo goed kent. Er is altijd ruimte voor meer representatie.

Aptaker: We hadden het verhaal niet authentiek kunnen vertellen zonder de hulp van mensen die de achtergrond van Victor uit de eerste hand kenden. Daarom zaten er in onze writer’s room zowel mensen met een lgbtq- als een latino-achtergrond, of beide. Het zijn hun ervaringen, de verhalen over hun families en hun jeugd, die Love, Victor vorm hebben gegeven.

Berger: Zodra we de juiste mensen hadden, schreef het verhaal zichzelf. Zelf hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan. (lacht)