Deze 9 reeksen zullen uw innerlijke bingewatcher dit najaar tevreden houden

Op nieuwe seizoenen van Game of Thrones, Fargo en Better Call Saul moet u nog tot volgend jaar wachten. Deze beeldige buitenlandse reeksen houden tot dan uw innerlijke bingewatcher tevreden.

Het moet de opvolger van Game of Thrones worden, maar laat dat u niet misleiden: Westworld is meer wild wild West dan Westeros. Het nieuwe HBO-paradepaardje is gebaseerd op de gelijknamige seventiesfilm van Jurassic Park-bedenker Michael Crichton, een technothriller over een futuristisch pretpark waar je naar hartenlust robotcowboys kunt neer – knallen en hun vrouwen verkrachten. Maar de kunstmatig intelligente schietschijven ontwikkelen een geweten…

Toegegeven: ‘scifiwestern’ klinkt niet meteen als the next big thing, maar had u meteen in het snotje dat het wel eens iets kon worden met die verstoten koningin en haar drie draken? En: Westworld is geschreven door Jonathan Nolan, niet alleen de broer van regisseur Christopher Nolan, maar ook (co)scenarist van veel van diens films, waaronder Memento, The Dark Knight en Interstellar. En naast broer Nolan kent u nog een van de executive producers, J.J. Abrams, van onder veel meer Lost en de Star Trek– en Star Wars-reboots.

The Crown is een prestigieus kostuumdrama over dat vreemde, eeuwenoude instituut met aan de top een vrouw die schijnbaar niets anders doet dan gekke hoedjes dragen. Van babyboomers tot millennials: Elizabeth II is voor de meeste Britten de enige monarch die ze in hun leven gekend hebben. Maar veel meer dan haar kille, kleurrijke pantser heeft ze zelden getoond.

Netflix lost dat op met deze making of a queen. The Crown focust op de jonge Elizabeth (Wolf Hall-actrice Claire Foy) en hoe zij, samen met haar man prins Philip (de voormalige Doctor Who Matt Smith), na de dood van haar vader omgaat met haar nieuwe rol als koningin. Een vorstelijke beproeving, niet alleen voor hun huwelijk maar ook voor alle spilfiguren in hun inner circle, zoals de iconische staatsman Winston Churchill (karakteracteur John Lithgow) en de rebelse prinses Margaret (Vanessa Kirby). Eén voor één leren zij dat alles en iedereen moet wijken voor The Crown – powerkoppel Frank en Claire Underwood uit House of Cards krijgen concurrentie op Netflix.

De reeks is geschreven door The Queen-scenarist Peter Morgan, die met opmerkelijk veel aandacht voor historisch detail het wel en wee van de Windsors in kaart brengt. Laat de zoektocht naar anachronismen beginnen!

Sarah Jessica Parker, de hopeloos romantische – en lichtjes irritante – Carrie Bradshaw uit Sex and the City, keert terug naar HBO to give love a bad name. Jup, het is tijd dat u de harde waarheid onder ogen ziet: niemand leeft nog lang en gelukkig, of in elk geval niet het uitgebluste koppel Frances (SJP) en haar man Robert (Thomas Haden Church). ‘Ik wil scheiden’, zegt Frances nadat haar man haar heeft bekend dat hij ‘een emotionele affaire’ heeft gehad. Onbedoeld maar onvermijdelijk raken kinderen en beste vrienden daarbij betrokken.

Klinkt somber, maar Divorce is vooral pijnlijk grappig – it’s comedy, folks. De herkenbare, kleinmenselijke situatiehumor komt uit de pen van Sharon Horgan (die van de BBC-comedy Pulling, mocht dat u nog iets zeggen). Regisseur Jesse Peretz, die voor HBO een hele rist Girls-afleveringen inblikte, brengt het allemaal rauw realistisch in beeld.

Dat popcultuurgenie Amy Sherman-Palladino voor het einde van de geliefde moeder-dochterserie Gilmore Girls wandelen werd gestuurd, zullen de trouwe kijkers van die serie nooit vergeten of vergeven. Niet alleen was de toon in het laatste seizoen merkbaar anders, het einde liet je ook met veel vragen achter. In vier extra lange afleveringen mag Sherman-Palladino haar personages een herkansing geven.

Slim van Netflix, natuurlijk. Tegenwoordig lijkt alles naar vroeger te refereren en het streamingbedrijf speelt daar als geen ander op in: Fuller House was een sitcom die nauwelijks afweek van het origineel, en ook Gilmore Girls: A Year in the Life lijkt uit te draaien op een onvervalst nostalgiefestijn. ‘We moeten inderdaad opletten dat het niet Christmas on Gilmore Mountain wordt’, knikt Lauren Graham, Lorelai Gilmore in de serie. De fans malen er niet om, zo blijkt alvast uit de massale respons online: they will follow where she leads. De hypetrein is vertrokken.

Hadden wij al gezegd dat wij Jakob Verbruggen graag zien? Na The Fall, London Spy en de finale van het vierde seizoen van House of Cards heeft de Belgische regisseur nu ook een aflevering van het derde seizoen van Black Mirror mogen regisseren, de satirische reeks uit het zieke brein van de Britse tv-maker Charlie Brooker. ‘Heel leuk’, zegt Verbruggen. ‘Ik was altijd al een grote fan van The Twilight Zone, en Black Mirror ademt dezelfde sfeer uit. De afleveringen zijn allemaal losse verhalen, met telkens ook een andere cast.’

Worden er in jouw bijdrage ook varkens geneukt, zoals een paar jaar geleden in de allereerste aflevering van Black Mirror?

JAKOB VERBRUGGEN: (lacht) Jammer genoeg niet. Het wordt een thriller die zich afspeelt in een dystopische wereld, met een militaire insteek. We volgen een peloton jonge Amerikaanse soldaten tijdens een vredesmissie in Noord-Europa. Dit is mijn poging om eens iets helemaal anders te doen, iets met scifi. Veel meer kan ik er nog niet over vertellen.

Probeer toch maar.

VERBRUGGEN: Het zal confronterend worden, en hopelijk iets zeggen over onze wereld en technologie, en hoe die meer tégen dan vóór ons gebruikt wordt.

Is Brooker eigenlijk een vrolijke jongen?

VERBRUGGEN: Ik kan alleen maar positieve dingen over hem zeggen. Hij is heel intelligent, soms zelfs wat geeky – op het vlak van games en aanverwanten. Maar hij is vooral iemand met prikkelende en uitdagende ideeën.

Het mensbeeld dat hij in Black Mirror schetst, is cynisch, verontrustend en vaak griezelig actueel. Deel jij zijn bezorgdheden?

VERBRUGGEN: Ja, maar niet zijn pessimisme. Ik geloof wel in het goede in de mens, en dat er ondanks alle ellende toch nog een toekomst is.

De nieuwe afleveringen werden niet voor het Britse Channel 4, maar voor Netflix gemaakt. Heeft dat gevolgen voor de toon van de reeks?

VERBRUGGEN: Het is Black Mirror 2.0. Het ligt allemaal in de lijn van de vorige reeksen, maar de insteek is grootser, wereldser. De verhalen spelen zich niet uitsluitend meer in een living of een beperkte ruimte af. Maar de seks, het geweld en de zwartgalligheid – alles wat de vorige seizoenen zo goed en prikkelend maakte – blijven. Het is niet om mee te lachen. (lacht)

Graag even uw aandacht voor Au-delà des murs, een driedelige miniserie van Franse makelij, maar grotendeels opgenomen in Brussel, en met een bekend Vlaams gezicht in de hoofdrol: dat van Veerle Baetens. ‘Mijn personage Lisa is een jonge vrouw die een geïsoleerd leven leidt, ver van de maatschappij. Plots krijgt ze te horen dat ze het huis aan de overkant van de straat erft. Ze neemt dat natuurlijk aan – huizen erven is bepaald niet onaangenaam – maar ze kent de vorige bewoners niet. Blijkt dat daar een mens is teruggevonden die al dertig jaar dood in zijn stoel zat. ’s Nachts hoort ze dingen achter de muur, zoals het gejammer van een kind. Ze besluit een gat in de muur te kloppen en een kijkje te nemen. En dan komt ze in een andere wereld terecht, die eigenlijk een metafoor is voor wat zich in haar hoofd afspeelt en voor de psychische problemen die ze moet verwerken.’

Een horrorserie dus?

VEERLE BAETENS: Nee. Het is eerder een sprookje. Sprookjes kunnen ook best griezelig zijn. De reeks zit vol met symboliek. En de griezelmomenten zijn nooit gratuit – er is altijd een verklaring voor.

The Team, The White Queen… Aan aanbiedingen heb je tegenwoordig blijkbaar geen gebrek. Waarom koos je voor Au-delà des murs?

BAETENS: Ik was meteen verliefd op het scenario. Ik vind dit genre heel leuk, alles wat te maken heeft met andere werelden die we niet kennen. Het lijkt wat op films als L’orphelinat (2007) of The Others (2001). Misschien zien we niet alles wat er is. Misschien zijn er nog wel andere werelden of dimensies die we niet kunnen waarnemen. Qua stijl is het voor mij heel fysiek geweest. Ik heb weinig moeten spreken. Dat was ook de uitdaging: als je niet kunt spreken, moet je alles in je blikken en je lichaamstaal leggen. Heel anders dan wat ik tot hiertoe gedaan heb.

De bovennatuurlijke thriller is een genre dat in ons land niet vaak beoefend wordt. Omdat het doorgaans grote budgetten vereist?

BAETENS: Niet zozeer. Het is een genre dat stilaan weer in trek is. Nieuwe reeksen als Beau Séjour of Tabula rasa (beide worden in het komende jaar op één vertoond, nvdr.) – van die laatste heb ik mee het scenario geschreven – spelen er ook mee. Al die policiers of advocatenreeksen zijn vaak erg realistisch. Misschien evolueren we weer naar een tijd waarin het onbekende wat meer aanspreekt. Misschien hebben mensen meer nood aan symboliek.

Nieuwe HBO-comedyreeks bedacht, geschreven en geproduceerd door Issa Rae, de YouTube-sensatie van de webserie Awkward Black Girl. Insecure draait om de vriendschap tussen twee zwarte Amerikaanse vrouwen en hun ongemakkelijke, soms aan racisme gerelateerde ervaringen in Los Angeles. Girls, met een diverser kleurenpalet.

Echt gebeurd: om in character te raken voor zijn rol als seriemoordenaar in The Fall, heeft Jamie Dornan op de trein ooit een vrouw gestalkt. ‘Best wel opwindend’, liet hij zich daarover ontvallen. In het derde seizoen van de intrigerende BBC-misdaadreeks wordt zijn personage nog steeds achternagezeten door de feministische DCI Stella Gibson (Gillian Anderson).

Ieders favoriete poppenkast is terug, niet in de vertrouwde showvorm, maar als mockumentary in de stijl van The Office en Parks & Recreation, met een intieme blik op de levens van Kermit, Miss Piggy, Gonzo, Fozzie Bear en co. terwijl ze een nieuw programma voor ABC maken.