De legende van Peg Entwistle, de actrice die zich van de H van Hollywood stortte

© Isopix
Geert Zagers
Geert Zagers Journalist bij Knack Focus

In 1932 sprong een jonge actrice van het Hollywood Sign, haar dood tegemoet. Bijna negentig jaar later blijft haar verhaal de popcultuur fascineren, van Lana Del Rey tot David Lynch. Nu waagt ook Ryan Murphy’s nieuwe serie Hollywood zich aan haar mythe.

Het is moeilijk om níét op Wikipedia te zitten terwijl je Hollywood kijkt, de nieuwe Netflixreeks van Ryan Murphy. De serie is een soort revisionistische geschiedenis waarin Murphy zich afvraagt hoe Hollywood er zou hebben uitgezien als de filmstudio’s zeventig jaar geleden al het begrip ‘diversiteit’ omarmd hadden en bouwt vanuit die premisse een verhaal dat fantasie en feiten uit de fifties vermengt. Met een licht vervelend neveneffect dus: je hebt als kijker net iets te vaak de neiging op pauze te drukken om op te zoeken wat er nu precies écht is. Golden Tip Gasoline, het tankstation waar sterren jonge mannen konden oppikken? Bestond echt. Ace Studios, Hollywoods progressiefste studio? Fantasie. De diep problematische relatie tussen Rock Hudson en zijn manager? Min of meer een feit. Hattie McDaniel die door de segregatie bijna niet binnen mocht op de uitreiking van haar eigen Oscar? Helaas dicht genoeg bij de waarheid. Toegegeven, de reeks is niet zonder tekortkomingen, maar Hollywood weet wel de intrigerende kleine verhalen uit Hollywoods folklore op te duiken.

‘Even getalenteerd als ieder ander, maar nooit gewaardeerd. Haar leven lang heeft Peg Entwistle moeten toekijken hoe alles waar ze van droomde haar werd afgepakt’, klinkt het in Hollywood.

Het verhaal waar we achteraf het langst op gegoogeld hebben, was dat van Peg. Een van de centrale verhaallijnen van Hollywood is de verfilming van Peg – later Meg – een script over een actrice die zich van de H van Hollywood had gegooid. ‘Even getalenteerd als ieder ander, maar nooit gewaardeerd. Nooit geaccepteerd. Haar leven lang heeft ze moeten toekijken hoe alles waar ze van droomde haar werd afgepakt’, klinkt het in Hollywood.

Wat blijkt? De film Peg is volledig fictief. Peg zelf daarentegen heeft wel degelijk bestaan. Op 16 september 1932 legde Peg Entwistle, een actrice die enkele maanden eerder in LA was aangekomen, haar jas en handtas onder aan de letter H van het Hollywood Sign, dat toen nog ‘Hollywoodland’ spelde. Ze kroop een werkmansladder op, vijftien meter hoog, en sprong naar beneden. Het is een verhaal dat bijna negentig jaar later zo vervaagd is dat het niet meer duidelijk is wat fictie is en wat fantasie. Eén ding is wel zeker: de legende van Peg Entwistle is nooit helemaal uit Hollywood verdwenen.

De legende van Peg Entwistle, de actrice die zich van de H van Hollywood stortte

***

De biografie van Peg Entwistle leest alsof ze door Charlotte Brontë in een pessimistische bui neergeschreven is. Millicent Lilian ‘Peg’ Entwistle werd in 1908 geboren in Wales en groeide op in Londen, waar haar vader als acteur werkte. Wat er met haar moeder gebeurde, is niet helemaal duidelijk. Lang werd gedacht dat ze overleed toen Entwistle nog jong was, maar het is waarschijnlijker dat haar ouders simpelweg scheidden. In ieder geval was ze niet meer in haar leven toen Entwistle in 1913 met haar vader naar New York trok, waar hij hertrouwde. In 1921 overleed haar stiefmoeder, een actrice, aan hersenvliesontsteking. In 1922 overleed haar vader aan de gevolgen van een aanrijding door een limousine. Entwistle en haar twee halfbroers kregen onderdak bij haar oom Harold, een manager in de theaterwereld, in Los Angeles.

Bizar detail: ze arriveerde er net op tijd om te zien hoe in 1923 het Hollywood Sign gebouwd werd. Als reclame voor een nieuwe verkaveling in de heuvels had een projectontwikkelaar in letters van 9 bij 15 meter ‘Hollywoodland’ op Mount Lee laten plaatsen, dat alles voorzien van 4000 lampen, als een soort lichtbaken. De bedoeling was dat de letters er achttien maanden zouden blijven staan. Net boven de plek waar Entwistle verbleef.

Gezien de professionele bezigheden van haar familie lag voor Entwistle een carrière als actrice voor de hand. Wat ook gebeurde. In het New Yorkse theater mocht ze op haar zeventiende in Henrik Ibsens De wilde eend Hedvig spelen, een personage dat uiteindelijk zelfmoord pleegt. Tijdens een van de voorstellingen zat in het publiek een toen nog onbekende Bette Davis, die precies even oud was. ‘De reden waarom ik op de planken wilde staan was een actrice met de naam Peg Entwistle’, liet Davis later veelvuldig optekenen. Drie jaar later speelde Davis, die zou uitgroeien tot de Meryl Streep van haar tijd, daadwerkelijk dezelfde rol in hetzelfde stuk in hetzelfde theater.

Uiteindelijk zou Entwistle een tiental Broadway-voorstellingen spelen, meestal getypecast als het onschuldige, knappe meisje, wat haar onder meer een vermelding in The New York Times opleverde. Privé vergaat het haar ondertussen minder goed. Haar huwelijk met acteur Robert Keith eindigt na twee jaar in een echtscheiding. Hij zou haar mishandeld hebben en verzwegen hebben dat hij al een eerder huwelijk en een zes jaar oude zoon had. Na de scheiding begint haar familie zich zorgen te maken over Pegs mentale gezondheid.

Lust for Life van LANA DEL REY.
Lust for Life van LANA DEL REY.

In 1932, toen de Great Depression op haar hoogtepunt was en ook Broadway rake klappen kreeg, trok Entwistle opnieuw naar LA om bij haar oom te gaan wonen en het in Hollywood te proberen. Ze leek daar ook al snel in te slagen. In mei van dat jaar speelde ze in een toneelstuk aan de zijde van Humphrey Bogart, waarmee ze lof van de recensenten en een rol in een RKO-film scoorde. Bijna mocht ze in een George Cukor-film spelen, maar die rol werd voor haar neus weggekaapt door een nog onbekende actrice: Katherine Hepburn. Uiteindelijk werd ze gecast voor een kleine rol in Thirteen Women, gefinancierd door de legendarische Gone with the Wind-producer David O. Selznick. Het werd een rare, controversiële ensemblefilm waarin een Euraziatische studente wraak neemt op de dertien meisjes uit haar peda en hen stuk voor stuk tot moord of zelfmoord drijft.

De grote doorbraak werd Thirteen Women niet. Entwistles bijrol als een getrouwde vrouw die lesbisch bleek te zijn en haar man vermoordde, lag net iets te gevoelig bij het testpubliek. Een maand voor de première werd haar personage, goed voor zestien minuten schermtijd, geknipt tot de veredelde figurante ‘girl at table’. En daar bleef het niet bij: Entwistle had zich uit een toneelstuk teruggetrokken om de film te kunnen draaien, wat haar op de blacklist van Broadway deed belanden. Op haar 24e zat Entwistle plots zonder geld, zonder werk en zonder vooruitzichten.

De première van Thirteen Women zou ze nooit meemaken. Op de avond van 16 september zei Entwistle tegen haar oom dat ze even naar de winkel ging en met vrienden had afgesproken. Twee dagen later vond een wandelaar een jas, een handtas en een vrouwenschoen onder aan de letter H van Hollywoodland. In de handtas zat een afscheidsbriefje. ‘I am afraid, I am a coward. I am sorry for everything. If I had done this a long time ago, it would have saved a lot of pain. PE.’

Een dag later identificeerde haar oom het lichaam.

Nog een dag later kende iedereen in Hollywood haar naam.

***

Was het verhaal van Peg Entwistle niet echt gebeurd, dan had Hollywood het zelf wel uitgevonden. Het verhaal van een mislukte actrice die zich uitgerekend van het symbool van haar verwoeste dromen gooit, heeft een narratieve symmetrie in zich die zo perfect is dat het verhaal haast gefabriceerd lijkt.

Toen in 1944 de letter H omviel, doken er getuigenissen op van een jonge, blonde vrouw die als een geest rond het Hollywood Sign waarde.

Misschien daarom ook dat de kranten zich meteen na haar dood op de tragiek stortten. ‘The Hollywood Sign Girl’, zoals de pers Entwistle al snel ging noemen, zou bij haar val op een cactus geland zijn. Ze zou vermoord zijn. Ze zou zich opgehangen hebben. Ze zou een dag na haar dood een brief hebben gekregen van RKO met een aanbod voor een hoofdrol in een volgende film. Ze zou gesprongen zijn vanwege de vernedering van Thirteen Women. Ze zou gesprongen zijn omdat haar ex-man ondertussen zijn carrière en een nieuw leven van de grond gekregen had. Ze zou gesprongen zijn omdat ze geen geld meer had om de trein naar New York te nemen. Het was een verhaal dat evenveel sensatie als speculatie aantrok.

Begin jaren veertig was het verhaal tot een soort legende uitgegroeid. Toen in 1944 door zware windstoten de letter H omviel, doken getuigenissen op van een jonge, blonde vrouw in jaren-dertigoutfit die als een geest rond het Hollywood Sign waarde. Peg Entwistle was een deel van de folklore van Hollywood geworden.

Dat ook de popcultuur met haar zou dwepen, lag voor de hand. Kort na haar dood al liet acteur Edward G. Robinson haar naam in een column vallen, zij het foutief gespeld: ‘Peg Entwhistle’. Sindsdien bleef haar naam opduiken. Steely Dan schreef in 1977 Peg over haar, zo wordt toch vermoedt – het is in elk geval een nummer over een meisje dat droomt van beroemdheid. Tony Kaye, de losgeslagen regisseur van American History X, plande een biopic. Entwistle werd opgevoerd in boeken, biografieën, films, liedjes, lijstjes met gedoemde B-actrices en, vreemd genoeg, een schilderij van voormalig Marilyn Manson-bassist Gidget Gein.

Haar grootste invloed was evenwel indirect. De animatiereeks Bojack Horseman gebruikte in 2016 een promobeeld waarin Bojack op de letter H zit. In de teaser voor haar album Lust for Life (2017) speelde Lana Del Rey, niet toevallig een artiest die uit gelijke delen mythologisering, old-school Hollywood en tragiek bestaat, een geest die in de letter H van het Hollywood Sign woont. In de clip van de titeltrack is te zien hoe ze met The Weeknd op de letter danst en eraf valt. ‘Climb up the H / Of the Hollywood sign’, zingt ze in het begin van het nummer. ‘They say only the good die young / That just ain’t right’, klinkt het in het refrein.

Naomi Watts in Mulholland Drive.
Naomi Watts in Mulholland Drive.

En dan is er nog Mulholland Drive van David Lynch, het verhaal van een naïeve actrice (gespeeld door Naomi Watts) die in Hollywood aankomt, rondgeleid wordt door haar oom en tante, maar uiteindelijk, overmand door teleurstelling, liefdesverdriet en depressie, zelfmoord pleegt in haar bed. Het is het soort verhaal waar onmiskenbaar Entwistles schaduw over hangt. ‘Het voelt als gisteren dat Peg Entwistle zelfmoord pleegde aan het Hollywood Sign toen ze er niet in slaagde een studiocontract te krijgen. Hollywood wordt nog altijd gekweld door de trieste, boze, slechte geesten van A-, B- en Z-acteurs die de plekken van hun moorden, zelfmoorden en orgieën zoeken – nog altijd lachend voor de camera, op zoek naar hun laatste close-up’, schreef Chris Rodley als context voor de film in het interviewboek Lynch on Lynch.

En nu is er dus Hollywood. ‘Ze was altijd een parabel’, zei Ryan Murphy over Peg Entwistle . ‘Toen ik in de late jaren tachtig naar LA verhuisde, was het Hollywood Sign een van de eerste plekken waar ik naartoe trok. Er stopten geleide tours die je toonden van welke letter ze gesprongen was en hoe ze dat gedaan had. Ik was heel geïntrigeerd door haar op een moment dat ik het zelf ook probeerde te maken. Ik voelde verwantschap met haar strijd en haar tristesse.’

***

Het is hoe er negentig jaar later naar Peg Entwistle gekeken wordt: als een van de tragische, maar sensationele verhalen uit Hollywoods mythologie. Samen met Marie Prevost, de actrice en vriendin van Joan Crawford die aan een alcoholverslaving overleed en pas na twee dagen gevonden werd. Samen met Virginia Rappe, die stierf na een feestje bij Fatty Arbuckle, waarna Arbuckle beschuldigd werd van verkrachting en doodslag en uiteindelijk vrijgesproken. Samen met sekssymbool Marilyn Monroe, die in foetushouding stierf aan een overdosis.

In die zin is Peg Entwistle ook het symbool van iets anders geworden: hoe Hollywood naar vrouwelijke tragiek kijkt. Als acteurs met mentale problemen worstelen, verslaafd zijn of voortijdig aan hun einde komen, wordt dat gelinkt aan genialiteit, creativiteit en moed – van Philip Seymour Hoffman over Heath Ledger tot Robin Williams. Als actrices mentale problemen hebben, staat dat ofwel in het teken van hysterie, ofwel in het teken van tragiek. Judy Garland, Vivien Leigh, Sharon Tate, Jean Seberg, Marilyn Monroe, Brittany Murphy, Drew Barrymore: de lijst is lang.

Uiteindelijk is dat ook wat Peg Entwistle na haar dood overkwam. De tragiek werd dik aangezet. Haar mentale gezondheid, de echte reden van haar dood, werd een romantisch detail. Wellicht was de blacklist van Broadway een grotere klap voor haar dan het drama van Thirteen Women, maar dat deed er niet meer toe. Net zoals haar rol in Thirteen Women koos Hollywood ervoor haar leven bij te trimmen tot het in het verhaal paste. Het verhaal van een naïef meisje dat naar Hollywood kwam om het te maken in de stad der dromen, maar opgegeten en uitgespuwd werd. Om zich uiteindelijk van de H van Hollywood te gooien. Een stand-in voor de tragische vrouwen van Hollywood.

Uiteindelijk is dat toch vooral heel erg wrang.

Hollywood

Nog steeds te zien op Netflix.

Wie vragen heeft over zelfdoding, kan terecht op de zelfmoordlijn op het nummer 1813 of op zelfmoord1813.be

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content