De dochter van Herman Brood presenteert ‘Love Island’: ‘Mensen als mijn vader maken ze niet meer’

Vanaf maandag probeert Holly Mae Brood, dochter van Herman, samen met Viktor Verhulst baltsende twintigers aan een nieuwe relatie te helpen in Love Island. ‘Iedereen heeft naar eigen zeggen wel een biertje met mijn vader gedronken. Raar. Mijn vader dronk geen bier.’

Voor sommige kijkers komt Love Island waarschijnlijk geen dag te vroeg. Wie op zwoele blikken, puntige oneliners en een streepje gratuit bloot belust is, zapt dezer dagen namelijk nog beter naar Zinzen en Van Cauwelaert dan naar Temptation Island. Vanaf 27 mei kunnen die kijkers zich op Vier (en in Nederland RTL) gelukkig laven aan een mix van voornoemd sociaal experiment en Big Brother, naar het voorbeeld van de gelijknamige populaire Britse datingshow. Zo populair dat hij ondertussen in een rist andere landen loopt. Zo populair ook dat het programma in 2018 met een Bafta Award aan de haal ging. En zo populair dat het programma datzelfde jaar dubbel zoveel inschrijvingen mocht noteren als Oxford en Cambridge samen. Wat een scheve vergelijking blijft, maar sommigen toch deed concluderen dat de ondergang van het Avondland nu echt wel is ingezet.

Wat er ook van moge zijn, zeker is dat al die twintigershormonen in goede banen geleid zullen worden door het dynastieke duo Viktor Verhulst en Holly Mae Brood. Viktor is de zoon van Studio 100-baas Gert, Holly Mae de dochter van Herman Brood, de hedonistische muzikant, schilder en volksfiguur die in 2001 uit het leven stapte. ‘Ik ben altijd zo trots geweest op wie mijn vader was en heb het nooit anders gewild’, zegt ze, maar Brood is ook een achternaam die bijwijlen een vergiftigd geschenk bleek voor de Nederlandse actrice. ‘Je krijgt heel fel het gevoel dat je jezelf moet verdedigen. Dat ik heel luid moet schreeuwen: “Ik heb jaren een professionele dansopleiding gevolgd, ik heb er zelf zo hard voor gewerkt, het is me niet zomaar komen aanwaaien.” Pas het laatste jaar heb ik het gevoel dat dat in Nederland is gaan liggen. Misschien. Een beetje.’

Het zag er lang naar uit dat je als professionele danseres verder zou gaan: tot je achttiende volgde je een professionele balletopleiding.

Holly Mae Brood: Ik was zo’n stuiterbal dat mijn moeder me op mijn zesde op dansles stuurde. Vrij snel bleek dat ik er ook goed in was, dus heb ik dat uiteindelijk tot mijn achttiende volgehouden. Al moet ik eigenlijk nog altijd een scriptie maken om officieel af te studeren – maar plots ging het gewoon te hard op tv-vlak. En hoewel dansen altijd wel mijn grote passie zal blijven, wilde ik niet mijn hele leven in de achtergrond bij grote artiesten blijven dansen.

Het was vooral een egokwestie?

Brood: Dat ik niet langer in de schaduw van anderen wilde staan? Nee. Ik had het gewoon allemaal wel gezien. Het was tijd voor andere dingen.

Een professionele dansopleiding betekent ook een spartaans leven.

Brood:(knikt) Ik leefde volgens een nogal strikt schema, ja. Maar vervelend heb ik dat nooit gevonden. Ik heb er al mijn discipline aan te danken.

Discipline is in deze vooral een eufemisme voor controledrang, las ik.

Brood: En perfectionisme, ja. Als de dingen niet lopen zoals ik ze in mijn hoofd heb, krijg ik weleens paniekaanvallen. ‘De kleine kortsluiting’ noem ik dat. (lachje) Het is een soort mix van paniek en woede. Ik heb gewoon graag een minimum aan controle: als ik niet weet hoe mijn dag gaat lopen, word ik een beetje lastig.

Gelukkig moet je, om maar iets te noemen, geen zeven weken lang een onvoorspelbaar datingprogramma in goede banen leiden.

Brood: Op tv zul je daar niks van merken. Denk ik toch. Ik ben er ook al veel rustiger in geworden dan vroeger. Maar toen ik vorig jaar met mijn vriend (acteur Soy Kroon, nvdr.) aan Dance Dance Dance deelnam, kwam het beestje wel weer boven. Op zo’n moment moet het gaan hoe ik het wil. Controle is geen vies woord, hè. Ik mag dan wel jong zijn, maar ik snap ondertussen goed hoe ik me in deze industrie moet positioneren. En dat lukt niet zonder enige vorm van een plan. Maar hey, als ze er morgen achter komen dat ik toch geen spat talent heb, dan zien we ook wel weer. (lacht)

Mag ik stellen dat jij het meest serieuze lid van de Broodclan bent?

Brood: Zou kunnen. Mijn zus is inderdaad precies mijn vader, maar al bij al valt het rock-‘n-rollgehalte van onze familie best wel mee, hoor. Als ik al serieuzer ben, dan is het omdat ik door die balletopleiding heel snel een duidelijke richting in het leven heb gevonden. Zonder discipline kom je nergens in die wereld. Een nachtje stevig uitgaan en dan, nog scheel kijkend van de alcohol, rechtstreeks naar de les, dat doe je maar één keer. Er is werkelijk niks grappigs aan dronken pirouettes moeten draaien. (lacht) Ik zou ook niet weten waarom ik het had moeten uithangen: mijn moeder liet ons zo vrij dat ik niks had om tegenaan te puberen.

Kijk jij ook niet wantrouwig tegen drank en drugs aan, jouw vaders verhaal indachtig? Al was hij – voor zover dat kan – wel een ‘goede’ junkie. Hij maakte vijf gram speed en twee flessen sterke drank per dag soldaat, maar die hielden elkaar blijkbaar in evenwicht. Ik kan me voorstellen dat je dat als jong kind dus amper merkte.

Brood: Het is bijna niet te vatten, maar hij functioneerde meestal zeer normaal. Mijn moeder zei dat hij een heel goede balans had gevonden in de drugs en de alcohol. Mijn vader was veel dingen, maar zeker geen onhandelbare junk. Ik heb hem zelfs nooit dronken gezien. Misschien kon hij het ook niet meer worden. Mijn zus en ik hebben gezien wat drank en drugs kunnen aanrichten, en we hebben dat meegenomen, maar daarom moet je ze nog niet helemaal afzweren. Mama moedigde het absoluut niet aan, maar ze was er liever van op de hoogte dan dat er dingen stiekem gebeurden. Die paar keer dat ik toch iets geprobeerd heb, appte ik haar op voorhand: ‘Mam, ik ga straks drugs proberen.’ (lacht) ‘Oké lieverd, veel plezier.’

Dat strookt inderdaad met het beeld dat ik ondertussen van jou heb: planmatig, tot in het drugsgebruik toe.

Brood: Het is vooral praktisch. Als er dan iets gebeurt, moet ik veel minder uitleggen aan mijn moeder. (lacht) Maar ik denk dat het niet voor mij is weggelegd, drugs. Ik hou het wel bij een drankje op zijn tijd.

Je was zes toen je vader besloot dat het op was. Vermoedelijk te jong om veel grote herinneringen aan hem over te houden. Op welk moment ben je zelf in de Broodgeschiedenis gaan graven?

Brood: Ik ben pas op mijn twintigste echt in zijn leven gedoken. Op het moment dat ik vaststelde dat ik veel te praktisch over hem ging praten. Je kunt uiteraard niet elk gesprek in huilen uitbarsten, maar het voelde steeds meer aan alsof ik over ‘het product Herman Brood’ aan het praten was. Over de abstractie die Nederland van hem gemaakt heeft, in plaats van over mijn vader, die er niet meer is. Toen heb ik me door al het videomateriaal dat ik kon vinden geworsteld. Ik had die extra shot aan gevoelens, aan echtheid, even heel hard nodig. Gelukkig is er heel veel bewaard gebleven, en aan verhalen is er evenmin gebrek. Echt iedereen heeft een Broodanekdote, heeft naar eigen zeggen weleens een biertje met hem gedronken. Heel raar, aangezien mijn vader geen bier dronk. Maar het heeft ook iets moois: iedereen in Nederland wilde blijkbaar bij hem zijn, wilde een deeltje uitmaken van zijn verhaal.

Ben je in die zoektocht op verhalen of beelden gestoten die je liever aan de geschiedenis had gelaten?

Brood: Beelden waarop hij drugs gebruikt, hoef ik niet per se opnieuw te zien. Ik weet het, en dat is voldoende. Maar er zaten geen lijken meer in de kast, als dat je vraag is. Mijn moeder is altijd eerlijk geweest over wie hij was. We doen niet aan geheimen in onze familie. Zelfs op de dag van zijn dood wond ze er geen doekjes om, ook al was ik nog zo’n hummeltje. We zijn een paar uur later zelfs op het dak van het Hiltonhotel gaan staan. (waar Herman Brood zichzelf op 11 juli 2001 van het leven beroofde, nvdr.)

Stoort het je dat velen zich vooral de hedonistische versie van je vader lijken te herinneren?

Brood: Dat valt best wel mee. Er zijn gelukkig ook voldoende beelden die zijn superhuiselijke, gezellige kant tonen. Hij was gewoon een heel goede, extreem schattige vader. En die andere kant? Die verhalen zijn nu eenmaal ook waar. Hij was niet de trouwste man voor mijn moeder. Hij gebruikte enorm veel drugs. En enorm veel drank. Maar dat maakt hem nog geen slecht mens.

Hij had ook het vrij unieke talent om overal mee weg te komen.

Brood:(knikt) Iedereen hield van hem. Hij haalde de gekste dingen uit, betaalde zijn rekeningen met schilderijtjes… Maar hij kon dat blijkbaar maken. Mensen vergaven hem alles. Het was natuurlijk ook een tijd waarin veel meer kon: mensen waren nog vrij, niet alles was in regeltjes gegoten. (grinnikt) Zo herinner ik me hoe we op vakantie vertrokken met het vliegtuig en we vlak na opstijgen plots een stem naast ons hoorden. ‘Goeiemiddag mevrouw, wilt u alvast iets drinken?’ Stond hij daar plots naast ons in een stewardessenpakje te grijnzen. Heerlijk. Geen idee hoe hij erin geslaagd was op vijf minuten al een stewardess uit de kleren te praten en een karretje te kapen, maar hij kreeg dat dus altijd voor mekaar. Mensen als mijn vader maken ze echt niet meer.