De Callboys zijn terug: ‘Als ik dat geweten had, had ik Jay Vleugels nooit laten sterven’

Een van de weinige lichtpuntjes in het magere Vlaamse najaar moet Callboys 2.0 worden, het tweede seizoen van een reeks die er geen tweede ging krijgen. Bedenker Jan Eelen, Wesley, Randy en Jay/Jeremy geven tekst en uitleg. ‘Hierna ga ik iets existentiëlers maken.’ ‘Iets over quantummechanica.’

We zijn vooral benieuwd naar hoe Jan Eelen een touw vastknoopt aan die ontregelende finale van het eerste seizoen, waarin fanfavoriet Jay Vleugels, gespeeld door Rik Verheye, niet één maar twee keer stierf. Om dan, uit het niets, vervangen te worden door zijn haast identieke tweelingbroer Jeremy (ook gespeeld door Rik Verheye).

De échte ster van het eerste seizoen – de tomaatrood uitgeslagen balzak van Randy Paret – was niet beschikbaar voor interviews. Wij moesten het doen met bedenker Jan Eelen en acteurs Bart Hollanders, Stef Aerts en Rik Verheye.

Jan Eelen: Het was nooit de bedoeling een tweede reeks te maken. Als ik geweten had dat die er zou komen, had ik Jay nooit laten sterven. Niet dat ik me bij die dood slecht voelde. Ik vond het gewoon spijtig voor zijn fans. Gelukkig had ik hem gekopieerd.

Ben je er zelf eigenlijk uit wat die finale precies was, Jan?

Stef Aerts: Wat zat er in je kop toen?

Eelen: Ik had al lang dat beeld van Jays paardenstaart die tussen die liftdeuren geklemd zit in mijn hoofd. De ‘ batmanbar’ zijn we op de set tegengekomen. Die hing daar plots en ik dacht: ‘Fuck, wat zou er gebeuren als iemand daaraan gaat hangen?’ Blijkbaar was dat een middeleeuwse foltertechniek, mensen ondersteboven hangen. Dan schakelt de ene na de andere motorische functie uit, je kunt niet meer praten, bepaalde lichaamsdelen stromen vol bloed, je begint te schuimbekken… Het leek mij een originele manier om een heel ijdel personage aan zijn einde te laten komen. Dat is nog altijd belangrijker dan de gevoelens van de kijker, al waren er wel wat mensen kwaad, wat ik ook wel snap, omdat ik met hun gevoelens gespeeld had.

Als je Het eiland hebt gezien, verwacht je dat einde met Jay Vleugels niet, hè. Dat is als Frankie Loosveld laten sterven.

Rik Verheye

Rik Verheye: Als je Het eiland hebt gezien, verwacht je zo’n einde niet, hè. Dat is hetzelfde als Frankie Loosveld laten sterven.

Eelen: Bij Het eiland zou ik dat ook niet gedaan hebben. Bij Callboys kon dat op de een of andere manier wel. Alles is al zo uitvergroot en melodramatisch. Dat is het fijne: je kunt de kijkers meenemen op een parcours en hen dingen laten beleven die ze niet verwachten.

Ik had het alleszins niet zien aankomen.

Eelen: Dat is al een goed teken. In het tweede seizoen gaan er ook wel een aantal dingen gebeuren waarvan je denkt…

Bart Hollanders: ‘… nu is die mij weer aan het mindfucken.’

Eelen: Niet dat ik daar een pervers genoegen in schep, maar ik klooi wel graag wat met de conventies van het scenarioschrijven. Die conventies boeien me minder. Dat zal met mijn leeftijd te maken hebben. (staat op en rookt een sigaret)

Hoe begin je aan zo’n tweede seizoen?

Eelen: Eerst denk je na: zie ik het zitten? Het antwoord was ja. En vervolgens vloek je: ‘Fuck, wat heb ik nu weer gedaan?’ Ik heb de eerste reeks vooral herbekeken om te zien wie we een grotere rol konden geven en voor je het weet ben je vertrokken. Zo had ik altijd al het idee om de oom van Devon, die geen traanklieren heeft, nog eens op te voeren. En om van Wesleys broer Anthony, gespeeld door Yves Degryse, een belangrijker personage te maken. Wat me in seizoen één vooral fascineerde, was de relatie tussen die twee broers, die zijn opgegroeid bij hun oma. Wat er met hen gebeurd is, is uiteindelijk een belangrijke deel geworden in het begin van het tweede seizoen.

The Handmaid’s Tale, 13 Reasons Why en Big Little Lies: er zijn recent nogal wat reeksen geweest die het moeilijk hebben om in het tweede seizoen aan de verwachtingen te voldoen. Geen last van gehad?

Eelen: Pas toen collega Youri Boone afkwam met een lijst van allemaal slechte redenen om een tweede reeks te maken. Het is wel zo dat de chemie op een set anders is bij zo’n tweede seizoen. Maar daar heb ik rekening mee gehouden bij het schrijven, zodat het ook voor de boys en de crew fris voelde.

Tijdens het schrijven heb ik wel lang gedacht dat ik er deze keer niet mee zou wegkomen. Het is dan misschien wel gelukt, maar misschien was dit ook wel de laatste keer. Ik ben ondertussen 48. Je komt jezelf wel tegen als je jezelf voor de zoveelste keer achter een bureau ziet zitten wenen, gitaar spelen, gaan lopen voor… Er komt geen derde reeks, is wat ik eigenlijk wilde zeggen. (lacht)

Regisseur JAN EELEN (boven) met RIK VERHEYE (l.) en STEF AERTS: 'Ik heb je er wel een paar keer op moeten wijzen dat je Jeremy Vleugels te dik aanzette, Rik.'
Regisseur JAN EELEN (boven) met RIK VERHEYE (l.) en STEF AERTS: ‘Ik heb je er wel een paar keer op moeten wijzen dat je Jeremy Vleugels te dik aanzette, Rik.’

Hoe chaotisch zijn de draaidagen?

Hollanders: Niet. Die zijn zeer gestructureerd.

Aerts: Het voordeel dat we nu hadden, was dat de hoofdlocatie een pak groter was dan in het eerste seizoen, en dat daar ook een soort speelkamer aan verbonden was.

Hollanders: Een lunapark gewoon.

Aerts: Dus tussendoor ging iedereen zich afreageren op de pingpongtafel, de fitnesstoestellen of de Game Boy.

Eelen: Chaotisch gaat niet. Je staat daar met een ploeg van dertig man. Ik heb het scenario zelf geschreven, dus ik weet exact wat ik moet hebben. Ik denk dat de manier waarop het allemaal op beeld komt te staan misschien wat onconventioneel is. Dat zal te maken hebben met mijn manier van regisseren, die anders is dan andere.

Je vergeet na verloop van tijd dat je niet naar Jay Vleugels maar naar zijn broer zit te kijken. Hoe was dat voor jou, Rik?

Verheye: Je kent het personage, je weet wat werkt en wat niet, ook al speel ik dus eigenlijk niet Jay maar zijn broer. Ik heb weinig moeite moeten doen. Het was vooral fijn om samen met je beste vrienden op de set te zijn, en ondanks al die redenen om geen tweede seizoen te doen het toch te doen. (lacht) Ik heb wel nog eens gekeken hoe groot Jay nu weer precies was. Of hoe klein.

Eelen: Ik heb je er wel een paar keer op moeten wijzen dat je Jeremy Vleugels te dik aanzette. Jay sprak en leefde echt in quotes.

Verheye: Wat Jeremy inderdaad veel minder doet. Hij is veel onderdaniger, staat anders op de ladder. Hij denkt dat hij de positie van zijn broer zomaar kan innemen, maar heeft nog niks bewezen.

Eelen: Hij is een kopie, hè. Alleen is Jeremy er inderdaad als laatste bij gekomen en slaagt hij er niet in uit de schaduw van zijn broer te treden. Hij wil bij iedereen op een goed blaadje staan, uit schrik om anders uit de groep te vallen. Dat zijn manieren om het personage nog rijker te maken dan het al was.

Op welk moment had jij door dat Jay Vleugels de populairste van het kwartet was?

Verheye: Toen iedereen mij begon te quoten. En vooral toen hij dood was.

Eelen: In het begin van de draaiperiode ging er bij de vrouwen op de set een vragenlijst rond van wie ze het liefst zouden inhuren als callboy. Iedereen zette Randy Paret en Devon op de eerste plaats. Jay Vleugels zeker niet. Toen we aan het draaien waren, steeg hij in hun achting. Omdat hij zo aandoenlijk was. Zo hatelijk aandoenlijk.

Verheye: You love to hate him.

Eelen: Het was nooit mijn intentie om Jay het populairste personage te maken. Maar door die wetenschap was hij wel degene die aan de batmanbar moest gaan hangen.

Verheye: Als je dat één iemand wilt aandoen, dan Jay natuurlijk. Moest je dat met Randy doen, dan ben je de grootste lul ooit.

Het is volgens mij nooit de intentie geweest om met Callboys een statement te maken over deze tijd, maar Jan Eelen probeert wel in alles de tijdgeest te vatten.

Stef Aerts

Heb jij het niet gehad met Randy’s teddybeergehalte, Bart?

Hollanders: Ik probeer mij er wel voor te behoeden om niet altijd voor teddybeerrollen of brave huisvaders gevraagd te worden. Dat geldt voor alle acteurs: je wilt andere persoonlijkheden ontdekken. Eind dit jaar verschijnt er wel weer een film waarin ik een teddybeer speel. Maar dan is het echt wel gedaan. (lacht)

Verheye: En binnenkort komt de reeks Huisvaders uit.

Hollanders: Waarin ik een teddybeer speel. (lacht)

Stef, jij vertelde in een interview dat Callboys onze ongezonde obsessie met uiterlijkheden op social media hekelt.

Aerts: Het eerste seizoen vooral. De callboys willen zichzelf een persona aanmeten dat totaal op uiterlijk is gebaseerd. Wesley is daar het duidelijkste voorbeeld van. Hij wil waarschijnlijk een Johnny Depp of Russell Brand zijn, maar weet niet goed wat de kern van die gasten is. Hij denkt dat die in hun kettingen met harentanden, open hemden en geföhnd haar zit.

Op die manier zegt Callboys wel iets over deze tijd.

Aerts: Wat merkwaardig is, als je terugkijkt naar het oeuvre van sensei Jan Eelen. In de gloria is gemaakt toen het human-interestgenre opkwam. De gewone man werd voor de camera gesleurd, maar wist eigenlijk niet goed hoe zich te gedragen. Nu, bijna twintig jaar later, is die houding helemaal doorgeslagen. Mensen zijn zich hyperbewust van hoe ze willen overkomen en zijn helemaal gevormd door die cultuur van kijken en bekeken worden. Een camera op straat overvalt hen niet meer. Ze weten perfect wat ze moeten zeggen en bedienen zich van een jargon dat ze zelf niet hebben uitgevonden maar dat ze ontelbare keren op tv of sociale media hebben gezien. Dat is echt de ziekte van deze tijd.

Eelen: Iemand als Trump is daar een goed voorbeeld van. Hij spéélt een president. Dat is ook waar de callboys hard mee bezig zijn.

Aerts: ‘Efkes meeting.’ Allemaal aan een gigantische tafel gaan zitten en dan… Geladen stilte. Het blikkenspel. Niet weten wat te zeggen. Doen alsof het over halszaken gaat, alsof ze in een soort war room zitten om beslissingen te nemen, terwijl het gaat over een witte of blauwe dildo. Dat is om problemen vragen.

Eelen: Weet je wat het is? Je moet bereid zijn in dat universum te stappen met al zijn geplogenheden, anders zit je echt naar iets héél raars te kijken. Dan denk je: ‘Waarom zitten die nu vijf minuten te lullen over een blok kaas? Zeg dan gewoon: ik vind dat niet lekker.’

Aerts: Ik denk dat het nooit Jans intentie is geweest om met Callboys een statement te maken over deze tijd, maar ik vind wel dat hij in alles de tijdgeest probeert te vatten, zonder daar doelbewust kritiek op te geven. Dat is waarschijnlijk omdat je heel veel tv hebt gemaakt, en echte mensen hebt geinterviewd?

Eelen: En om iets relevanters te maken dan gewoon vier idioten die achter een bureau zitten. Als je dat schrijft, ben je helemaal met niks bezig.

Het was nooit mijn intentie om Jay het populairste personage te maken. Maar door die wetenschap was hij wel degene die aan de batmanbar moest gaan hangen.

Jan Eelen

Bewonderen jullie desondanks de callboys?

Eelen: Bewonderen is niet het juiste woord. Misschien jaloers zijn op de zorgeloosheid waarmee ze in het leven staan?

Hollanders: Ik weet niet of ik daar jaloers op ben, want dat zorgt voor heel veel shit. Wat ik wel fijn vind aan Randy is dat heroïsche: hij is iemand die heel kalm kan blijven en altijd voor het juiste kiest, wat dat ook moge zijn. Zijn eerlijkheid ook.

Aerts: En dat ze oprecht gelukkig kunnen zijn met de kleine dingen des levens. Zoals vers gekamd haar, een nieuwe string, het juiste badzout in hun bubbelbad.

Ik vermoed dat Callboys voor jullie wel wat deuren heeft geopend?

Aerts: Wc-deuren?

Verheye: Sindsdien werk ik bij Woestijnvis. Ik zit daar geweldig op mijn plaats.

Eelen: Ik heb Rik in het theater altijd veel betere dingen zien doen dan op tv. En ik vond het zonde dat andere mensen dat nog nooit gezien hadden.

Verheye: Serieus? Dat wist ik niet.

Eelen: Veel mensen hadden zoiets van: ‘Allez, wat ga je met Rik Verheye doen?’ Omdat ze je kenden van…

Verheye: … die onnozeler dingen die ik gedaan heb? Laten we zeggen dat Callboys op het juiste moment kwam.

Bij Woestijnvis ga je een fictiereeks maken. Mag die al wat nader benoemd worden?

Verheye: Het is een comedyreeks met Jelle De Beule en Koen De Poorter. We zijn er al anderhalf jaar mee bezig, begin februari beginnen we te draaien. Meer kan ik daar voorlopig nog niet over zeggen.

Hollanders: Dat het om te lachen is?

Verheye: Ja, maar het gaat wel echt over iets van nu. Het wordt een geladen comedyreeks. Daar ben je ook weer niks mee, zeker? (lacht) Nog een stukje kaas?

Waarom geen derde Callboys-seizoen, Jan?

Eelen: Het is goed geweest. Je bent drie jaar met dezelfde vier personages bezig. Ik denk wel dat ik iets fundamentelers kan verdragen nu.

Verheye: Je wordt er niet slimmer op en dat kan frustrerend zijn na een tijdje.

Eelen: Het wordt armoe. Na een tijdje begint dat wel te frustreren.

Ik onthoud: Jan Eelen gaat iets existentieels maken.

Eelen: Existentiëlers.

Hollanders: Iets over quantummechanica.

Eelen: Of Callboys, maar dan met rolkragen. (lacht)

Verheye:In een jacuzzi.

Eelen: (lacht) Een derde reeks is geen optie. Ik geef de fakkel door aan Rik met zijn nieuwe reeks.

Verheye: En ik geef de fakkel terug.

Callboys 2.0

Vanaf 5/9 op Vier.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content