Creatief Vlaanderen maakt de balans op van het voorbije jaar. Nog net aan de mouw kunnen trekken vooraleer hij in de kou gaat kamperen en Vlaanderen door De Warmste Week zal leiden: StuBru-presentator Bram Willems.
Het pantheon van Music for Life-presentatoren heeft er weer een nieuwe naam bij.
BRAM WILLEMS: Het is een eer, ja. Zelfs voor een oudgediende als ik, die bijna alle MfL-edities heeft meegemaakt – de eerste nog aan de zijlijn, later als eindredacteur en regisseur van de radio-uitzendingen.
Maar het is lang niet het enige wat je van 2016 zult onthouden.
WILLEMS: Wel, is het niet het jaar van de polarisering geworden? We categoriseren met z’n allen, doen veralgemenende uitspraken over groepen mensen die misschien niet eens bestaan – dé moslims, bijvoorbeeld. En dan die referenda: ja of nee, zwart of wit. Het is verleidelijk om de wereld op zo’n makkelijke manier te verklaren, maar we mogen er ons niet door laten vangen. Laat ons meer werken aan het sámenleven. Hoe Bond zonder Naam-achtig dat ook klinkt.
Je bent helemaal klaar voor De Warmste Week, Bram.
WILLEMS: (lacht) Dat is wat Music for Life voor mij doet. Het is meer dan centen ophalen. Mensen kiezen bewust een goed doel uit en dat maakt het minder vrijblijvend.
Over naar je culturele agenda.
WILLEMS: Ik heb net nog Shadow World gezien, een docu van filmmaker en videokunstenaar Johan Grimonprez over de wapenhandel. Je wordt er niet vrolijk van, hoe de wapenindustrie zich heeft ingewerkt in de hoogste regionen van zowel het zakelijke als het politieke leven. Ik ben niet iemand die snel in complotten gelooft, maar als je al die feiten op een rijtje krijgt…
Wat verschafte je wél vrolijkheid?
WILLEMS: Chasse patate door Studio Orka, afgelopen zomer tijdens de Gentse Feesten. Kindertoneel in feite, op een weiland buiten de stad. Fantastisch van begin tot eind: ontroerend, grappig én spectaculair, want ze gebruikten de volledige ruimte. Titus De Voogdt reed bijvoorbeeld écht het veld in op een brommerke. Ik heb de voorstelling tegenover vrienden verkocht als een – misschien weer een stom woord – rollercoaster: je werd meegesleurd, moest lachen en bijna huilen, wist niet waar te kijken.
Nog!
WILLEMS: PJ Harvey op Rock Werchter was geweldig, net als de show van Moderat in het Koninklijk Circus: een schoon evenwicht tussen een visueel feest en donkere muziek. Ik was al fan van Modeselektor, met zijn zwaardere beats. Maar hun samenvloeiing met Apparat, die meer de sfeer binnenbrengt, werkt perfect. Er was geen ontsnappen aan. Ook qua licht en lasers haalden ze alles uit de kast, zonder dat het potsierlijk werd.
Het ruikt hier naar een goed jaar, qua omverblazingen.
WILLEMS: En dan moet ik nog Wat is de wat van Dave Eggers vermelden, al enkele jaren oud, maar net nu heel relevant, vanwege de migratieproblematiek. Dat boek gaat over een jongetje dat de burgeroorlog in Zuid-Soedan ontvlucht. Op zijn zesde, wat hem ongeveer zo oud maakt als mijn eigen zoontje. In feite is het een geromantiseerde biografie, met enkele heel schrijnende, onwaarschijnlijke verhalen. Zo’n boek waarvan je denkt: iedereen zou het moeten lezen. Ook in 2017.
Kurt Blondeel
