Theatermaker Stefanie Claes deelt cultuurtips: ‘Klara geeft mij drive en ideeën’

Theatermaakster Stefanie Claes pakt de komende weken uit met Mia Kermis, een voorstelling waarvan we uit de omschrijving ‘woordenloos’, ‘miniatuur’ en ‘poppen’ onthouden.

Stefanie Claes: Klopt, maar die poppen laat ik er de jongste tijd liever uit. Ik gebruik inderdaad zelfgemaakte figuren maar evengoed tekeningen en muziek. In die zin gaat de voorstelling breder dan klassiek poppentheater. Ik zie mezelf veeleer als een verteller met bewegingen die een machine draaiende houdt door figuren op te stellen, te verzetten of weg te halen.

Theatermaker Stefanie Claes deelt cultuurtips: 'Klara geeft mij drive en ideeën'

Het idee voor Mia Kermis is ontsproten aan de vondelingenschuif bij jou in de buurt.

Claes: Ik zie in vondelingen een metafoor voor iedereen: elke persoon komt érgens vandaan. Maar mijn personage vraagt zich veel harder af van waar. Er is een citaat van schrijver James Baldwin dat bijna over de voorstelling lijkt te gaan: ‘Houd altijd voor ogen waar je vandaan komt. Als je weet waar je vandaan komt, zijn er geen grenzen aan waar je naartoe kunt.’

Je put naar eigen zeggen veel inspiratie uit muziek.

Claes: Ik hoef niet per se ander theater te zien om zelf voorstellingen te kunnen maken, maar muziek heb ik wél nodig. Het gebeurt dat ik ’s avonds doodmoe thuiskom en wil slapen, maar dan zet ik op Klara Late Night Lab met Bart Vanhoudt op en hoor ik allerlei fascinerende, mooie muziek waardoor ik weer drive en ideeën krijg. Ken je DakhaBrakha, een Oekraïens folkkwartet? Heel energiek en meerstemmig, met drie zangeressen. Maar tijdens het maken van Mia Kermis heb ik vooral veel geluisterd naar Huun Huur Tu, Tuvaanse keelzangers. Vind ik echt geweldig. Heel vertellend en bezwerend, twee facetten die ook in mijn voorstelling zitten.

Theatermaker Stefanie Claes deelt cultuurtips: 'Klara geeft mij drive en ideeën'

Sommige mensen hebben geen televisie en daar ben jij er een van.

Claes: Films of series zie ik niet zo vaak, maar ik heb onlangs wel Chernobyl gezien. Die ramp interesseert me al lang: ik heb er ooit een voorstelling over gemaakt nadat ik Wij houden van Tsjernobyl van Svetlana Aleksijevitsj had gelezen. Ik ben een enorme fan van haar werk. Als onderzoeksjournaliste heeft ze veel geschreven over het leven voor en na de Sovjet-Unie – in Het einde van de rode mens bijvoorbeeld. Ze hanteert een heel aparte taal, gebaseerd op interviews met mensen. Haar boeken zijn bijna partituren. Dat vormt een mooi contrast met de harde onderwerpen. Maar om terug te komen op de serie: die vond ik heel goed gemaakt, een waardevolle aanvulling op wat ik al over Tsjernobyl wist.

Ook waardevol: de illustraties van de Joods-Duitse schilderes Charlotte Salomon, die een centrale plaats in je boekenkast innemen.

Claes: Iemand heeft me ooit Leven? Of theater? gegeven, haar autobiografische werk met 1.300 gouaches. Ze is gestorven in Auschwitz, maar tot op het allerlaatste moment heeft ze gewerkt. Haar tekeningen zijn heel mooi en kleurrijk, in tegenstelling tot hoe haar realiteit was. Maar bovenal voel je in dat boek heel hard de noodzaak van wat ze heeft gemaakt. Als ik even niet weet hoe of wat, sla ik dat boek open.

Chernobyl.
Chernobyl.© HBO

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content