Tijdens het nakende Oerolfestival, op het Waddeneiland Terschelling, presenteert het Antwerpse muziektheatergezelschap Post uit Hessdalen zijn nieuwe voorstelling 15419 ft.
Een stuk over een sensatie die de moderne mens zowel fysiek als mentaal vreemd is geworden: het vergezicht.
Ine Van Baelen (theatermaker): Iets wat we in onze voorstellingen onderzoeken, is hoe je waarneming je gedachten beïnvloedt. Zo hebben we ons voor Poolnacht ooit een maand teruggetrokken in het donker van een Noors eiland boven de poolcirkel, in een poging de tijd los te laten. Dit is een nieuwe kijkoefening: zou het kunnen dat we door een gebrek aan vergezichten ook kortzichtiger zijn geworden en niet meer visionair durven te denken?
Muziek is een belangrijke poot van dit stuk.
Van Baelen: We hebben alle instrumenten zelf gebouwd omdat we de voorstelling op grote afstand van het publiek spelen, in dit geval op het strand (en later, tijdens de Zomer van Antwerpen, op een dijk naast de Schelde, nvdr.). Klank en beeld reizen namelijk tegen een andere snelheid. Daardoor zul je het instrument eerder zíén dan horen. Wat dan weer spelenderwijs de vraag oproept of alles wat onze ogen ons vertellen wel de werkelijkheid is.
Het fijne aan locatietheater is dat je er de grillen van de omgeving bij krijgt.
Van Baelen: Daarom vind ik zelf het Klankenbos in Neerpelt zo bijzonder, waarbij zoiets stedelijks als een museum volledig opgaat in de natuur. Buitenlucht kunnen inademen, wandelend kijken: het kan je cultuurbeleving een onverwachte meerwaarde geven. In het Middelheimpark ga ik altijd kijken naar het vogeltje van Panamarenko, zijn Archaeopterix Lithografica, een herinnering aan dromen en verwondering. Net als Panamarenko gaan we in 15419 ft vrij technisch-wetenschappelijk tewerk, maar zonder vaste uitkomst.
Misschien moeten we nog even duiden waar die 15.419 voet – zo’n 4,7 kilometer – voor staat.
Van Baelen: Verder kun je, door de kromming van de aarde, op zeeniveau niet kijken.
Ligt er toevallig iets leesbaars op je nachtkastje?
Van Baelen: De verzamelde gedichten van de Poolse Wislawa Szymborska. Eén of twee gedichten voor het slapengaan is ideaal: ze zijn kort genoeg om te blijven hangen. Daarom heb ik ook De ontdekking van de wereld liggen, een bundel columns en kroniekjes van de Braziliaanse Clarice Lispector. Net als Szymborska brengt zij haar gedachten in heel pure, prikkelende taal onder woorden.
Iedereen kent Netflix, jij wilde een lans breken een veel minder bekend streamingplatform.
Van Baelen: Ik snuister veel op MUBI, dat arthousefilms aanbiedt. Hun selectie is niet alleen interessant, maar ook behapbaar: altijd slechts dertig titels. Elke dag komt er een nieuwe bij en verdwijnt er ook eentje. Nooit last van keuzestress!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier