Waarom zijn wij Belgen zo bescheiden? Want hoorde Dans Dans, de groep die de derde dag van Cactus muzikaal mocht aanzwengelen, gezien het duizelingwekkende niveau van haar prestatie, het festival niet gewoon af te sluiten?
Het was een vraag die spontaan bij ons opkwam, halverwege de spannnede set van het trio. Dans Dans maakt instrumentale maar erg fysieke muziek die zich stilistisch niet zo makkelijk laat definiëren. Vanavond staat de groep bijvoorbeeld geprogrammeerd als headliner van Northsea Jazz, maar ze put even goed uit surfrock, psychedelische blues, film noir-soundtracks en geïmproviseerde muziek.
De nummers van Dans Dans berusten op de verbluffende chemie tussen gitarist Bert Dockx, bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques en drummer Steven Cassiers. De drie muzikanten zijn aan elkaar gewaagd: ze dagen elkaar uit, dreigen elkaar van een steile klif te duwen, maar behoeden elkaar tegelijk voor de val. De manier waarop ze samen, schijnbaar achteloos, een thema aanraken en ervan afdwalen om er, even later, weer naar terug te keren, is vaak adembenemend. De bandnaam Dans Dans is dan ook niet toevallig gekozen: de leden dansen, al spelend, als het ware om elkaar heen.
Of het nu ging om interpretaties van andermans werk (het van Sonny Rollins geleende ‘Freedom Suite’; het bij Ennio Morricone betrokken ‘The Sicilian Clan’) of om eigen composities, de souplesse en beheersing waarmee in Brugge werd gemusiceerd, dwong ontzag af. Dans Dans sleepte geluidsblokken aan, bouwde er duizelingwekkend hoge torens mee en liet die dan moedwillig weer instorten.
Het narratieve gitaarspel van Bert Dockx -een echte spraakwaterval op de snaren- stond weliswaar het vaakst op de voorgrond, maar de suspens die de overige leden met hun bijdragen creëerden, was in het door Dans Dans geborstelde klanklandschap, minstens even dominant. Wereldklasse.
DE SETLIST: Freedom Suite Pt. 2 / The Sicilian Clan / Gazelle / Coffee Grounds / Bloed & Dromen / Take A Close Look / El is A Sound / Au hasard.