Met haar tweede album graaft LoneLady de postpunk van onder het puin in haar thuishaven Manchester en bouwt ze een feestje in de betonnen krochten van de stadsjungle. Betreden op eigen risico.
LoneLady
Hinterland
postpunk
Warp
Detroit, Manchester, Berlijn, New York: in grootsteden waar eind jaren zeventig, begin jaren tachtig grauw en grijs de boventoon voeren, zwengelen knieën steevast met een iets verbetener knikje. De eerste technoklanken ontstonden niet per toeval op het autokerkhof van Detroit, en toen punk muteerde in een dansbare variant die meer dan twee akkoorden telt, gebeurde dat quasi gelijktijdig tegen de verloederde achtergronden van New York en Manchester. In Saint-Tropez floreren geen duistere discodreunen.
Julie Ann Campbell alias LoneLady is geboren en getogen in Manchester, en kent elke vierkante meter verlaten textielfabriek, vergeten treinstation en doodlopende asfaltweg uit het hoofd. Wandelend door de verwaarloosde achterbuurten van haar stad bracht ze de mentale blauwdruk in kaart voor Hinterland, van alle industriële funkplaten de enige die u deze maand moet horen. Spaar uw hoge hakken en designerjeans, dit is dansmuziek die men bij voorkeur niet zonder kleerscheuren beleeft, ontsproten uit de krochten van een subtropische stadsjungle. Into the Cave gebiedt Campbell meteen bij de start. De leidraad is een logge, zwalpende baslijn, metalige percussie dient als pikhouweel, het tempo wordt gevoed door een dieselgenerator die elk ogenblik zijn laatste adem kan uitblazen.
Letterlijk vertaald, betekent Hinterland zoveel als achterland, een natie zonder grenzen. Ondergrondse parkeergarages, leegstaande, met prikkeldraad omsingelde schoolgebouwen, tunnels zonder bestemming: ze zien er overal ter wereld hetzelfde uit. De mechanische cadans in Groove It Out is die van New Yorkse funkpunkers als Liquid Liquid en ESG, maar ook die van Britse evenknieën als A Certain Ratio en Quango Quango. Bunkerpop is evenveel vroege Bananarama als de jonge Madonna. Die gaf haar eerste Europese optreden trouwens in Manchester, op het podium van de legendarische Haçienda, het clubhuis van Joy Division en later New Order. Opnieuw geen toeval. Had Grace Jones niet ooit zelf Ian Curtis en co gecoverd – haar versie van She’s Lost Control houdt stand naast het origineel – dan waren (I Can See) Landscapes en Mortar Remembers You de perfecte verbeelding van die symbiose. Op 15 mei speelt LoneLady ten dans in de AB Club. Vergeet uw stofmasker niet.
Jonas Boel
