Lana Del Rey @ Vorst Nationaal: de vleesgeworden Amerikaanse droom

© AFP

Lana Del Rey legde in het Brusselse Vorst Nationaal de nadruk op vrijheid, schoonheid en faam, en deed dat met een overtuigend stemgeluid en melancholische muzikale prikkelingen.

DA GIG: Lana Del Rey in Vorst Nationaal, Brussel op 31/05

IN EEN ZIN: Sadcore sixties Americana, gebracht door een lolita from the hood onder goedkeurend oog van Uncle Sam

HOOGTEPUNTEN: ‘Blue Jeans’, ‘Born To Die’, ‘Young and Beautiful’, ‘Ride’, ‘Video Games’, ‘National Anthem’

DIEPTEPUNTEN: Het gebrek aan ‘Off to the Races’

BESTE QUOTE: “I think we should sing the song that brought us all here”, voordat ‘Video Games’ werd ingezet

Een verdwaalde scarlet, een nieuwbakken Nancy Sinatra, een personage gecreëerd door de marketingwereld zelve of een onderschat gangsterliefje. De labels die Elizabeth Woolridge Grant worden opgeplakt zijn legio, maar zelf opteert ze nog altijd het liefst voor haar pseudoniem Lana Del Rey. Het fenomeen Del Rey kwam bovendrijven halverwege 2011, toen haar melancholisch klinkende single ‘Video Games’ -en dan eigenlijk nog vooral het zelfgemaakte clipje dat daaraan plakte als ware het een package deal- een heuse internetsensatie werd.

Del Rey werd de mysterieuze verschijning met de lange wimpers, de zwoele lippen en de nog zwoelere stem. Zij die Amerika hoog in het vaandel draagt en een overgebruik van lyrics als “let’s ride”, “Coney Island queen” en “Chateau Marmont” op haar geweten heeft. Zij die reclamegewijs menig bushokje sierde in opdracht van modeketen H&M en zich onlangs nog luidop afvroeg of we nog steeds van haar zullen houden als ze niet langer ‘Young and Beautiful’ is. Zij die levensbevestigende teksten als “we zijn allemaal geboren om te sterven” uit haar broekzak tovert. Maar vooral zij die minder braaf is dan ze eruit ziet.

Helden van weleer

Wie anders zou een optreden openen met lyrics als ‘My pussy tastes like Pepsi Cola/ My eyes are wide like cherry pies’, rechtstreeks geplukt uit ‘Cola’ van haar remake album ‘Born to Die: The Paradise Edition’. Del Rey zorgde logischerwijs dan ook voor een passend paradise decor: palmbomen allerhande, oplichtende toortsen, en een soort van art decotempel op de achtergrond die tevens ook diende als projectiescherm, waardoor we ons prompt op een of ander tropisch eiland waanden.

Del Reys tweede passage aan België -zie: Rock Werchter 2012- werd verdergezet met ‘Body Electric’, maar niet voordat de langnagelige deerne uitvoerig haar fans op de eerste rij ging begroeten. Knuffels, foto’s, hysterische kreten -u kent het wel-. Op de achtergrond brengt Del Rey “Elvis is my daddy, Marilyn’s my mother, Jesus is my bestest friend” ten gehore. De 26-jarige heeft het dan ook nooit onder stoelen of banken gestoken geïnspireerd te zijn door deze helden van weleer, en ziet zich liefst van al vereenzelvigd met deze mensen die de Amerikaanse droom hebben geleefd, en als jonge knappelingen op het hoogtepunt van hun carrière aan hun eind zijn gekomen. Want uiteindelijk geldt dat ook een beetje voor Jezus, toch?

Saturday Night Live

Imagogewijs klopte het prentje zoals het ons altijd al werd voorgesteld: het destructieve meisje dat houdt van vrijheid en geld, van feestjes en gevaarlijke jongens, van mascara en zomerjurkjes. Dat is nu eenmaal het natuurverschijnsel Lana Del Rey, en op dat vlak kwamen we dus voor weinig verrassingen te staan. Wat wél voor een verrassing zorgde, was de muzikale omlijsting.

Haar creatieve uitingen, die aspecten van pop en oldschool Americana in zich hebben, werden live overtuigend ondersteund door drum, vleugelpiano, elektrische gitaar, bas en een mini-strijkorkest. En wie na haar befaamde passage aan Saturday Night Live tweette en blogde dat Del Rey niet kon zingen, heeft het duidelijk ook bij het verkeerde eind: haar contralto stemtimbre strekte zich moeiteloos van jazzy laag tot meisjesachtig hoog, zonder quasi een grijntje inspanning te merken aan haar gezichtsgrimassen.

Ook het succesnummer ‘Blue Jeans’ -waarin ze terloops ook nog even James Dean vermeldt, kwestie van in de sfeer te blijven- en het melancholische ‘Born to Die’, beiden terug te vinden op de gelijknamige debuutplaat uit 2012, toonden zich van een aangenaam niveau waarin pure pop lijkt te vermengen met weemoedige filmmuziek. Dezelfde verschijningen deden zich voor in haar cover van Tony Bennetts ‘Blue Velvet’ -te horen in het reclamespotje voor kledingketen H&M- waarvoor en passant nog een cello werd bovengehaald.

Del Greyt Gatsby

En dat filmische aspect van haar muziek kon geen betere uiting krijgen dan in haar recente single ‘Young and Beautiful’, die ze ineen flanste ter ere van Baz Luhrmanns ‘The Great Gatsby’. Het nummer is op en top Lana: droefgeestige muzikale perikelen en een tekst die de oppervlakkigheid -in dit geval die van Jay Gatsby- lijnrecht tegenover oprechte emoties plaats. Tenslotte draait het in de prent allemaal rond faam, glorie en looks, en laat dat nu allemaal dingen zijn die een vergankelijke aard hebben waar Del Rey toch zo van houdt.

In ‘Without You’ -dat naadloos overging in een cover van Bob Dylans ‘Knocking on Heavens Door- flikt ze ons hetzelfde: “Everything I want I have/ Money, notoriety and rivieras/ I even think I found God/ In the flash bulbs of the pretty cameras/ But all my dreams and all the lights mean nothing without you”. Ironisch bijna hoe ze daarna het publiek induikt als een vrouwelijke Jean-Baptise Grenouille in de laatste momenten uit Süskinds roman ‘Het Parfum’, klaar om door haar bewonderaars levend verorberd te worden.

Video Games

Eenmaal heelhuids terug op het podium werd een videoclip vol levenswijsheid op het publiek afgevuurd, gevolgd door de melodramatische popballade ‘Ride’ waarin ze de Amerikaanse droom verder predikt. Vrijheid, liefde en ellenlange roadtrips langs the Grand Canyon om alle zorgen te vergeten. En ook het sombere weer de afgelopen maanden was Del Rey niet onopgemerkt voorbijgegaan, zo liet ze weten toen ze ‘Summertime Sadness’ inzette.

Maar de grootste kreten van de avond werden geuit toen Del Rey de woorden “and now let’s sing the song that’s the reason why we’re all here” uitsprak. De mysterieuze pianotonen van ‘Video Games’ maakten hun inkom, en de iconische bijhorende videoclip werd meteen geprojecteerd, als wou Del Rey er zichzelf aan herinneren hoe het allemaal begon enkele jaren geleden.

Tell me I’m your national anthem

En hoe kan het dan ook anders of het semi-hip hopnummer ‘National Anthem’ werd dé afsluiter van de avond. De song bundelde alle eerdere uitingen in één ultieme conclusie die draaide rond het wapperen van de Stars and Stripes. Een laatste keer ging Del Rey de trappen af om haar fans te begroeten, een liefdadigheidsproject dat zo’n tiental minuten duurde, tot werkelijk elke bewonderaar op de eerste rijen in het bezit was van een foto, een handtekening of het vluchtige oogcontact waar ze zo op hadden gehoopt.

Idolatrie, het doet iets met een mens. En Del Rey speelt er maar al te graag gretig op in. Het blijft een speciaal geval: de oppervlakkigheid die ze uitstraalt in haar manier van leven vinden we grotendeels terug in haar muziek, al moet gezegd dat die van een uitermate hoger en ander niveau is dan de meeste in haar genre. Of hoe de eendagsvlieg dan uiteindelijk toch nog, tegen alle verwachtingen in, een blauw-wit-rood-gestreepte vlinder werd.

Janne Degryse

De setlist: Cola / Body Electric / Blue Jeans / Born To Die / Carmen / Blue Velvet / Young and Beautiful / Without You / Knocking on Heavens Door / Ride / Summertime Sadness / Gods and Monsters / Video Games / National Anthem

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content