Gent Jazz dag 3: Oproer!

© Belga

14 juli 2013 gaat de boeken in als de meest fabuleuze dag uit de geschiedenis van Gent Jazz. John Zorn kwam, zag en sloeg iedereen met verstomming.

14 juli 2013 gaat de boeken in als de meest fabuleuze dag uit de geschiedenis van Gent Jazz. John Zorn kwam, zag en sloeg iedereen met verstomming.

Er werd véél verwacht van Zorn@60, de feestdag die John Zorn in de Bijloke organiseerde met vier van zijn projecten. De New Yorkse meester deelde gul uit wat hij belooft had: een perfect gedoseerde en getimede flow, die het stevige programma perfect verteerbaar maakte. Op de site heerste zowaar een prerevolutionaire sfeer, in het besef dat hier Iets Gebeurde.

Wie: The Song Project (****)

The gig: Het was voor ons hét beeld van de dag: een meisje van een maand of zestien dat vrolijk met de handjes zat te draaien terwijl een krijsende Mike Patton Zorn@60 aftrapte met ‘Batman’, de openingstrack van het debuut van Naked City. Patton zou dé man van de dag worden, nu eens tierend als varken, grommend als een golem, of theatraal als Kurt Weill. Dat zit zo: Zorn had bevriende songwriters gevraagd om teksten te schrijven bij ouder werk. Mike Patton, Jesse Harris en Sofia Rei losten elkaar subtiel af, in een set die van fado naar son en punk vloeide. De wat kitscherige popstem van Harris (songschrijver van Norah Jones) viel daarbij wat licht uit, maar Rei ontpopte zich tot een hedendaagse Amalia Rodrigues. ‘Besos de Sangre’, ‘La Flor del Barrio’, ‘Dalquiel’, ‘Osaka Bondage’, het was meteen van een ontzettend hoog niveau. Of zoals een uitgelaten Zorn riep: ‘Know it, learn it, live it!’

(B.C.)

Wie: Illuminations/The Holy Visions/The Alchemist (***)

The gig: Deel twee was een staalkaart van Zorn als componist van hedendaagse concertmuziek – of hoe noem je zoiets? – in drie stijloefeningen, uitgevoerd door klassieke muzikanten. Pianist Steve Gasling bracht ‘Illuminations’, een compositie die merkwaardig veel weg heeft van een wilde improvisatie à la Cecil Taylor. Hij werd begeleid door een vrij spelende ritmesectie (Trevor Dunn op contrabas en Kenny Wollesen op drums), die nauwgezet de kolkende dynamiek van de partituur volgden. ‘The Holy Visions’ is een kaleidoscopisch koorstuk voor vijf vrouwenstemmen met een waaier aan referenties naar heel uiteenlopende muziekstijlen. Een ware tour de force voor de uitvoerders. ‘The Alchemist’, ten slotte, is strijkkwartet vol intense contrasten, langoureuze dissonanten, getourmenteerde melodieën en kletterende pizzicati. Uiterst complexe muziek. Dat Zorn het toch klaarspeelt om een muisstille festivaltent na afloop in stormend applaus te doen opveren is zonder meer uniek.
(F.G.)

Wie: Moonchild: Templars in Sacred Blood (****)

The gig: Heeeeeere’s Johnny! Moonchild toonde de occulte kant van Zorn, die graag flirt met de theorieën van de Britse mysticus Aleistar Crowley. ‘Sacred music, but it will get loud!’ waarschuwde de grootmeester vooraf. Het is lekker akelige en supertheatrale horrormuziek die het midden houdt tussen gothic kitsch en hardcore noise. Ze werd meesterlijk uitgevoerd door het Moonchild trio van bassist Trevor Dunn, de fenomenale drummer Joey Baron en stemkunstenaar Mike Patton, aangevuld met het dreigende orgel van John Medeski. Patton speelde de hoofdrol in dit theater van de wreedheid. Na een kwartier hield zowat de helft van het publiek het niet meer: dichte drommen stormden naar voren om tot diep in de gangpaden te gaan headbangen. Revolutie! Je kon het rondspattende testosteron bijna proeven. En wanneer fans naast je plots enthousiast “Patton kills it #Zorn@60” beginnen te twitteren, dan heb je een nieuwe definitie gegeven aan wat het betekent om zestig te worden. Doorheen alle tumult waren er steeds de eeuwige pretoogjes van Joey Baron. Klasse-0entertainment en heerlijke grand guignol.
(F.G.)
Wie: de Garden Stage

The gig: Gent Jazz heeft sinds dit jaar een tweede podium. De sfeer is er lekker ontspannen, en er hangt een sfeer van nieuwsgierigheid. Zéker op Zorn@60, dat bezoekers uit heel Europa aantrok. De door Zorn geselecteerde projecten op de Garden Stage waren wisselvallig. Koby Israelite speelde een (te) slordige set en demonstreerde vooral dat de klezmermuziek van Zorn niet meer dan een collectie leuke deuntjes is wanneer ze niet wordt uitgevoerd door meester-muzikanten. Het Tirzah Quartet bracht klassieke arrangementen van Zorns Filmworks. Dat leverde korte, impressionistische stukjes op die goed in het oor lagen met wat diepgang en punch misten. Gitarist James Moore, ten slotte, zou 35 ‘etudes voor geprepareerde gitaar’ brengen (‘Even lastig als een inventie van Bach’, had Zorn ons verteld), maar dat bleek vooral piep- en knarswerk met ballonnen te zijn dat we al kenden van de soloconcerten van Mark Ribot.
(B.C.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content