1 Je bundel gaat over begin en einde, van een huilbaby in het eerste verhaal tot een bejaarde vrouw die terugkijkt op haar leven in het laatste. Had je die structuur al in je hoofd voor je begon te schrijven of ontdekte je die pas nadien?
ANNELIES VERBEKE: Dat is gewoon wat me de laatste paar jaar het meest heeft beziggehouden, dat gevoel van vergankelijkheid. Misschien heeft het ermee te maken dat ik veertig ben geworden. De verhalen dateren van voor, tijdens en na het schrijven van mijn vorige roman Dertig dagen. De meeste heb ik met dat thema voor ogen geschreven, enkele eerdere heb ik op thema geselecteerd. Voor mij is een bundel meer dan een verzameling verhalen. Hij vormt een eenheid rond een thema. Vandaar dat de volgorde waarin de verhalen in het boek staan belangrijk is. In het midden staat De beer. Dat is het hart van de bundel, en alle verhalen daarvoor en daarna weerspiegelen elkaar. Zo gaan Wilde dieren en Voorbeelden van verdriet allebei over de minder wollige kant van de liefde. In het ene verhaal denkt iemand dat het einde van de mensheid nabij is en in het andere willen twee mensen terugkeren naar het begin van die mensheid.
2 De beer is een verontrustend verhaal, over een schrijver die ermee stopt. Jij denkt toch niet in die richting?
VERBEKE: Nee hoor, al verlangde ik de laatste twee jaar enorm om kapster of masseuse te worden, waarbij ik die potentieel nieuwe levensinvulling uiteraard hopeloos romantiseerde. Het verhaal is gegroeid uit het besef dat voor een kunstenaar leven en beroep door elkaar lopen. Schrijven biedt je enerzijds een enorme vrijheid, maar het is ook een gevangenis. Na een jaar of vijftien ontdek je dat je er niet meer buiten kunt. Dus dan schrijf je een verhaal over ‘de auteur’ – mijn alter ego, zoals in Dertig dagen – die op een ochtend ontwaakt als niet-schrijver en beseft wat een bevrijding dat is.
3 Heel veel personages uit de bundel zijn ontredderd en zoekende. Zegt dat iets over onze tijd?
VERBEKE: Het is inderdaad een vrij donkere bundel geworden, ook al zit er wel wat humor en hoop in. Maar het waren natuurlijk ook donkere tijden: de aanslagen in Brussel, de verkiezing van Trump en ga zo maar door. Af en toe had ik het gevoel dat ik mijn houvast kwijtraakte, of mijn vertrouwen in de wereld en in de mens. Het kan wel heel snel de verkeerde kant op gaan, besefte ik. 2016 was geen aangenaam jaar. Al moeten we dat ook niet overdrijven. Zo zei de Brits-Eritrese, in Brussel wonende schrijver Sulaiman Addonia onlangs dat wanneer je 2016 het vreselijkste jaar ooit vond je allicht al lang in Europa woont.
(M.V.)
