Wim Helsen is briljant lomp in ‘Er wordt naar u geluisterd’

Wim Helsen. De Kleine Komedie Amsterdam. 30-11-2016 © Els Zweerink
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

In een kleurloos decor en een kleurloos pak schildert Wim Helsen de kleurrijkste begrafenisondernemer ooit.

The Play = Er wordt naar u geluisterd

Gezelschap = Wim Helsen

In een zin = In Er wordt naar u geluisterd waagt Wim Helsen zich op glad ijs door het ritme van een uitvaart tot het ritme van een cabaretshow te maken, maar hij slaagt lompweg met glans in

Hoogtepunt = Helsens begrafenisondernemer stelt zich voor hoe elke dode een plekje krijgt in het lichaam van God. ‘En wat als dat plekje zich in een haarspeldbocht van de dikke darm bevindt?’, roept hij vertwijfeld uit, met ogen die wild staan van onmacht en verontwaardiging.

Quote = ‘In wat voor een tijd leven we als je in een krab moet veranderen om een beetje te kunnen ontsnappen aan de stress op het werk, zeg? Dat ze daar maar eens over nadenken in Brussel!’

Meer info: www.wimhelsen.be

Net na het machtige eindbeeld, iets met een schaduw in een volle maan – meer verklappen is strafbaar – draait Helsen zich naar het publiek. Voor het eerst kijkt hij naar ons met die zachte, nieuwsgierige blik waarmee hij ook naar zijn gasten in het televisieprogramma Winteruur (Canvas) luistert.

Anderhalf uur moesten we het zonder die blik stellen. Dat is niet erg, want het bewijst vooral wat een sterk vertolker Helsen is. In Er wordt naar u geluisterd speelt hij een man die tegen wil en dank een uitvaart moet leiden. De man vertoeft liever ‘in het atelier’ van het rouwcentrum, waar hij de lijken zo netjes mogelijk opbaart. In het gezelschap van levende mensen weet hij met zichzelf geen blijf, en op levende vrouwen valt hij niet, bekent hij halverwege de ‘plechtigheid’.

Helsen doet wat geen weldenkend cabaretmens durft: een show beginnen met een intriest tekstje dat de sfeer meteen platslaat

Helsen wandelt de scène op in een grijs pak en met een licht verwilderde, starre blik in de ogen. Van achter een katheder op wieltjes doet hij wat geen weldenkend cabaretmens durft: zijn show beginnen met een intriest tekstje, in dit geval de laatste woorden van de overledene wiens uitvaart Helsens personage begeleidt.

De show starten met een dip is gewaagd, maar het werkt perfect omdat Helsen daarna feilloos doorschakelt naar de lach. Alleen al de naam van de aflijvige uitspreken verwordt tot een heus dictie-avontuur.

Als een clown die zijn schmink en schoenen vergeten is, maar niet zijn streken switcht Helsen voortdurend tussen dwaasheid en sérieux. Terwijl de klassieke nar met geschminkt gelaat over zijn te grote schoenen struikelt, laat Helsen zijn personage met een verdacht uitgestrekt gezicht struikelen over woorden – een simpel woord als geloven wordt een hilarische bevalling van plofklanken)

Als een clown die zijn schmink en schoenen vergeten is switch Helsen voortdurend tussen dwaasheid en su0026#xE9;rieux.

Helsens personage is zo gestresseerd en vervreemd van de wereld der levenden dat hij geen conventies meer kent. Hij zegt en doet alles wat een mens niet hoort te zeggen (‘Leest uwen brol zelf voor, hé‘) noch te doen tijdens een begrafenis. Hij spreekt zichzelf geregeld vermanend toe, maar kan het toch niet laten om zijn ongezouten mening te geven over de overledene, de rouwbetuigenissen of het gedrag van de aanwezige familieleden en vrienden (‘vertolkt’ door het publiek).

Dat Helsen zichzelf daardoor verplicht om te schakelen tussen doodernstige momenten, waarin het ritme stilvalt, en lachwekkend lompe commentaar, waarmee hij het ritme van zijn show weer moet aanzwengelen, is moedig. Dat hij daar glansrijk in slaagt, getuigt van meesterschap.

Het maakt Er wordt naar u geluisterd, naast pijnlijk grappig, ook maatschappijkritisch. Want Helsen levert ‘slapstickkritiek’. Hij ontpopt zich met zijn priemende blikken, gekke stemmetjes en zwierige danspasjes tot een kleurrijke clown die een loopje neemt met de competitiegeest van de hedendaagse mens, die sterft van de stress en domweg jankt naar de volle maan, van lijkzakkleurig plastic… .

VRT-reportage van Er wordt naar geluisterd en smaakmaker uit zijn vorige voorstelling Spijtig Spijtig Spijtig.

480YouTubehttps://www.youtube.com/user/BunkerTheaterzakenWim Helsen – Spijtig Spijtig Spijtig – Mensen zijn toch ziek he4801.0270BunkerTheaterzakenvideohttps://www.youtube.com/https://i.ytimg.com/vi/2Y3fPD2-sug/hqdefault.jpg360

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content