Een in Delfts blauw beschilderd theekopje, Beethovens Negende Symfonie, een kamerplant en een porseleinen molentje (ook versierd met tekeningen in Delfts blauw): met die decorstukken op een zwartmetalen rek probeert Laura van Dolron ons een idee te geven van wie zij is. Maar formuleren wie ‘wij’ zijn, blijkt minder gemakkelijk.
The Play = Wij
Gezelschap = Laura van Dolron
In een zin = Een eerlijke voorstelling over de machteloze en te gelukkige westerling. Al staat die eerlijkheid soms het spelen van een goede voorstelling in de weg.
Hoogtepunt = Van Dolron vergeet een stuk tekst, zegt dat, verklapt te veel en keert met een ‘verdomme, nu verpest ik het helemaal’ het publiek de rug toe. Ze neemt een slokje thee en slikt haar boosheid weg. Zo ongewoon eerlijk staat van Dolron op de scène.
Quote = ‘Ik ga zeggen wie wij zijn, en dat is bijna onmogelijk, omdat bij alles wat ik zeg iemand denkt, “zo ben ik niet”. En dat zegt heel veel over wie wij zijn…’
EN
‘Er kloppen niet alleen terroristen op onze deur, maar ook vluchtelingen. Zij moeten ‘van ons’ integreren. Maar waarin? In de hele dag op een schermpje staren? In mensen die om hulp vragen behandelen als misdadigers? Als we willen dat mensen zich aanpassen, zullen we een enthousiasmerend verhaal moeten hebben over wie ‘wij’ zijn.’
Meer info: www.lauravandolron.com
Terwijl de meeste theatermakers zich uitsloven om een montere, swingende, verbeeldingrijke én wereld verbeterende voorstelling te maken, toont Laura van Dolron de wanhoop en machteloosheid van een mens die het goed meent maar inziet dat hij totaal niets aan de wereld kan veranderen. Wat nu? Geen idee, is het ongemakkelijk eerlijke antwoord.
Die eerlijkheid is van Dolrons handelskenmerk. Zoals ze in Liefhebben (2014) met opvallend veel rust en waardigheid over haar miskraam vertelde, vertelt ze hier zonder schroom over haar existentiële twijfels. Binnenkort zet ze een tweede kind op een wereld die ze almaar minder kent of vertrouwt. Daarom wil ze er alles aan doen om die wereld tot een zo aangenaam mogelijke plek te maken. Dat betekent: niet blijven hangen in het oergezellige zondagse knuffelmoment in het ‘grote bed van mama en papa’ maar met dat gezin ook engagementen in de wereld aangaan. ‘Als je liefdesverdriet heb, staat je hart open maar als je gelukkig bent, sluit je je hart af voor alles van buitenaf.’ Conclusie: we zijn momenteel te gelukkig in het Westen om ons echt te bekommeren om de grote wereldproblemen.
Echt nieuw is die conclusie niet. Nieuwer is de manier waarop van Dolron die conclusie neerzet: haast machteloos, bij momenten de tranen verbijtend terwijl ze over de onverschilligheid en het egoïsme in het westen vertelt. En vertellen doet ze in mooie volzinnen die (heel) af en toe flirten met humor.
Afgelopen donderdag, tijdens de Belgische première (de Nederlandse première is voorzien voor 6 oktober 2016), kampte Wij met kinderziektes waarvan de belangrijkste: té eerlijk zijn. Wanneer een scène de mist in ging, was Van Dolron er zo van aangeslagen dat ze zorgvuldig uitlegde hoe ze de fout zou herstellen. Zoveel eerlijkheid schept een band met het publiek maar verlegt ook de focus van het thema van de voorstelling naar de onzekerheid van de speler. Hoewel, in het moment waarop die zoekende, twijfelende en foeterende Laura van Dolron woedend wordt en zichzelf vervolgens herpakt, ligt misschien de suggestie van hoe alle ikjes in het Westen weer een ‘wij’ kunnen vormen.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
EN
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier