Vlaanderen zonder Smoel

Het stuk ‘Dat Smoel’ geldt als voorbeeld voor de taak en de verantwoordelijkheid van stadsgezelschappen.

Begin dit jaar stond op de website van Knack een pleidooi voor nieuw repertoiretoneel. De aanleiding en het grote voorbeeld was Dat Smoel, het debuutstuk van de Engelse schrijfster Polly Stenham, waaruit dit fragment komt:

Hugo: Je hebt geen keus. Ze gaat.

Henry: Nee, dat kun je niet zomaar doen. Je kunt niet gewoon hier komen met je oplossing. Dat kun je niet doen. Dat klopt gewoon niet. [pauze] Want, weet je – [hij spuugt het woord uit] pappa – je hebt ons hier helemaal alleen gelaten. Dus deed ik wat ik dacht dat jij had moeten doen. Voor haar zorgen. Heel goed voor haar zorgen. Omdat mammie gebroken was. Ik dacht, ik doe alles om haar heel te maken. En wel tot mijn laatste snik.

Haar eersteling, oorspronkelijke titel That Face, werd een geweldig succes. Producent was The Royal Court Theatre uit Londen, een theater dat niet meteen van experiment verdacht kan worden. Nauwelijks een jaar later of Het Nationale Toneel Den Haag had het geboekt. Het werd opgevoerd in eigen huis. Uitverkochte zalen. Niet alleen publiek bleef maar toestromen, maar ook theaterdirecteurs smeekten om een voorstelling. Het resulteerde in een tournee van 38 voorstellingen van half februari tot eind april 2011.

Dat Smoel is een gezinsdrama. Geld in plaats van liefde. Vader heeft voor de carrière gekozen, moeder voor de drank met als gevolg geestelijke problemen en medicatie. Het loopt fout als de dochter een schoolvriendin een overdosis van moeders valiumtabletten geeft. De school belt de vader in Hong Kong – voormalige Britse kroonkolonie – om orde op zaken te stellen. Hij komt en stelt voor moeder voor behandeling te laten opnemen. Maar daar verzetten zoon en dochter zich tegen.

Scherpe maar knappe dialogen. Stuk voor stuk zweepslagen. Dit stuk geldt als voorbeeld voor de taak en de verantwoordelijkheid van stadsgezelschappen.

38 voorstellingen op 2 maanden, maar geen enkele in Vlaanderen. De Vlaamse theaterpers is medeschuldig aan dit mankement. Hadden de zelfbenoemde kwaliteitskranten, samen met Klara en Canvas, aan hetzelfde zeel van Knack getrokken, dan was de kans groot geweest dat Vlaamse toeschouwers niet een lange reis voor de boeg hadden om deze prachtvoorstelling te kunnen zien.

Guido Lauwaert

Meer info: www.nationaletoneel.nl

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content