Laika en Het nieuwstedelijk slaan de handen in elkaar voor een swingende theaterbewerking van David Grossmans Het Zigzagkind.
The Play = Zigzagkind
Gezelschap = Laika en Het nieuwstedelijk
In een zin = In de trouw aan het boek fnuikt de regisseur soms het ritme van deze wervelende en hartveroverende voorstelling. Dat maakt er het kijk- en luisterplezier evenwel niet minder om.
Hoogtepunt = Het moment waarop de jongen Nono in de trein zijn kleurrijke reisgezel ontmoet die hem meteen trakteert op een dol avontuur waar elke kleine kerel van droomt.
Quote = ‘Ik wilde geen leven als de andere mensen. Elke morgen op de bus naar het werk, met een lang gezicht. Een leven als een dode. Je hebt maar één leven, meer niet. Voor we geboren worden liggen we miljoenen jaren in het donker, en als we dood gaan… hetzelfde! Hier donker en daar donker. En ons leven is als een kleine pauze, tussen het eerste en het laatste donker. Mijn leven was een feest, een grote show. Met één grote ster in het midden: IK. (muziek) Dat mag toch? Of niet? Verdomme, verdomme, dat mag!
Meer info: www.laika.be en www.nieuwstedelijk.be
Hoe fijn om je zo welkom te voelen wanneer de deuren van de theaterzaal zich openen. Terwijl de acteurs al op het podium staan met de gretigheid van een bandje dat dringend zijn debuutplaat wil presenteren, zoek je een plaatsje aan een tafeltje. Want geen klassieke tribune voor deze theaterbewerking van David Grossmans Het Zigzagkind. Laika en Het Nieuwstedelijk heten het publiek welkom op het bar mitswa-feest van de dertienjarige Nono. Dus oogt de zaal als een feestzaal.
Van zodra de lichten doven, start het feest. En meteen voel je de niet van optimistische vrolijkheid gespeende regiehand van Jo Roets. Zijn regies zijn steevast kleurrijk. Maar de kleuren omranden telkens het tere hart van het verhaal dat hij wil vertellen. Ook nu weer. Samen met artistieke kompaan Greet Vissers bewerkte hij Grossmans roman tot een ijzersterke theatertekst die spelplezier genereert én wijsheden de zaal in slingert. Het hoofdpersonage is Nono. Hij is een joodse jongen die zonder moeder opgroeide. Wanneer hij zijn dertiende verjaardag viert, wil hij de zoektocht naar zijn moeder aanvatten. Daarbij krijgt hij hulp uit wel heel onverwachte hoeken. Grossmans boek leest als een zorgvuldig gecomponeerd en toch avontuurlijk coming of age-verhaal. De voorstelling oogt en klinkt als een bonte met zwier, elegantie en humor gebrachte opgroeitragedie. Of tragikomedie? Al doet een komedie te veel lachsalvo’s vermoeden. Regisseur Roets en dramaturg Christophe Aussems jagen niet op de lach, wél op de glimlach.
Dat heeft te maken met de intieme scenografie (geïnspireerd op het nostalgische interieur van een spiegeltent), met de grappige kostuums én met de speelstijl. Mattias Van de Vijver speelt Nono en opent de voorstelling en dat verloopt niet van een leien dakje. . Tijdens de eerste minuten vindt hij in zijn spel het subtiele evenwicht niet waar het hele stuk op drijft: integer, kwetsbaar spelen met een toets monterheid en gekte. Tijdens de eerste scène drukt hij its te hard op dat ‘montere gaspedaal’. Met te uitbundig spel tot gevolg. Ook ‘vader’ Koen Janssens en ‘stiefmoeder’ Lien De Graeve worstelen aanvankelijk met dat evenwicht en spelen in het begin met iets te weinig lucht. Pas wanneer het prettig gestoorde personage van Gert Jochems (met paarse baard en een kostuum om ‘duh?’ tegen te zeggen) zijn ukelele weglegt en als de mysterieuze Felix de scène betreedt om Nono de bar mitswa van zijn leven te bezorgen, vinden alle acteurs het evenwicht. En dan wordt Zigzagkind een echt feest. De personages voeren je met weinig meer dan een typisch duozitje uit een oude tram mee van de trein in een sportwagen naar een mysterieuze, magisch mooie plek in de stad. Ze ontmoeten gangsters, politieagenten, diva’s, bankbediendes en – bovenal – het verleden van Nono’s moeder.
De ganse tocht wordt van muzikale zinderende lucht voorzien door Esmé Bos (die ook acterend aardig haar mannetje staat, zo bewijst ze hier) en Ephraïm Cielen. Bos met handdoek- en verentooi, Cielen met een kinky outfit (inclusief glittertjes, coole sneakers en dito doodshoofd op het T-shirt). Hun geluiden en muziek zwepen de emoties op wanneer nodig, bieden rust indien nodig. De muziek vormt ook een subtiele lijn in het verhaal, dankzij het muzikaal talent van Van de Vijver die een uiterst getalenteerd trompettist blijkt te zijn.
Zigzagkind koestert de bonte vormgeving, de humor in het spel en de ongegeneerde hang naar ontroering die eigen is aan Laika-creaties. Maar dit stuk dankt zijn sterke vleugels ook aan de ingenieuze manier waarop de muziek doorheen het verhaal verweven wordt. Daarin is Het nieuwstedelijk dan weer een krak. Het mag dan ook niet verbazen dat de zwakste scène deze is waarin de muzikanten er glimlachend en stilletjes bij staan terwijl de andere acteurs in de zaal verdwijnen om er een cruciaal stukje uit Nono’s leven na te spelen. Je zou denken dat dit de actie dichter bij het publiek brengt, maar niets is minder waar. Die scène creëert vooral (en gelukkig slechts voor even) een breuk in het ritme.
Na de voorstelling word je, net als op een feest, getrakteerd op een zoete, broze lekkernij. Zo subtiel zoet als de afloop van het verhaal en zo broos als Nono voor hij aan zijn avontuur begon. En zo verlaat je de voorstelling zoals je een geslaagd feest verlaat: voldaan en opgewekt ondanks de vele ontroerende momenten die je weg moest slikken.
Smaakmaker: Vincent Bals geweldig verfilming van het boek. De sfeer uit de film is ook de sfeer die de voorstelling zo aanstekelijk maakt –
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier