Theater: Zolang de zee er is

Schots en scheef! Anders kan je het verhaal dat Arne Sierens in Ensor vertelt niet beschrijven. Het is dan ook een verhaal over schots en scheef in het leven staan, met een hart dat aan gruzelementen ligt.

The Play = Ensor

Gezelschap = Compagnie Cecilia

In een zin = Ensor portretteert het leven als een bolderende, uitgerekte Ensormaskerade tussen twee verkoolde strandhuisjes. Je lacht, je zucht, je steunt, je slikt en je geniet van dit breekbare mannentrio dat alle mogelijke circuscapriolen en woordbuitelingen uit de kast haalt om niet van het slappe touw te donderen dat hun – of beter: het – leven is.

Hoogtepunt = De zogeheten tafelscène: Johan Heldenbergh komt als Guido net boven het tafeltje-met-rood-tafellaken uit en stort zijn hart uit bij Antoine, die rustig luistert en minzaam antwoordt op die van passie en weltschmerz zinderende levensvragen.

Score = * * *

Quote = ‘Wij in theater, zijn de journalisten van het onnoembare’ OF ‘Het balanceren als metafoor,het leven is dansen op een koord, slingeren aan de trapeze…’

Het leven is een circus waar alles schots en scheef staat. En zeker het leven van Guido (Johan Heldenbergh), Antoine (Danny Ronaldo) en den dokteur (Karel Creemers). Dus beginnen ze alvast met hun omgeving te ordenen: de vrouwelijke en mannelijke toeschouwers van Compagnie Cecilia’s Ensor – tekst en regie van Arne Sierens – verwijzen ze elk naar een andere tribune.

Tussen de ‘vrouwentribune’ en ‘de mannentribune’ loopt een smalle, rechthoekige piste. Het is een aardeweg tussen twee donkergrijze huisjes die zowel grafdelvershuisje, kappelletjes maar evengoed zwartgeblakerde strandhuisjes kunnen voorstellen. Plaats van handeling is het strand van Oostende. Ensor is er niet meer maar zijn werk wel en de zee ook. Om naar te staren, al wachtend op de grote liefde of om de assen van een overleden geliefde in te verstrooien. Kortom, om jezelf weer samen te rapen na een tegenslag.

Dat is wat het trio doet. Een theatermaker en twee circusartiesten vechten er met hun (mid)lifecrisis en liefdesverdriet. De personages liggen erg dicht bij de persoonlijkheid van de spelers en dat zorgt voor wat ruis, een halfuur te veel toneel en overbodige zinnen als ’theater is altijd wat autobiografisch en therapeutisch’ te midden de sappige, levensbeschouwelijke oneliners die Sierens alweer uit zijn pen schudt. De sublieme live muziek van Jean-Yves Evrard kleurt de scènes mee in terwijl Creemers en Ronaldo die scènes van een gouden circusrandje voorzien. Vooral Ronaldo maakt indruk als Antoine. Hij zet zijn feilloze lichaamsbeheersing in om Heldenberghs wat te stormachtige spel tegenwicht te geven. En of dat werkt! Ronaldo bespeelt de melancholie van Antoine zeldzaam sober en sterk. Met als mooiste beeld (na de ’tafelscène’): Antoine en een speelgoedpopje die in een strandstoel zitten en naar de einder staren. Tot de liefde in zicht is?

Ensor portretteert het leven als een bolderende, uitgerekte Ensormaskerade tussen twee verkoolde strandhuisjes in. Je lacht, je zucht, je steunt, je slikt en je geniet van dit breekbare mannentrio dat alle mogelijke circuscapriolen en woordbuitelingen uit de kast haalt om niet van het slappe touw te donderen dat hun – neen, het – leven is. Schoon.

Smaakmaker: Interviewportret van Danny Ronaldo –

Els Van Steenberghe

Meer info: www.compagniececilia.be