Laika en figurentheater Froe Froe slaan de handen in elkaar om hun versie van Giambattista Basiles Pentamerone te vertellen, een verhalenbundel vol sprookjes over koningen, ondeugende prinsen, oude besjes (en geiten) én over hun aller hang naar wulpse liefde en tedere vrijpartijen.
The Play = Pentamerone
Gezelschap = Laika en Froe Froe
In een zin = Van deze voorstelling word je instant gelukkig. En het is geen vluchtig geluk maar een warm, vreugdevol gevoel dat er letterlijk en figuurlijk langs ogen, oren én mond wordt ingelepeld met geweldig grappige en wervelende scènebeelden vol guitige, expressievolle poppen, verrassend lekkere hapjes en drankjes én melancholische muziek die zwierig laveert tussen diep verdriet en vurig geluk.
Hoogtepunt = Elke scène draagt wel een visuele verrassing in zich maar een van de goddelijkste momenten is het verbouwereerde gezicht van kok Peter De Bie wanneer de poppen in zijn keuken op zoek gaan naar een zeedraak (en die nog vinden ook).
Quote = ‘De liefde klopt met hamerslagen op mijn ziel. Wat een kwelling. Toe, stem me niet bitter en laat u zien, lieflijke vogels.’ (Aldus de koning tegen de oude besjes met de zoetgevooisde stemmen)
Of
‘Uw handen, die vleesvorken die mijn hart uit de pan van mijn lichaam trekken. O handen, gij schone handen, die als pollepels roeren in een soepje van tederheid. Handen die kolen scheppen om mijn hart te laten koken.’
En ook
‘Gij hebt de sleutel van mijn hart zoals ge reeds het roer van mijn leven houdt.’
Meer info: www.zomervanantwerpen.be,
www.laika.be en www.froefroe.be
Als drie kapoenen die net de jongensstreek van hun leven hadden uitgehaald, zo zaten Marc Maillard, Peter De Bie en Jo Roets een tijdje geleden te glunderen toen ze aan Knack vertelden over Pentamerone, de voorstelling die op woensdag 8 juli 2015 tijdens de Zomer van Antwerpen in première ging en waarvoor de Antwerpse theatergezelschappen Laika en Froe Froe de handen in elkaar sloegen. Al vanaf de eerste scène was duidelijk waarom het trio zo straalde tijdens het interview.
Van deze voorstelling word je instant gelukkig. En het is geen vluchtig geluk maar een warm, vreugdevol gevoel dat er letterlijk en figuurlijk langs ogen, oren én mond wordt ingelepeld met geweldig grappige en wervelende scènebeelden vol guitige, expressievolle poppen, verrassend lekkere hapjes en drankjes én melancholische muziek die zwierig laveert tussen diep verdriet en vurig geluk. Vertrekpunt van dit alles is Giambattista Basiles Pentaerone (1636), zijn antwoord op de wat hoofse Decamerone (1360) van Giovanni Boccaccio. Basile bundelde vijftig volkse sprookjes tot een raamvertelling die vijf dagen beslaat (de Decamerone is een raamvertelling waarin honderd verhalen in veertien dagen worden verteld). Regisseur en auteur Jo Roets las de Pentamerone en voelde het kriebelen. Hij trok met de bundel naar poppenmaker Marc Maillard die meteen een extra bestelling latex moet geplaatst hebben om de talloze poppen te kunnen maken. Onderwijl boog Peter De Bie zich over de verhalen en gebruikte ze als basis voor een reeks gerechtjes die tijdens de voorstelling opgediend worden.
Samen met Greet Vissers slaagde Jo Roets er onwaarschijnlijk goed in om de vijftig sprookjes tot een sprankelende theatertekst te herleiden. Toverwoorden bleken: schrappen, puzzelen én een grote pot inkt vol ondeugende zinspelingen en melancholische overpeinzingen. De tekst wordt geënscneerd in een volkskeukenachtig decor. In die volkskeuken (met glanzend witte kastdeurtjes, zwarte tegeltjes en een groot aquarium) staat Peter De Bie rustig te snijden, te hakken, te kneden en te bakken terwiljl de paarden, draken en andere gedrochten in en uit zijn keuken rennen. Die keuken beslaat een kant van de scène, de andere kant wordt bezet door het muzikale duo Lili Grace. De rest van de scène wordt ingepalmd door de acteurs / poppenspelers en de poppen die samen een verhaal vertellen over een wereld waar verschillende prettig gestoorde koningen (samen met hun families) regeren te midden de trollen, bruine beren, reuzevlooien, heksen én hulpvaardige koekmannetjes. De fantasie, het spelplezier en de amoureuze avonturen spatten van de scène. Barstensvol karikaturaal uitvergrote clichés over de liefde, over mannen en vrouwen maar desalniettemin heerlijk sprookjestoneel voor jong en oud.
Even heerlijk zijn de hapjes die tussen de bedrijven geserveerd worden door de acteurs. Alles wat tijdens de koningstoestanden wordt afgehakt, geslacht of verwekt, belandt uiteindelijk ook op een bord: zo verschijnen afgehakte handen op tafel als heerlijke komijnbroodhanden met een bietrode toets van drakenhart en de knoken van overmeesterde monsters leveren knapperige bladerdeeghapjes op.
Pentamerone haalt het beste in het kapoenentrio naar boven: Jo Roets toont zich hier nogmaals een uitmuntend theaterauteur die deze volkse verhalen tot een wervelend theatersprookje regisseert waar pure, ongecompliceerde levensvreugde uit druppelt. Peter De Bie vond in deze verhalen (waarin naar hartenlust geslacht, gedronken en gescheten wordt) een schat aan kookinspiratie en ook voor Marc Maillard bleken deze verhalen een heuse speeltuin voor de verbeelding. Dat er een uitmuntende acteursploeg op de scène staat die speelt alsof het de laatste keer is dat ze op een scène mogen staan, maakt de pret compleet. Geen toeschouwer die niet glunderde na afloop van dit smakelijke theaterfeest.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier