Theater met een addertje

Nele Vereecken debuteert als regisseur in KVS met de enscenering van haar eigen tekst Lydia, met nonchalance (en grijze dreadlocks) gespeeld door Mieke Verdin.

.

The Play = Lydia

Gezelschap = Nele Vereecken

In een zin = Wat jammer dat zulk een sprankelend, spannende tekst zo verbeeldingloos geënsceneerd wordt.

Hoogtepunt = Het fascinerende slotbeeld dat zowel naar het leven van Lydia, termieten als het werk van Panamarenko verwijst.

Score = * *

Quote = ‘Mijn man heeft de speech geschreven want ik zeg altijd wat ik denk’

Lydia heeft nog maar net gezegd dat haar man de bedankingspeech geschreven heeft die ze zo dadelijk zal uitspreken nadat ze een prijs voor haar carrière als biologe heeft ontvangen of ze begint – na een blik op die speech waaruit vooral minachting spreekt – gewoon zelf te vertellen.

Ze steekt eerst vrij voorspelbaar van wal met dankbetuigingen aan haar man, zoon en collega’s. Maar gaandeweg ontaardt die speech in een uiteenzetting van een radicale levensvisie om vervolgens uit te monden in een onwaarschijnlijke bekentenis.

Vereecken regisseert haar eigen tekst en dat is in dit geval geen pluspunt. De tekst werd vorig jaar al gepubliceerd in De wereld bij mij en geldt als een van de meest sprankelende teksten in die bundel vol werk van jonge theaterauteurs. Vereecken bezit een pen die scherp en met een korrel humor de implosie van een sterke vrouw met een groot geheim beschrijft. Door die tekst als een speech te structureren die ‘Lydia’ rechtstreeks tot het publiek uitspreekt, ontstaat er een even bevreemdende als spannende sfeer.

Zo vinnig Vereecken als auteur uit de hoek komt, zo inspiratieloos komt ze als regisseur uit de hoek. Ze ensceneert de tekst op een kale scène waar enkele stoeltjes op prijken die zo uit een universiteitsaula weggeplukt lijken. In dat weinig verrassend decor poot ze Mieke Verdin neer achter een sober spreekgestoelte. Ze weet ook het spel van Verdin nauwelijks te prikkelen. Door Verdin grijzende dreadlocks aan te meten, creëert ze wel het typische karakter van een ontembare vrouw die in Afrika opgroeide en sindsdien altijd een beetje ‘wild’ bleef. Maar Vereecken doet weinig meer dan zulke voorspelbare ingrepen. Ze laat Verdin op een mak (fluister)toontje de tekst zeggen wat evenmin bijdraagt tot een sprankelende voorstelling.

Pas op het einde – na de onthutsende bekentenis – verrast Vereecken eindelijk maar te laat. Dit visueel verbluffende slot kan de voorgaande vijftig minuten te gortdroog theater niet goedmaken. Wat jammer dat zulk een sprankelend, spannende tekst zo verbeeldingloos geënsceneerd wordt.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.kvs.be