Theater: Mannen en splinters. Over die spannende combinatie maakt Cie Snor het kletterende #Bos

© Wannes Cru
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Hoe maak je met schroothout en drie emmetjes water een voorstelling over het echte mannenleven? Dat geheim ontrafelt Cie De Snor in #Bos.

The Play = #Bos

Gezelschap = Cie Snor en d e t h e a t e r m a k e r

In een zin = Het leven is (u) smijten en hopen dat jij en datgene wat je smijt goed terechtkomt. Dat toont #Bos, als een knap bij mekaar gesmeten theaterode aan het eerst wild, dan stoer en uiteindelijk roerloos dansen door het leven.

Hoogtepunt = Er wordt met de planken gebouwd en gebouwd tot er ineens een stilleven ontstaat dat een heel vette knipoog is naar Jan Fabre’s De man die de wolken meet. Knap gedaan, grappig, spannend én betekenisvol. Het beeld toont wat een (mannen)leven is: bouwen en van zodra je een eigen plekje hebt, beginnen aan de écht grote uitdagingen des levens. Tot je erbij neervalt.

Meer info: http://compagniedesnor.tumblr.com/en http://www.detheatermaker.be

‘It’s safe to dance’, verschijnt er ineens in krijtletters op enkele planken te midden de schroothoop die op de scène ligt. Met niets meer dan drie emmertjes water, een hoop oude planken en een doosje stoepkrijt zijn Ferre Marnef, Louis Janssens (samen Cie De Snor) en Timo Sterckx een poosje zwoegend en zwetend in de weer om dat beeld te maken. Het is het eerste prangende beeld van #Bos. En het zal niet bij dat ene treffende beeld blijven.

Cie De Snor is een buitenbeentje in de sector. Niet in het minst door de leeftijd van de leden. Gemiddeld 20… Piepjong dus maar ze doen niet aan studentikoos toneel en timmeren al enkele jaren (neen, we overdrijven niet) aan hun weg. Ze maken beeldend theater waar de grap gearmd gaat met de maatschappijkritiek. De vorige werken waren letterlijk kleurrijker, deze voorstelling is inhoudelijk bonter (‘volwassener’, ‘gerijpter’).

Ook al ontlokt de start van de voorstelling je aanvankelijk een zuchtje. De drie komen in hun dagelijkse plunje de kale scène op waar een berg oud hout en drie emmers water staan en staren vervolgens samen met het publiek minutenlang naar een klein, wit lampje dat ze als een ster laten stijgen en vallen. Maar dan. Jongens toch. Roepen, stampen, schreeuwen en uiteraard alle kleren vrolijk in het rond gooien. ‘O jee, dit wordt gewoon een ‘ontvoogdingsfasevoorstelling’ waar ze eens lekker willen tonen dat ze grote jongens zijn geworden’, vrees je. Maar! Net voor de teleurstelling toeslaat, slaan de heren haar het theater uit. Want dat gestamp en geschreeuw is de letterlijke springplank naar (of de geboorte van) wat volgt. Zo ontstaat eerst het beeld ‘it’s safe to dance‘, vervolgens smijten ze een huis samen, meten de wolken en maken van de schroothoop langzaam een geordend landschap. Klaar om een nieuwe generatie mannen (en vrouwen) te maken.

Zo smijt dit trio zich vér voorbij de ontvoogdingsfase en werpen zich op als drie durfals – met Ferre Marnef als de heftigste, onstuimigste en meest intrigerende speler – die hun jeugdige kracht en bruutheid inzetten om een fragiel beeld van de levenscyclus bij elkaar te gooien. Guitig gekruid met knipogen naar het werk van bijvoorbeeld Jan Fabre en Benjamin Verdonck, niet toevallig ook twee gentlemen die hun mannelijkheid (in Fabres geval) en het bouwen (in Verdoncks geval) tot kunst maken. Maar, dat geknipoog is geen gekoketteer. Het zijn referentiebeelden die ogenschijnlijk toevallig ontstaan, tussen het smijten en het groeien van speelse jongen tot bouwende man door.

Het leven is (u) smijten en hopen dat jij en datgene wat je smijt goed terechtkomt. Dat toont #Bos als een knap bij mekaar gesmeten theaterode aan het eerst wild, dan stoer en uiteindelijk roerloos dansen door het leven.

Smaakmaker:


compagnie de snor// #BOS door mariechristine-verheyen

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content