Theater: Kein Applaus für Scheisse, Florentina Holzinger

Gewaagd theater voor echte durfals (met een sterke maag) …

Soms zijn de reacties van de toeschouwers even boeiend als wat op de scène gebeurt. Onlangs woonden we de première bij van Kein Applaus für Scheisse ( * * * ), een performance van de jonge Oostenrijkse choreografe en danseres Florentina Holzinger en performer Vincent Riebeek. Een rij voor ons zat een oudere heer. De verbazing over wat op de scène gebeurde, straalde van zijn gezicht af.

Jong & choquerend

Op die scène rolschaatste Holzinger met een blonde pruik (een parodie op Britney Spears en andere omhooggevallen diva’s), terwijl haar kompaan Vincent Riebeek – gekleed in een dierenvelletje – als een wild dier rond en achter haar galoppeerde en op een blokfluitje speelde. Plots begon Holzinger geil te kronkelen over de grond, hét signaal voor Riebeek om haar in dit nummertje zelfbevrediging te assisteren. Net op het moment waarin wij vermoedden dat we getuige zouden zijn van een live vrijpartij, begint Riebeek te kotsen.

(Onze verontschuldigingen aan de lezers met een gevoelige maag.)

Riebeek kotst blauwe vloeistof over het lichaam van Holzinger. Enfin, dat is wat we nog net zagen. Nadien focusten we ons eventjes op onze voeten en op het kalmeren van onze draaiende maag… ‘Is dat nu nog theater?’, horen we u denken. Euhm, jawel. Jong theater! Kunstencentrum nOna organiseerde een festival met jong werk. Doordat het huis zulk een festivalkader creëert, stap je als toeschouwer met andere verwachtingen de zaal in. Je bent vooral nieuwsgierig naar die jonge garde en geeft hen meer krediet dan gevestigde kunstenaars wiens stijl gekend is. Hierdoor zit er een ontvankelijk publiek in de zaal dat deze en andere onsmakelijkheden net nog wil slikken.

Dat er niemand de zaal verliet, ligt ook (en vooral) aan de spannende en uitgebalanceerde opbouw van de voorstelling. Kots- en plasscènes werden netjes afgewisseld met rustiger zang-, tekst- of dansmomenten. Een van de hoogtepunten was een parodie op de ‘pas de deux’. De parodie werd ingezet met een fikse trek aan een wietsigaret. Vervolgens ontwikkelde zich een stommelend en hilarisch dansduet dat op een onthutsend ‘urineermoment’ eindigde…

Holzinger en Riebeek willen niet choqueren (ofschoon ze dat wél doen). Ze willen zich bovenal amuseren en de reacties van het publiek op hun scènes onderzoeken. ‘A lot of ideas just come by spending time with each other and getting excited, like, ‘Oh, it would be so cool to do this or that.‘ Niet de dramaturgie maar het zoeken naar de kick vormt het uitgangspunt.

Beloftevol

Dat is meteen de sterkte en de zwakte van deze creatie. Kein Applaus für Scheisse is vaak niet meer dan een opeenvolging van (metatheatrale) scènes waarin de twee performers popiconen ironiseren of de zweverige toestand waarin je terechtkomt na het roken van wiet parodiëren. Tegelijkertijd zijn ze kritisch over de uitzinnigheden in de modewereld. En ze kijken met opgetrokken wenkbrauwen naar de ontstaansgeschiedenis van de performance (met een knipoog naar de beroemde performancekunstenaar Marina Abramovic). De voorstelling eindigt met een indrukwekkend tissuenummer (luchtacrobatie al slingerend aan een breed, zijden lint dat aan een van de staven boven het toneel is vastgebonden).

Maar de voorstelling is te veel een opeenstapeling van scènes en te weinig een doordacht geheel. Hierdoor blijf je als toeschouwer een beetje verbouwereerd achter. (En misselijk, maar dat gaat over). Holzinger en Riebeek bezitten het talent om een indrukwekkende en boeiende, goed opgebouwde voorstelling te creëren. Ze hebben beide een virtuoze danstechniek. Maar ze slagen er nog onvoldoende in om de achterliggende idee, het verhaal dat ze aan hun publiek willen vertellen ook daadwerkelijk te communiceren. Daarvoor zijn hun beelden net iets te provocerend en is hun taal nog te ruw, te experimenteel en te veel in wording. Maar opnieuw, dat is nu eenmaal jong en rebels zijn. Riebeek beweert dat hij braken mooi vindt en dat ook aan het publiek wil tonen. Wij hopen dat hij een vorm zal vinden waarin hij met dergelijke extreme lichamelijke handelingen alsnog een zeker ‘schoonheidsgevoel’ bij het publiek oproepen.

U kunt de creatie nog bijwonen. Op 28 en 29 oktober 2011 in de Beursschouwburg. De creatie is, zoals u begrijpt, enkel geschikt voor (circus)theaterfanaten met een sterke maag en een (zeer) open geest. De andere liefhebbers houden we op de hoogte van de verfijning van de taal van dit beloftevolle duo.

Els Van Steenberghe

Kein Applaus für Scheisse, Florentina Holzinger & Vincent Riebeek. Meer info: http://floholzinger.wordpress.com