Robrecht Vanden Thoren overtuigt als pril cabaretier in ‘De hoogste berg’

Robrecht Vanden Thoren speelt en zingt de pijn van een relatiebreuk van zich af in De hoogste berg. Een berg met een opvallend tedere maar ook een erg geestige flank.

‘Oef, hij kan het nog’, dachten we halverwege De Hoogste Berg. Want in zijn eerste soloshow zet Robrecht Vanden Thoren je tijdens de eerste scènes een beetje op het verkeerde been. Vanden Thoren opent de show met een bloedmooi, melancholisch nummer waarbij hij zichzelf begeleidt aan de piano en meteen toont over een stevige, nog niet gepolijste zangstem te beschikken.

Na die song neemt hij op een verrassend ernstige manier het woord en toont zich een (grotendeels) open boek. Hij vertelt onomwonden over de aanleiding voor deze show: zijn grote liefde bedroog hem, verliet hem en maakte van hem een alleenstaande vader. Het overkwam hem als een donderslag bij heldere hemel. Sommige zaken zijn fictief maar veel dingen zijn dat niet. ‘O neen, dit wordt platte therapie zonder een greintje komedie noch verbeelding’, vreesden we.

Tot Vanden Thoren de advocaat van zijn ex gaat spelen. Tot hij met het droogrek begint te dansen. Tot hij de paaldanser in zich wakker schudt. En tot hij zijn broek… (Als we nóg meer verklappen, legt Vanden Thoren ons over zijn knie.)

Vanden Thoren bouwt zijn show iets te geleidelijk op en blijft iets te lang hangen in het vertellen van een relaas en de impact ervan op zijn gemoed en leven. Maar hij maakt het goed door dat relaas gaandeweg steeds steviger te kruiden met sappige vertolkingen van typetjes zoals een vriendin die heiliger wil zijn dan de paus of zijn nuchtere nachtwinkeluitbater. De verbeelding waarmee hij die typetjes vertolkt, laat hij nog iets te weinig los op zijn tekst. Ook de wijze waarop hij zijn liedjes componeert en in de show incorporeert, vraagt om een extra shot speelse verbeelding.

Maar, deze show is net daardoor ook de perfecte weerspiegeling van wat Vanden Thoren doormaakte. Na een pandoering van het leven krabbelt hij voorzichtig recht. Hij doet dat door eerst eenvoudigweg de feiten te vertellen. Gaandeweg krijgt hij steeds meer plezier in dat vertellen. De show eindigt letterlijk en figuurlijk op een hoogtepunt. Als Vanden Thoren dit als basis neemt voor vers werk, dan staat er hem als solist én ons als publiek nog veel cabaretesk moois te wachten.